Verkleed als penseur

Het is een veelgehoord fabeltje, dat zzp’ers vrije jongens zijn. Aanpakkers met een neus voor niche, gevoel voor klanten en een grenzeloze drive. Vergeet het maar. Een groeiend leger van zzp’ers speelt ondernemertje puur uit noodzaak. Omdat ze geen baan meer kunnen krijgen. Te eigenwijs, te mislukt, te oud. Of erger: omdat ze een Rein zijn.

Ik ben nu zo’n vijf jaar noodzakelijk zzp’er. Tropenjaren zijn het geweest. Dat ‘zelfstandige’ (lees: hoereren) was nog wel te doen, waar ik moeite mee had was het ‘zonder personeel’. Iedere dag de hele dag in je eentje tekst kloppen zonder gezellige collega’s om je heen, da’s wreed. ‘Ha!’ hoor ik u schamperen, ‘dat geouwehoer over ‘t weer zal je bedoelen! ‘Zal blij zijn als ik daarvan af ben!’

Toch kan een mens snakken naar small talk. Daarom ga ik regelmatig in de bieb werken. Gewapend met mijn king size smart phone-met-tekstverwerker en opklapbaar toetsenbord-met-bluetooth. Da’s ultra light high tech typen. Maar belangrijker: zo'n gadget trekt nieuwsgierigen aan. Nerds, die denken dat zij óók pro zijn. Ik vertrouw hen dan de ins en outs van mijn apparaatje toe. Op gedempte toon, alsof ik hen als ingewijden beschouw. Zeg dat ik thuis nog veel meer gadgets heb.

Soms bijten ze. Dan fietsen ze met me mee naar Blauwbaards tochtflatje, benieuwd naar mijn 4D-printer. Zodra ze binnen zijn, pak ik de chloroform, de handboeien en de duct tape. Als ze een uurtje later bijkomen, ben ik lekker aan het typen, zitten zij vastgeklonken aan de radiator, elektroden op geslachtsdelen geklemd. Je houdt niet voor mogelijk hoe enthousiast wildvreemden over motregen kunnen kletsen als je een plaagstootje van 220 uitdeelt.

PS Volgende week gaan we de hei op. Rollenspelen en gewoon lekker keten met mijn taser. Teambuilding, da’s de ziel van elk bedrijf zonder personeel.

De Collegalokker
In a bieb near you