Van de sneak

Sinds jaar en dag ga ik op dinsdagavond met mijn filmvrienden naar de sneak. Die voorstelling is nooit uitverkocht, maar voor de zekerheid gaan we altijd vooraan zitten, daar waar het rustig is. Liever kramp in de nek dan popcornkauwende whatsappers.

Die vrienden van mij zijn van ongeveer hetzelfde bouwjaar en dezelfde coiffeur. Denk dus drie ouwe kale lullen op een rij. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de rest van de sneakers ons voor gay verslijt, een trio homonique dat zo ver naar voren gaat zitten om elkander te betasten. Dat eerste zou ik eigenlijk helemaal niet erg moeten vinden, maar doe ik toch. Komt vast doordat ik als puber zo androgyn oogde, maar vooral omdat ik nu dozijnen aan flirts met spannende sneakbabes misloop, suggestieve knipogen die me anders wél ten deel waren gevallen.

Om ons stigma enigszins te compenseren loop ik zo heteroseksueel mogelijk naar onze plek toe. Vierdaagsepassen, man-van-de-wereld tred en militaire focus (geen kinnesinne gezien de boobytraps van colaflesjes en limonadeplassen). Verder zorg ik ervoor dat niemand mij tijdens dramatische scènes m’n zakdoek ziet trekken, wat toch regelmatig voorkomt gezien mijn sentimentele natuur. Alles om Mr. Cool te lijken.

Probleem met zo’n homofobie is dat je er ook mee kampt als je hem niet nodig hebt. Als ik bijvoorbeeld in mijn eentje naar de bios ga. Gedrild door de sneakroutine geef ik mijn schouderpartij dan een gettoschwung mee en houd ik mijn armen dusdanig dat er twee six packs Buds onder geklemd zouden kunnen zitten. Boeren is nog een brug te ver.

Ook die avond in het filmhuis maakte ik mijn entree zo masculien mogelijk. Ik had gekozen voor een Argentijns drama, omdat de machocultuur aldaar me bijzonder heteroseksueel leek. Ik plofte neer in het midden van de voorste rij, die verder leeg was, net als de vijf rijen erachter dat waren. Daar weer achter zaten tientallen paartjes, samengeklonterd als scherpschutterduo's.

Paartjes zijn gek op Argentijnse drama’s want hartstochtelijk liefde, sensuele tango en – met een beetje mazzel – politieke gevangenen. Al snel echter bleek dit Argentijnse drama niet te gaan over een hartstochtelijke liefde. Of over tango. Zelfs niet over fascisten. Maar over een kalende man (net als ik) van middelbare leeftijd (net als ik) die een veertienjarig meisje onzedelijk betast (niet net als ik). Dat betasten begon al na een kwartier. En duurde de godganse film door. Een knalrode kop kreeg ik ervan.

Om zo min mogelijk op te vallen zakte ik zo diep mogelijk weg in mijn fauteuil. Waarop de airco vanonder het doek richting mijn kruis begon te blazen. IJskoud was de lucht. Om niet te vernikkelen deed ik mijn sjaal om. Toen mijn petje op. Vervolgens propte ik mijn sweater in mijn broek. En uiteindelijk legde ik mijn jas over mijn schoot – inderdaad, als een ouderwetse pornobiosrukker.

Achter me werd gelachen. En bij Argentijnse drama's valt verdomd weinig te lachen, zeker als ze gaan over middelbare pedotasters. Omkijken durfde ik niet meer, laat staan daarbij ontkennend mijn hoofd schudden. Bevroren heb ik de rest van de film uitgezeten, mijn armen quasi nonchalant in mijn nek gevouwen, als teken van ‘handen boven de lakens’.

Nog vóór de aftiteling over het doek begon te druipen snelde ik de zaal uit, mijn jas om mijn middel geknoopt, mijn neus in een gratis krantje om identificatie te voorkomen, licht wiegend met de heupen, biddend dat ik deze ene keer voor een gezonde Hollandsche homo versleten zou worden. Mr. Cool has left the building.

De pedofoob
Waar is een 3D-bril als je hem nodig hebt!