Bij mij om de hoek is laatst iemand doodgeschoten. Dat heb je zo in deze contreien. Toch wil ik hier voor geen goud weg. Ik heb een riant driekamerappartement op de bovenste verdieping met fijne buren en een schitterend uitzicht op het kanaal. Afgezien van wat dreigjongeren, zwerfvuil, jakkerende Golfjes en nu dus moord, misschien wel de fijnste sociale huurplek van de stad. Al blijft er altijd ruimte om te dromen.
Dat doe ik tijdens mijn dagelijkse wandeling die me via de Gele Brug naar de overkant van het kanaal voert. Daar wordt ijverig gebouwd voor hoogopgeleide dubbelverdieners. Volgens een sfeerimpressie komen er 163 luxeappartementen aan de voet van de brug. Ongetwijfeld onbetaalbaar. Het toekomstbeeld wordt opgeluisterd door een stralende zon en een overdaad aan groen. Zo’n Brave New World waarin iedereen tevreden is. Of toch niet helemaal?
Wat mij opvalt is het perspectief. Het appartementencomplex is zó afgebeeld dat de dromer niet geconfronteerd wordt met de reality next door. Want op steenworp afstand in het zuiden liggen al jaren zeecontainers opgestapeld; ‘tijdelijke’ noodwoningen waarin aso’s, studenten en statushouders zijn gedumpt. Weliswaar opgeleukt met puntdaken, bieden die containers een allerminst fotogeniek aangezicht. Dus heeft de sfeerimpressionist gekozen voor een invalshoek met de Gele Brug. Gelijk een mooie metafoor voor Verbinding met de Toekomst.
Dat wegkijken is cruciaal. Want veel hoogopgeleide dubbelverdieners houden er weliswaar een progressief gedachtegoed op na (iedereen recht op een woning!), maar hebben liever niet dat dat gedachtegoed het uitzicht bederft (deplorables svp naar de overkant in de sociale huurbuurt!). Hun progressie lijkt beperkt tot modieuze beeldvorming met utopische vergezichten. Problemen, dat zijn uitdagingen!
Tot je erin komt te wonen. Jan Container wordt horendol van de bouwgeluiden die door de stalen wanden worden versterkt. En dan hebben we het nog niet over de onveiligheid die zo’n noodproject aantrekt. Het is de toekomst, nu de vooruitgang aan alle kanten wordt ingehaald door onbetaalbaarheid. We stevenen af op een maatschappij waarin fatsoenlijk wonen een privilege is.
Waarmee we in mijn voorland zijn beland. Aangezien de woningnood exponentieel toeneemt zie ik me, als hoogopgeleide kerkrat, ooit in zo’n klankkast terechtkomen. Hetzij omdat mijn flatje gesloopt wordt en plaatsmaakt voor een onbetaalbaar appartementencomplex. Hetzij omdat ik als een nieuw soort scheefhuurder word aangemerkt (hij bewoont DRIE kamers!). Ze hoeven de huurtoeslag slechts stop te zetten. Problemen, dat zijn uitdagingen! Voor nu lijkt dit nog zwartkijken, aangelengd met paranoia. Zoals Ongekend Onrecht een SF-roman is.
Laten we positief afronden. Naar de mooie dingen des levens kijken! Naar mijn geweldige flat! Ik zal de sfeerimpressionist vragen er zo’n zonovergoten afbeelding van te maken. Moet ie wel even wegkijken: graag zonder tuig, zwerfvuil, Golfjes en moordenaars. Kan de volgende generatie zien hoe perfect mijn Brave Old World was. (Tot Bellevue het uitzicht bederft.)
