Tien jaar. Soms word ik een decennium jonger geschat dan ik ben. Dan glimlach ik even. Veins ik bescheidenheid en verbazing. Terwijl ik er álles aan doe om jong te lijken. Ik train me het lazarus in de gym, wandel dagelijks een uur, slaap 9 uur, eet belachelijk gezond en beperk alcoholgebruik tot speciale gelegenheden. Daarbij scherp ik mijn geest door wekelijks een blog te schrijven en op manuscripten te kauwen. Maar eigenlijk is dat jeugdige voorkomen een kwestie van ordinaire mazzel: mijn huid veroudert traag dankzij uitgekiende genen. Een zegen die niet kan verbloemen hoe bang ik ben om af te takelen.
Dat schrikbeeld moet deels verklaard worden uit de herinnering aan mijn moeders laatste jaren. Voortrazende schizofrenie en slopende antipsychotica hadden een ravage aangericht op haar gelaat, haar brein was een schim geworden van de oorspronkelijke ‘monster mind’. Ze doodde haar tijd door op huisgenoten te kankeren, kannen koffie te drinken en eindeloos veel sigaretten te roken. En niet te vergeten: door haar umwelt vast te leggen in duizenden nietszeggende en daardoor alles vertellende kiekjes. Een proeve van haar lijden, mocht Petrus twijfels hebben. Neen! klonk het in mijn hoofd als ik haar opzocht in de inrichting, zo wil ik niet eindigen!
Een leven lang heb ik mij leeftijdsloos gevoeld. Maar de laatste jaren besef ik hoe onvermijdelijk ook mijn afbraak is. Ik merk het aan mijn trage herstel van corona, een virus dat me nu al een maand doet kuchen en snotteren en niesen. Nooit eerder ben ik zo lang ziek geweest. Ik merk het aan mijn weerzin tegen eigen trukendoos, als ik mezelf hoor discussiëren met vrienden of flirten met vrouwen. Indruk willen maken op mijn leeftijd… really? Ik merk het aan mijn sombere kijk op de mensheid, die keer op keer dezelfde fouten maakt door reflexmatig naar anderen te wijzen. Zoals ik dat nu zelf doe. Ik merk het aan mijn terminale vrienden, die geestelijk of lichamelijk afgebroken worden door vileine ziekten. Alsof belazerd door Voorzienigheid Gods. Ik merk het aan mijn weerzin tegen kwebbelvolk in de trein, dat nog verder van me af staat dan toen ik die leeftijd had. Ik merk het aan mijn gegluur op mijnpensioenoverzicht.nl, dat mij bewierookt met onwaarschijnlijke prognoses. Terwijl de slappe was me nooit een moment heeft kunnen boeien.
Maar ik merk mijn leeftijd vooral aan de blogs. Onderwerpen dringen zich minder op. Niet dat de urgentie van het schrijven zelf verdwijnt, maar ik moet steeds dieper graven om bij het verhaal achter ‘het gevoel’ te komen. En steeds vaker ervaar ik stress die consequent publiceren met zich meebrengt. Geen week overslaan! klinkt het in mijn achterhoofd, anders ben je je lezers kwijt! Koste wat ’t kost wil ik me relevant voelen, hoe futiel mijn schrijfsels ook mogen zijn. Noem het een neveneffect van kinderloosheid. Het meest merk ik de ouderdom tijdens het schrijven van deze blog. Niet langer voel ik de behoefte mijn ‘inner turmoil’ te presenteren als een gelikt verhaal, maar wil ik deze opbiechten, als een ziel die zijn toevlucht zoekt in de kerk, opgejaagd door echo’s van zijn verleden. Zou ik het verstrijken der dagen dan eindelijk over mij heen laten komen, als een pianosuite van Satie?
Nah. Maar de kans bestaat dat ik de homepage van mijn website niet iedere week meer vol schrijf. Omdat ik luister naar een gevoel. Soms moet het verhaal erachter in mijn achterhoofd gisten. Kan ook zijn dat ik te druk ben met het manuscript van een roman. Wel zal ik profielfoto’s posten, opgefrist met een verjongings-app. Nietszeggende en daardoor alles vertellende kiekjes. Een proeve van mijn leeftijdsloosheid, mocht Petrus twijfels krijgen.
