Volgens Jung en Hemingway proberen sentimentele mensen een wreed karakter te verbergen. Dat is ook mijn indruk, als ik op Facebook weer eens mierzoete emoticons afgewisseld zie worden door hoon en verwensing – afkomstig van dezelfde reaguurder. Maar naar anderen wijzen, da’s niet chic, ook niet als zij naar anderen wijzen. De vraag is hoe wreed ikzelf ben. Want ik smelt bij dit beeld van een vader die zijn verklede zoontje naar een partijtje begeleidt.
Mijn idee van vaderschap is ontegenzeggelijk sentimenteel. Sterker, als kinderloze senior ben ik ervan overtuigd dat niets zo bijzonder is als opvoeding. Terwijl ik uit ervaring weet dat stiefvader spelen op middelbare leeftijd geen rozengeur en maneschijn is. Maar je eigen vlees en bloed, da’s toch anders, houd ik mezelf graag voor. Illusies moet je koesteren als je een gesmoorde kinderwens dragelijk wilt houden.
De volgende vraag is wat voor ‘natuurlijke’ vader ik geweest zou zijn. Als twintiger vermoedelijk zo een die zijn kroost slaat. Immers, volwassenen die als kind mishandeld zijn hebben de neiging dit geweld door te geven. De truc is om jezelf vóór die tijd door-en-door te leren kennen. Daar heb ik jarenlang groepstherapie voor nodig gehad. Verwerken deed ik er niets, maar de feedback werkte confronterend. Er bleek een boos mannetje in mij te zitten.
Wreedheid is echter een tandje erger. Dat ik daar aanleg voor heb bleek tijdens mijn jeugdjaren. Kan me herinneren hoe ik een meelworm in de fik stak om te zien hoe het dier zou reageren. Hoe ik een muisje dat op een plakstrip crepeerde in een emmer water verdronk. Hoe ik, gefrustreerd omdat het meisje waarmee ik was niets met me wilde, een roodborstje met een luchtbuks doodschoot. Terwijl ik me de grootste dierenvriend van Rotterdam waande.
Sommige mensen zullen dergelijke kleine gruweldaden wegwuiven als jeugdzonden. Ik niet. Niet met mijn jeugd. Niet na al die therapie. Voor mij waren het alarmsignalen. Ik vermoed dan ook dat het een kwestie van instinct is geweest, dat ik mijn vaderschap nooit verder heb laten komen dan fantasie. Hoezeer ik ook naar kroost verlangde.
Het is ook weer niet zo dat ik me dagelijks zorgen heb gemaakt om mijn inner Rein the Ripper. De afschuw direct na de daden én het rotgevoel bij flashbacks spraken voor zich. Daarbij, ik ben met de jaren misschien een onmogelijke partner gebleken, geen wrede. En als stiefpapa deed ik het lang niet slecht. Wel moet ik bekennen dat ik mijn zakdoek vol snoot als we familiefilm Little Miss Sunshine bekeken. Met die gevoelens loop ik liever niet te koop.
Alhoewel. Bij deze foto van het joch in zijn rode, welhaast idiote en daardoor hartverwarmende tenue, geëscorteerd door zijn doodserieuze en daardoor hartverwarmende vader, smelt ik. Het cameraatje van mijn Samsung doet hetzelfde, want dat begint ijverig te aquarelleren als ik de foto opblaas. Wat toch nodig is, aangezien ik vader & zoon niet te dicht wilde naderen. ‘Papa, we worden achtervolgd door een enge opa!’ hoorde ik de smurf al bijna zeggen. Als de vader mijn gegluur had vastgelegd, had ie me dezelfde dag nog op Facebook zwartgemaakt als pedo. Om me na het lezen van dit stukje onder de hartjes te bedelven. Soms verbergt een wreed karakter een sentimentele inborst.
