Beste lezers,
Hierbij mijn traditionele nieuwjaarskaart. Een mooie aanleiding om even stil te staan bij de blogs. En natuurlijk bij mijn lezers. Want ik wil jullie bedanken. Voor het lezen, reageren en leuken, iedere week weer opnieuw. Die feedback geeft mij energie. Bestaansrecht zelfs, als niche-schrijver.
Terwijl ik toch te boek moet staan als een lakse Facebookvriend. Immers, ik gebruik het medium als publicatieplatform, terwijl het voor jullie als communicatiemiddel fungeert. Als Facebook een stamcafé is waarin iedereen gezellig met elkaar kletst, klim ik vrijdagmiddag als een autist het podium op om hersenspinsels te declameren. Waarna ik weer de biezen pak. In real life zou ik van de barkeeper een ban krijgen. ‘Ga jij maar buiten op een kratje staan! En neem dat stomme gasmasker mee!’
Gelukkig kunnen jullie de schrijfsels waarderen. Wat mij weer enthousiasmeert om iedere week bloed, zweet en tranen te plengen. Die zijn nodig om een constante kwaliteit te waarborgen. Om stress te voorkomen werk ik een maand vooruit. Zo kan de stijl rijpen en is er ruimte voor invallen die het verhaal consistent maken. En passant broed ik op nieuwe ideeën om voldoende variatie te krijgen. Want het kan niet altijd over een gekke moeder gaan.
Het belangrijkste aspect van de blog is misschien wel het beeldmateriaal. Dat vormt ook vaak de aanleiding voor het verhaal. Het beeld moet liefst geanonimiseerd zijn, maar vooral fotogeniek, zodat het de lezer triggert om online te lezen – vierhonderd woorden lang. Op zich al een enorme uitdaging. Om maar niet te spreken van kop-staart, verkeerde been, humor vs melancholie etc. Kortom, ieder schrijfsel moet aan strenge voorwaarden voldoen.
Maar de beloning is groot. Ik ervaar bloggen op social media bijna als een live optreden, mede door de warme douche aan reacties in de uren na publicatie. En omdat mijn netwerk zich op Facebook bevindt, is de kans dat ik via deze weg nieuwe lezers tref groter dan via de geijkte literaire paden. Roeien met de riemen die je hebt, weet ik na twee boeken.
Want literatuur is zó moeilijk aan de man te brengen. Als onbekend auteur moet je uitgerust zijn met het incasseringsvermogen van een Jehova’s getuige. En hebben we het al gehad over de eenzaamheid die zo’n eeuwigdurend project met zich meebrengt? Iedereen wil een succesvol auteur zijn, niemand wil hem worden. Geen wonder dat ik liever blogs schrijf.
Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. Voor 2022 kauw ik op een tragikomedie over twee sukkels die een wietplantage opzetten (ooit als feuilleton op HappyVPRO gepubliceerd). Daarnaast overweeg ik voorleesfilmpjes voor YouTube te draaien, maar de vraag is of zo’n Kronkel wannabe meerwaarde heeft (misschien met Russische ondertiteling?). Last but not least ben ik gevraagd om mee te werken aan een documentaire. Daar zal ik nog niets over verklappen, maar als ik straks kapsones krijg achter mijn gasmasker, en me demonstratief vastketen aan het podium van onze stamkroeg, weten jullie hoe laat het is.
Tot volgend jaar! XR
