Het was in de zomer van 1970 dat God wakker schrok uit zijn middagdutje. Hij schonk zich een borrel in. Stak een half opgebrand shagje op. Plukte wat pap uit zijn baard. Krabde aan zijn kont. En ging bij zichzelf te rade. Wat zat hem dwars? Misschien toch Evenbeeld nr. 6.375.952.112, ook wel Rein genoemd. Dat was een zorgenkindje. Het ooit zo spontane joch trok zich steeds meer terug. Op een vakantiekiek leek ie zelfs in het niets op te lossen. Alsof hij plaats moest maken voor een grimmiger versie: strenger, kritischer, somberder.
Nou is God niet iemand die snel toegeeft dat ie een fout heeft gemaakt. Daar heeft ie huisgenoot Lucifer voor. Als die zit te grinniken, weet God genoeg. Misschien had ie Reins jeugd iets anders moeten laten verlopen. Meer ‘happy go lucky’. Kwam door die ouders, dat waren gemankeerde projecten. God besloot de tijd terug te draaien om hen wat bij te schaven.
Eerst nam hij de moeder, nr. 6.189.326.666, onder handen. Hij prikte wat spelden in haar voodoopop om de kunstenares wat menselijker te maken. Minder agressief. Minder paranoïde. Minder egomanisch. Even overwoog hij van haar een knuffelmoeke te maken, maar dat zou niet geloofwaardig zijn. Nu was ze in ieder geval stabiel. Slok op een borrel.
Toen was de vader, nr. 6.188.105.013, aan de beurt. Deze arts mocht wel wat minder dominant doen. En klappen uitdelen met een whiskyhoofd, of zeuren dat zijn zoon nergens voor deugt, dat kon echt niet meer. God liet hen samen vissen. Kletsen aan de waterkant, dat schept een band. De vader leerde luisteren. Meedenken. En werd een voorbeeldige ouder.
Gods fine tuning deed wonderen. In het fotoalbum vervaagde Rein niet langer. Hij haalde goede cijfers op het lyceum. Kreeg vriendinnen in plaats van puistjes. Werd al op zijn 16e ontmaagd in plaats van tig jaar later. Hij slaagde cum laude met een bètapakket, om daarna geneeskunde te studeren en lid te worden van het corps. Precies zoals zijn vader dat gedaan had. Hij zette een praktijk op voor cosmetische chirurgie, verdiende bakken met geld, trouwde een sexy Thaise die hij zelf een boob job had gegeven en kreeg bloedjes van kinderen. Op foto’s schitterde hij met een billion dollar smile. En altijd een thumb up! Mission accomplished, dacht God. Dus waarom zat Lucifer nu weer te grinniken?
Misschien omdat de nieuwe Rein wel erg vol was van zichzelf. Zonder dat ie daartoe reden had. Hij belazerde zijn vrouw met zijn secretaresse en zijn secretaresse met de hoeren. Hij scheurde door rood in zijn patserkar en schold agenten uit als die hem met een cokeneus achter het stuur troffen. Hij vervloekte zijn kinderen als die voor hun moeder opkwamen. En toen de Belastingdienst hem ging doorlichten, zoop hij zijn lever kapot met maatjes van het corps. Lucifer pieste in zijn broek van de lach. God zuchtte diep. Krabde aan zijn kont. En besloot de tijd weer terug te draaien, nu om de ouders als vanouds te maken. Gemankeerd.
Inmiddels schrikt God niet meer wakker uit middagdutjes. Evenbeeld 6.375.952.112 is precies zo grimmig geworden als dat ie geweest zou zijn zonder ingreep. Streng. Kritisch. Somber. Maar ook enthousiast, creatief en charmant. Het enige dat door de reset is blijven hangen is dat ie soms wat vol is van zichzelf. Tenminste, als ie zijn jeugd weer eens herziet door er blogs over te schrijven. Dat doet ie verdomde geestig, vindt ie zelf. Zou dat de reden zijn waarom behalve Lucifer nu ook God zit te grinniken als ze Reins schrijfsels tot zich nemen? Geen foto die nog vervaagt. En zij zagen dat het goed was.
