Van Rien en Rein

Iedere ochtend als ik voor dag en dauw opsta, ben ik even alleen op de wereld. Er is dan geen teken van leven te bespeuren in mijn wijk. Of toch? Helemaal aan de andere kant zie ik wel eens licht branden. In net zo’n doortochtflatje als het mijne. Ook op de vierde etage. Maar ik denk niet dat het nóg een vroege vogel betreft. Volgens mij is het een nachtbraker. Een levensgenieter. Een Rien.

Als je zijn volle haardos zou wegshoppen en hem een baard zou opplakken, zou hij sprekend op mij lijken. Sterker, wie jeugdfoto’s van ons onder de loep neemt zou zweren dat we hetzelfde jongetje zijn geweest. Zelfs onze moeder dacht soms dat we Siamees waren! Misschien was dat ook wel zo. Op onze manier. Jaren geleden zijn we ieder ons weegs gegaan. Botsende karakters en zo.

Rien was zo’n kerel die onbevangen van het leven hield. Een dagjesplukker in hart en nieren en full time charmeur. Na de middelbare school is ie getrouwd met zijn high school sweetheart van wie hij vijf prachtige dochters heeft gekregen. Ook wist ie het, ondanks zijn moeite-met-leren, te schoppen tot topmanager-met-topsalaris. Hun herenhuis aan een sfeervolle Rotterdamse singel werd een zoete inval voor vrienden die van het goede leven houden. Iedere zaterdagavond was het raak! Soms, als zijn echtgenote hem zo bezig zag met zijn car dealer-babbel en afgetankte sherryglas, vond ze Rien een beetje oppervlakkig. Maar wat hij tekort kwam aan persoonlijkheid maakte hij goed met levenslust. Rien zorgde er altijd voor dat alles weer op zijn pootjes terechtkwam! Zijn glas stroomde over! Een beetje te veel, zo zou blijken.

Nog niet zo lang geleden is zijn vrouw erachter gekomen dat Rien al jaren buiten de pot piest. Met zo’n beetje iedere secretaresse waarmee hij ooit gewerkt heeft. Bij één heeft ie zelfs een zoon verwekt. Ook met het geld-van-de-baas is Rien niet altijd netjes omgesprongen. ‘Leningen’ volgens hemzelf, ‘diefstal’ volgens de accountant. Vorig jaar werd hij ontslagen door de directeur – nota bene zijn studiemaatje – omdat Rien zijn dure avontuurtjes als ‘zakelijke onkosten’ gedeclareerd had. Exit Prince Charming.

Aan passend werk is het lastig komen op zijn leeftijd, zeker ook omdat zijn drieduizend LinkedIn-contacten niets van zich laten horen. Daarbij heeft Riens vrouw haar trouwring door de plee getrokken en haar ex op straat gezet. Zijn dochters hebben hun moeders achternaam aangenomen. Zijn vriendin is er vandoor met haar spiritueel coach. En zijn zoon is genderneutraal geworden. Gedegradeerd tot uitkeringstrekker heeft hij zijn toevlucht moeten zoeken tot een kansenwijk vol tweedehands meuk, waar hij iedere nacht zit te dubben hoe hij zo diep heeft kunnen zinken. Dan grijpt hij wel eens naar de fles. En heeft hij al zijn positiviteit nodig om niet van de Dafne Schippersbrug te springen.

Gelukkig is Rien geen doorzetter. Om zijn gepieker wat te temperen is hij poëzie gaan schrijven. Ook niets voor Rien eigenlijk, creatief doen met taal. En de rijmelarij stelt weinig voor. Maar hij put er moed uit. Zo gaat zijn laatste gedicht over een imaginaire overbuurman. Over ene Rein, een levensworstelaar die moeite heeft met middelmaat & small talk, maar wel iedere ochtend het universum te lijf gaat met een onstuitbare schrijflust. Een survivor in hart en nieren.

Soms wil Rien een beetje Rein zijn. Lang duurt dat nooit. Want zit er in Riens glas altijd nog een bodempje levenswater, dat van zijn overbuurman ligt al jaren in de glasbak. Toch kijkt Rien iedere ochtend, voor het krieken van de dag, even uit zijn raam. Naar dat ene andere raam dat verlicht is in de duistere wijk. Om dan zijn nest in te duiken. En zich even niet alleen op de wereld te voelen.

De glazen van Rien en Rein
Klik op de foto voor een beter uitzicht