Versus herhaling

Dit is hem. Nee, niet dat watje bij de haard of die Louis de XIVe stoel… De vloer! Met die ruige doch warmbloedige, verweerde maar vooral doorleefde uitstraling. Zo natuurgetrouw! En zo nep, want laminaat. Natuurlijk zou ik liever een partij échte afgefikte watermolenplanken op de vloer van mijn pasgerenoveerde betonflatje leggen voor de beoogde landhuislook, maar dat mag niet van de woningbouwvereniging. En met deze Quickstep zal het evengoed een warm nest worden, waar ik mijn gasten kan voorlezen uit eigen werk.

Echter. Het probleem met laminaat is dat ik een probleem heb met laminaat. Niet omdat het nep is, maar omdat ik dat ook altijd kan zien. En zeker met dit ‘decor’ zoals dat heet. Want daar bestaan maar tien verschillende prints van. Dus tien verschillende plankjes. Dat weet ik zo precies omdat ik de fabrikant erover heb uitgehoord (tot ie de hoorn op de haak gooide). Dus ik weet nu ook al, dat als ik mijn gasten straks na de vossenjacht fêteer op een glaasje cognac en een verhaal afsteek over mijn wilde jaren als stroper, mijn blik steeds naar die vloer getrokken zal worden, WAAR IK HER EN DER VERSPREID ALLEMAAL IDENTIEKE PLANKJES ZIE LIGGEN DIE IK ER STUK VOOR STUK UIT WIL RUKKEN OM OP DE ELEKTRISCHE OPEN HAARD VAN MIJN RUSTIEKE LANDHUISFLATJE AAN GORT TE SLAAN!

Misschien ben ik toch meer iemand voor de rustieke betonlook.

Rustiek
Daar! Wéér dat patroon!