Van de Tweede Kamer

Ik ben een tijdje weg geweest van Facebook. Trok het even niet meer. Maar wees gerust, dit wordt geen plastische blog over mond- of klauwzeer (ben allergisch voor verhaaltjes over kwaaltjes). Waar ik het over wil hebben is de oorzaak van een neurose. Want die zit diep geworteld in de social media.

Mijn gebit slijt door te knarsen tijdens het slapen. Dat doe ik al decennia lang. Daarom draag ik ’s nachts een bitje. Volgens de tandarts helpt dat onvoldoende. Ik zou tevens overdag knarsen. Onbewust. Dus ik bij mezelf nagaan: waarom en wanneer dan? Tot de munt viel. Ergernis. Als ik tijdens verkiezingen op Facebook zit, dan beleef ik een ware knarspiek.

Zoals een Facebookvriendin onlangs opmerkte: de tijden dat men op verjaardagsfeestjes vóór zich hield waarop men stemde liggen ver achter ons. Tegenwoordig schreeuwt men het juist van de digitale daken. Terwijl de omerta toch een duidelijke functie had en heeft: het is niet chic om over politiek te lullen. Politieke discussies leiden geheid tot bekgevechten of tot preken voor eigen parochie. Ze halen het lelijkste in de mens naar boven: zijn Gelijk. Dat riekt als een zwerend kwaaltje.

Sinds de opmars van de social media is bovengenoemde etiquette geheel van tafel. Sterker, het lijkt een identitaire kwestie geworden om duidelijk te maken waar je op stemt. Het werkt als een verklaring van oké zijn. Maar het is ook een manier om duidelijk te maken dat andersstemmenden NIET oké zijn. Facebook biedt alle ruimte om Anderen weg te zetten als nazi’s, nationalisten, racisten, seksisten, xenofoben, homofoben en klimaatontkenners. Als fout volk, dat genadeloos ontvriend mag worden. Probleem is dat als je je maar lang genoeg wentelt in eigen Gelijk, ieder ander mens als vanzelf tot een Ander verwordt.

Tijdens de laatste verkiezingen werd mijn news feed overspoeld door een lawine aan politiek Gelijk. Men wilde vooral duidelijk maken welke partij NIET in orde was. Dat hebben we geweten. Zelden heb ik zo veel haat en hoon langs zien komen, en zo weinig begrip voor of zelfs maar nieuwsgierigheid naar de bron van al die proteststemmen die als marcherende laarzen zouden klinken. Natuurlijk is deze blog niet bedoeld als opmaat voor een discussie of dat Gelijk terecht is. Waar het mij om gaat is dat de toon gedrenkt is in eenzelfde onverdraagzaamheid als waarvan men de Anderen beticht. Een lynch mob tegen lynchers!? Zelden werd the Voice of Reason zo overstemd op Facebook. Het glazuur spatte van mijn kiezen af.

Gelukkig kun je dit medium altijd uitzetten als er een knarspiek dreigt. Om over te schakelen naar de tweedekamerdebatten. Waar één lid actief is dat immer mijn aandacht krijgt. Ik noem geen naam, dat zou niet chic zijn. Hij oogt onopvallend, beetje braaf zelfs, is ook lid van een oubollige partij. Maar hij gedraagt zich als een ware pitbull. Hij is gebeten op het achterhalen van feiten. Keer op keer weet hij met kritische vragen en WOB-verzoeken het vuur aan de schenen van het kabinet te leggen. Om de onderste steen boven te krijgen die het kabinet probeert weg te moffelen. Hetzelfde kabinet als waarin zijn partij zetelt.

Ik laaf me aan deze kleurloze dossiertijger. Hij heeft schijt aan partijbelang, is niet geïnteresseerd in oké zijn. Hij hoeft het niet te hebben van onhaalbare idealen of apocalyptische preken. Deze waarheidszoeker is geen politicus geworden om zijn gelijk te halen, groepen zwart te maken of politieke correctie te etaleren. Hij staat boven het grauw zonder zich te verheffen. Daarom verdient hij de stem van mijn Facebookvrienden. Stilzwijgend uiteraard. Zodat we, als hij het woord neemt, the Voice of Reason even kunnen horen grommen. En ik mezelf kan horen knarsen. Nu eens van enthousiasme.

Dossiertijger
Even incasseren