Van de stadsmens

Over die wolkbreuk van gisteren. Even waande ik me in zo'n dramatische scène met Bogart & Bacall, waarbij de regenmachine zó hard aanstaat dat de acteurs bijna verzuipen. Na de opname werd mijn wijk nog eens gebombardeerd door hagelstenen zo groot als biologische struisvogeleieren. Een bijna hilarische overkill aan neerslag. Alsof het Opperwezen een woede-uitbarsting had gekregen, na zich dagen ingehouden te hebben met een passief agressieve hittegolf.

Ik persoonlijk ben niet zo van het genieten op balkonnetjes. Maar dit kleine leed wilde ik op de eerste rang meemaken. Doordrenkte fietsers, slippende Golfjes, water makende rijnaken, alles en iedereen probeerde dekking te zoeken. Prachtig, als de homo sapiens ontregeld raakt. Kan zijn façade even wegspoelen. En hij mens worden. Een verzopen filmster zelfs. Tijd dus voor een mooie wandeling - figureren in mijn eigen film noir.