Quick fix

Deze foto is gemaakt in de Jelgersmakliniek in 1981. Rechts mijn moeder, links een broeder. Het is een zeldzaam beeld van een stralende Coef, want ze was toch voor een tweede maal opgenomen. Opnieuw had ze thuis een zelfmoordpoging gedaan, opnieuw kampte ze met doodsangsten die haar aan huis kluisterden. Ik kwam de foto tegen toen ik materiaal verzamelde voor een Amerikaanse documentaire die gemaakt zal worden over Jan Bastiaans. Dat is de roemruchte professor die in de ‘Jel’ met de scepter zwaaide. Diens methode is namelijk weer helemaal hot. En ik ben gevraagd mee te doen.

Aanleiding is mijn boek ‘Coef – de weg van de waanzin’. Hierin komt Bastiaans uitgebreid aan bod, want mijn moeder was zijn favoriete patiënte. Ik lever forse kritiek op de Prof. Niet alleen omdat hij LSD toediende om haar ‘los’ te maken, hij gaf ook veel sturing aan haar therapie, op zoek naar een traumatische gebeurtenis in haar verleden die klachten in het heden zou verklaren. De analyticus als sjamaan/detective! Echter, Coef was niet getraumatiseerd. Ze was schizofreen. Niettemin is Bastiaans’ oplossingsgerichte methode actueel. Er wordt weer volop geëxperimenteerd met drugs in therapie. Grote stappen snel thuis. Vandaar de docu.

Eerst werd ik benaderd door de Nederlandse tak van de productiemaatschappij. Of ik interesse had in medewerking. Ik koesterde de nodige scepsis. Waren ze uit op melodrama? Moet ik niets van hebben. Toen zag ik het als een kans om ‘Coef’ promoten, zeven jaar na publicatie. Ik gloeide bij het idee van internationale aandacht, want heb toch jaren van gekmakende arbeid in dat debuut gestoken. Nu gaat het gebeuren! dacht ik.

Vervolgens heb ik een verkennend ZOOM-gesprek gevoerd met een producent in Hollywood. In het Engels. ‘No, it’s Raain, Raain Hennik!’ Of ze mij in de zomer van 2022 thuis mochten interviewen. Sure! Na het gesprek heb ik mijn moeders foto’s van de kliniek gemaild en de tapes van haar LSD-therapiesessies laten digitaliseren. Nu is het een kwestie van afwachten tot ‘het’ gebeurt.

Zoals ik dat ook gedaan heb toen ‘Coef’ uitkwam in 2016. Het boek deed flink wat stof opwaaien. Lovende recensies. Legio interviews. Fijne reacties van lezers. Maar een bestseller is het niet geworden. Toen werd ik gevraagd voor een tv-praatprogramma. Aanvankelijk koesterde ik de nodige scepsis. Waren ze uit op melodrama? Moet ik niets van hebben. Toen dacht ik: succes is een keuze! Voor de spiegel geoefend op een spontane look. Een dag voor de opname kreeg ik een mailtje. Ze hadden het boek gelezen. Veel te heftig bevonden voor hun format.

Weer later werd ik benaderd door de VPRO. Dat leverde een prachtige radio-documentaire op van Laura Stek. Stek vertelt het verhaal van Coef, afgewisseld met opnamen van de LSD-sessies en aangevuld met interviewflarden met de auteur. Zo wordt de luisteraar getuige van Bastiaans’ klinisch exorcisme. Alsof je zelf in de ‘Jel’ zit! Ronduit aangrijpend. De reacties waren lovend. Nu gaat het gebeuren! dacht ik. De radiostilte die volgde was oorverdovend.

Inmiddels is het lente 2023. Niets vernomen van de droomfabriek en zijn docu. Past wel bij de gouden berg die verwerking heet. Of je dat nu hoopt te bereiken door in LSD-therapie te gaan of door een bestseller te schrijven over je gekke moeder, een quick fix is wishful thinking. Misschien maken we heling nodeloos ingewikkeld. Is het een kwestie van basaal menselijk contact. Zoals mijn moeder opbloeide tussen lotgenoten en medewerkers in de kliniek, zo doe ik dat tussen lezers op Facebook. Even voelen dat je er wezen mag. Ook zonder trauma of succes.

Luister (nogmaals?) naar de indringende documentaire over Coef bij VPRO-radio van Laura Stek:

https://www.vpro.nl/programmas/ovt/speel~RBX_VPRO_13004469~het-spoor-terug-de-weg-van-de-waanzin~.html