Aan de overkant

Deze brug wordt bij mij aan de overkant van het kanaal in elkaar geschroefd. Een kolos van een constructie die de mens tot mier reduceert. Als ie over een paar weken klaar is mag hij dienst doen als extra spoorbrug, maar ik heb hem reeds vastgelegd omdat hij momenteel gericht staat op het nieuwe, plastieke asielzoekerscentrum - en in de lucht blijft hangen alsof ie nooit zal aansluiten.

De halve brug lijkt symbolisch voor de pogingen van de gemeente om haakse culturen in één wijk tot elkander te brengen. Dat probeert ze met met flyers en meet & greets. Goedbedoeld maar weinig effectief, aangezien de ene cultuur nu eenmaal niets heeft met spruitjeslucht en de andere het integratieprobleem beu is. Je kunt nog zo vaak ‘verbinding’ roepen, het moet van twee kanten komen, terwijl beide partijen zich niet gehoord voelen.

Daarbij zijn wij autochtonen niet eens in staat een brug naar onszelf te slaan. Kijk maar naar de schreeuwers op de blogs en social media. Rechtse honers versus linkse haters, populisten versus wegkijkers, pessimisten versus moralisten. Iedere dag opnieuw maken ze elkaar uit voor rotte vis om zich vervolgens in hun eigen gelijk te wentelen. Debat is ongewenst want het wereldbeeld moet intact blijven, gespeend van twijfel, zwart-wit. Grijstinten leiden tot innerlijke onrust.

Terwijl die onrust heel constructief kan zijn. Zo hebben we misschien geen brug van staal nodig, maar een Indiana Jones-brug. Een gammele, zwabberende hangbrug van versleten hennep, die ons allen dwingt om, net als de mieren die we zo even nog onbeduidend vonden, arm-in-arm een ketting te vormen die de brugconstructie verstevigt, opdat onze dierbaren veilig van kade naar kade kunnen klauteren. Want daar snakken we diep in ons hart naar: wederzijdse afhankelijkheid, een even noodzakelijke als spontane als wezenlijke solidariteit, zonder dat daar gelijk een Derde Wereldoorlog, een lekkende kernreactor of een verdwaalde tsunami voor aangesleept hoeft te worden. Dus ophangen die brug. En oefenen. Een long weekend lang.

Zelf zal ik op gepaste afstand vanuit mijn reddingsvletje het tafereel in de gaten houden. Niet omdat ik me verheven voel boven de etnische en ethische twisten van het grauw (fi donc!), maar om eventuele dissonerende schreeuwers uit de plomp te vissen. Die mogen dan het hele survivalweekend corvee doen.

Bruggen slaan
Het is nooit genoeg