De stuurman

Schrijven is het slechtst betaalde beroep ter wereld. Onbekende columnisten verdienen het beroerdst. Zeker als die authentiek proberen te zijn. Toen ik nog columns schreef moest ik daarnaast post sorteren om rond te komen. Iedere avond zat ik op een plan te broeden om de vicieuze cirkel te doorbreken. Tot ik opgebrand was als freelancer.

Na de burn out verruilde ik mijn hart voor gezond verstand. Ik ging solliciteren als broodschrijver. Met effect. Ik kreeg een vast inkomen, vakantiegeld, vrije dagen en collega’s. Succes is een keuze! Maar een baas boven je, dat moet je liggen. Iedere avond zat ik op een plan te broeden om de vicieuze cirkel te doorbreken. Tot ik opgebrand was als loonsloof.

Ik besloot het roer om te gooien. Ander vak leren. Websites bouwen! Moest lukken, met mijn gevoel voor techniek. Daarbij, ik had al enige ervaring opgedaan met een houtje-touwtje site voor mijn schrijfsels. Zag er strak uit! Nu nog een peperdure cursus volgen om pro te worden.

Ons klasje had iets van 15 man. Naast me zat een vijftiger met bodywarmer en neushaar. Ik liet hem mijn website zien. Hij was onder de indruk. ‘Wat doe je hier!’ vroeg hij me bijna verwijtend. Hijzelf bleek ambtenaar, maar niet zomaar een. Hij had de term ‘regiotaxi’ bedacht, zo vertrouwde hij me toe. Nooit credits voor gekregen. Miskend, dat voelde hij zich.

Zo passief als ik op school was, zo gemotiveerd zat ik nu in de banken van de cursus. Ik stelde scherpe is-het niet-zo-dat vragen, maakte grappige opmerkingen. Een gangmaker! Niet iedereen kon dat waarderen. De regiotaximan vroeg of ik wat kon dimmen. Jaloerse zak.

We kregen ieder de opdracht om in de klas een website te bouwen. Het beste ontwerp zou beloond worden met een gratis vervolgcursus. Ter inspiratie kregen we vijf winnende websites van ex-cursisten te zien. Dat was even slikken. De ene oogde nog potsierlijker dan de andere, topzwaar van de darlings. Kill them! had ik altijd geleerd.

Uit stil protest bakte ik een huiswerksite met slapende Rein. Een man cave! Of een kajuit? Zag er authentiek uit. De cursusleider kon het niet waarderen. Hij koos voor de site van de ambtenaar, vol darlings. Miskend, dat voelde ik me. Én bekocht. Exit sitebouwer Rein.

Na de cursus besloot ik het roer weer eens om te gooien. Auteur worden! Moest lukken met mijn gevoel voor drama. Aan de slag. Járenlang, want mijn oeuvre moest authentiek worden. Maar mijn helden bleken antihelden. Die leveren geen bestsellers op. Opbranden als schrijver deed ik niet, maar ik broedde nog steeds op een plan om de vicieuze cirkel te doorbreken.

In die hang naar authenticiteit moet een verdienmodel zitten, bedacht ik me. Waarom niet zelf een cursus geven? ‘Succesvrij schrijven’: voor zakenlieden die heimelijk gruwen van het Grote Geld, die dromen van een bestaan als berooid auteur. Dan wel een online cursus, want ik had geen zin in gangmakers. Eigenlijk ook niet in CEO’s. Zelfs niet in Groot Geld. Tja.

Inmiddels voel ik geen drang meer het roer om te gooien. De reis is belangrijker gebleken dan de bestemming. Als succes een keuze is, dan is die niet de mijne. Ik hecht nu juist aan mijn worstelingen omdat die blogs opleveren. En zal de vicieuze cirkel koesteren als kroon op mijn miskenning, om hem te dragen met majestueuze waardigheid. Ooit, als regiotaxichauffeur.