Beste lezer,
Een blog die ik vóór deze geplaatst heb over een true crime case, vond ik bij nader inzien niet werken. Te cerebraal, te weinig empathie. Ik wil hem op mijn gemak herschrijven tot ik er achter sta. Misschien gaat ie door de shredder. Mooie aanleiding om een tijdje off te gaan?
Na jarenlang iedere week een blog opgehoest te hebben, krijg ik soms te weinig inspiratie voor een stukje. Dan kost het me vooral transpiratie, wordt het een blog die niet helemaal ‘rein’ voelt. Ik wil af van de druk die ik mijzelf ooit heb opgelegd. Het werkplezier moet terugkeren. De drive. De emotie. Het hart. Dan volg ik als vanzelf.
Daarbij, ik wil mijn energie ook op andere zaken kunnen richten. Zoals het afschrijven van een roman en het voorbereiden op slechtziendheid. En gewoon, op het leven zelf, dat ik sinds ik serieus ben gaan schrijven – zo’n vijftien jaar geleden – even serieus heb verwaarloosd. Nog even en jullie zien me genieten op een eindeloze reeks selfies.
Dus. Noem het een vakantie of een sabbatical. Misschien ben ik volgende week terug, misschien duurt het een jaar, misschien ga ik minder frequent publiceren. Ik laat mijn neus weer zien als mijn hoofd er naar staat. Ik hoop jullie te treffen als ik boven kom drijven.
See you when I see you!
XR
Een blog die ik vóór deze geplaatst heb over een true crime case, vond ik bij nader inzien niet werken. Te cerebraal, te weinig empathie. Ik wil hem op mijn gemak herschrijven tot ik er achter sta. Misschien gaat ie door de shredder. Mooie aanleiding om een tijdje off te gaan?
Na jarenlang iedere week een blog opgehoest te hebben, krijg ik soms te weinig inspiratie voor een stukje. Dan kost het me vooral transpiratie, wordt het een blog die niet helemaal ‘rein’ voelt. Ik wil af van de druk die ik mijzelf ooit heb opgelegd. Het werkplezier moet terugkeren. De drive. De emotie. Het hart. Dan volg ik als vanzelf.
Daarbij, ik wil mijn energie ook op andere zaken kunnen richten. Zoals het afschrijven van een roman en het voorbereiden op slechtziendheid. En gewoon, op het leven zelf, dat ik sinds ik serieus ben gaan schrijven – zo’n vijftien jaar geleden – even serieus heb verwaarloosd. Nog even en jullie zien me genieten op een eindeloze reeks selfies.
Dus. Noem het een vakantie of een sabbatical. Misschien ben ik volgende week terug, misschien duurt het een jaar, misschien ga ik minder frequent publiceren. Ik laat mijn neus weer zien als mijn hoofd er naar staat. Ik hoop jullie te treffen als ik boven kom drijven.
See you when I see you!
XR
