In de Ardennen

‘MAAR DIT IS HELEMAAL NIET ZOALS IK HET BEDOELD HAD!’ galmt het door mijn hoofd als ik mezelf weer eens zie zwoegen in mijn van god verlaten flatje, de zoveelste hittegolf negerend, hamerend op een smoezelig toetsenbord alsof mijn leven ervan afhangt. ‘Ik zou nu eigenlijk ergens in de Ardennen moeten zitten,’ mijmer ik dan. ‘Aan zo’n lange eikenhouten tafel, met een geweldige vrouw en een dozijn kinderen en kleinkinderen, het bestaan vierend met een kan rosé, vers stokbrood en een salvo hartelijke schaters, met achter ons een natuurstenen huisje dat ik gekocht heb van de opbrengst van mijn tekenfilmstudio. Een echt Facebookleven, dat is wat wil!’

Helaas. Geen kinderen. Geen vrouw. Geen studio. Geen Ardennen. Zelfs geen klomp natuursteen. Voor mij geen zelfvoldaan terugblikken op een leven vol leven. Mij rest slechts een groezelig toetsenbord in een broeierig flatje. En een vreselijk koppige persoonlijkheid, die meer op Facebook zit dan erin.

Toch was ik ooit iemand die heilig geloofde in de maakbaarheid des levens. Dat je, als je je angsten, pessimisme en spanningen maar grondig genoeg aanpakt, het bestaan kunt boetseren in een bevredigend leven. De gouden bergen van de psychotherapie! Helaas trekt het leven zich geen reet aan van zachte wetenschappen. Het schaakt met een veel machtiger stuk: het Lot. De kleine lettertjes in je levenscontract.

Nou is er in mijn leven nooit sprake geweest van een ‘bedoeling’ in de zin van langetermijnplanning. Voor mij geen huisje-boompje-beestjewens of carrièredrang. Wel heb ik altijd gedaan wat mijn hart me ingaf, mijn dromen nagejaagd. Keer op keer tevergeefs. Laten we ter leedvermaak eens door mijn LinkedIn rennen.

Als schoolverlater werd ik door alle kunst-, foto- en filmacademies geweigerd. De zes academische studies die volgden heb ik afgebroken. De filmprogramma’s die ik vervolgens als vrijwilliger voor lokale radio- & televisie maakte leverden geen betaald werk op. Toen ik op mijn dertigste eindelijk mijn eerste boterham wist te verdienen als self made recensent-columnist-copywriter, brandde ik bij ieder baantje op door mijn perfectionisme. Ondertussen had ik verkering met de leukste vriendinnen denkbaar, maar nooit voelde dat als ‘forever’. Ik richtte bandjes op en zong het hart uit mijn lijf, maar hoorde alleen mijn valse ondertonen. Zelfs het hoongelach bij mijn stand-up comedy-optreden klonk niet overtuigend. En over mijn cursus deltavliegen hoeven we het al helemaal niet te hebben. De Wet van Behoud van Ellende had in mij de ideale posterboy gevonden.

Toch zult u mij niet op een midlife crisis betrappen. Laat staan op sterfbedspijt. Sterker, ik zou het allemaal precies wéér zo doen. Ben immers de optelsom van mijn eigen gepassioneerde geklooi. Dus waarom zit ik het laatste kwartaal van mijn leven dan zo wanhopig door te typen?

Misschien omdat ik me als schrijver een macht toe-eigen die ik met psychotherapie nooit heb kunnen verwerven. Als mijn leven niet maakbaar is, dan verzin ik er toch een! Een middelvinger naar het Lot zogezegd. Helaas wil de ironie dat ook een fictief leven dicht bij de realiteit moet blijven om te kunnen overtuigen. Daarom is de roman waaraan ik nu werk, over een dolende schoolverlater die zijn gouden jaren wegspoelt aan ongeschoold uitzendwerk en een desolaat uitgaansleven, autobiografisch van aard. Op de catharsis na. Dan stuur ik het lot van mijn held even bij. Door hem een beschermengel te geven. Deze intercedente, zelf beschadigd, gelooft in de puisterige jongeman en geeft hem zelfvertrouwen op een moment dat ik dat zelf met node gemist heb. Zo krijgt zijn betonnen universum even een hart. En daarmee het boek.

Natuurlijk eindigt het verhaal niet aan een eikenhouten Facebooktafel in de Ardennen. Want ook in een verzonnen levenscontract tref je kleine lettertjes. Ik licht slechts zijn levenstunnel wat bij, zodat hij kans maakt op een dozijn fictieve kinderen en kleinkinderen. Heel zelftherapeutisch van mij allemaal. Rest de vraag of ik van dat licht-in-die-tunnel op het laatste moment niet alsnog een aansnellende metrowagen zal maken, mezelf kennende...

De maakbaarheid van een Facebookleven
Deze schoolverlater weet precies wat ie wil in het leven