Mijn blog is apolitiek. Daar heb ik bewust voor gekozen. Ik wil dat mijn verhalen universeel van aard zijn, dat iedereen zich erin kan herkennen. Politieke uitingen lezen al snel als pamfletten. Leiden tot ergernis. Of erger: tot applaus uit eigen parochie. Toch maak ik in deze blog een uitzondering. Want we zijn onze mooiste politica kwijt. Zonder haar wordt het stil in de Speaker’s Corner. De Gewone Nederlander is zijn megafoon ontnomen.
Van huis uit heb ik me nooit voorgestaan op politieke overtuigingen. Beetje van dit, beetje van dat. Een Nowhere Man? Beetje wel. Als ik partijprogramma’s probeerde te ontzenuwen vertrouwde ik op mijn ongezonde wantrouwen en gezond verstand. En wist ik het vaak nog niet. Pas toen je debatten kon volgen op internet, begon ik me echt bewust te worden van de dynamiek van onze politiek. Dat leverde een ontluisterend beeld op. Mag ik even leeglopen?
Uiteraard stuitte ik op gekonkel en opportunisme. Maar ook op glasharde leugens. Op buitensluiting. Op drogredenen en ad hominems. Op martelaarschap en bedreigingen. Op borstklopperij, hypocrisie, hoon. Arrogantie, hysterie, jij-bakken. En vooral op incompetentie. Het ergst is het wegkijken. De ontkenning van het echte leven, de harde realiteit. ‘Wie zijn die mensen?’ klinkt het, terwijl Nederland wegzakt in een zelf gegraven beerput. Den Haag lijkt meer bezig met beeldvorming en kabinetscrises dan met het aanpakken van halszaken. Hoeveel nationale crises hebben zich het afgelopen decennium opgestapeld? Dertien?
Bij slechts twee politici ben ik overtuigd van hun intenties en daadkracht. Beide fractieleden kunnen prima debatteren en zijn uitgerust met hart & kloten. Van welke partijen ze lid zijn of welke politieke kleur ze toegedicht krijgen, is irrelevant. Het gaat mij om hun persoonlijkheden. Hun betogen. Hun vragen. Hun acties. Hun woorden én hun daden.
De ene is een dossiertijger die weigert te buigen voor politieke sancties. Hij werd de ziektewet in gesensibiliseerd door de dompteur van zijn voormalige fractie. Van de week moest hij een traantje laten toen die andere kanjer van die andere partij afscheid nam. Zij stond dichter bij hem dan al zijn oude fractiebroeders deden. Over haar gaat deze blog. Ze werd bekend als de toeslagenaffairekoningin. Overige wapenfeiten ga ik niet opsommen. Onvermoeibaar in haar strijd tegen onrecht, stond ze op de bres voor de Gewone Man. Na 17 jaar trekken aan een dood paard is ze de slangenkuil moe. Ze gaat. ‘Wie zijn die mensen?’ Dat zijn haar stemmers.
Natuurlijk ben ik het niet altijd met haar eens geweest. Wel maakte ze altijd indruk door te spreken als een normaal mens voor normale mensen. Ze maakte politiek bereikbaar, wist thuisblijvers naar het stemhokje te krijgen. No more. Ik vrees voor de achtergebleven tijger. Zit hij straks weer opgebrand in zijn kooi? Naast de rest van Normaal Nederland?
Tot zover deze lofzang – of is het zo’n ‘rant’? Vrees niet, volgende blogs zullen niet ontaarden in pamfletten. Geen aantijgingen van racisme, fascisme of populisme. Geen ruimte voor hoon of moralisme. Ik zal niemand wegzetten als wappie of deuger. Geen gepreek voor eigen parochie of lezers ontvrienden omdat zij een andere mening zijn toegedaan. Liever een persoonlijk verhaal dat verbindt (excusez le mot) dan een eigen gelijk dat verdeelt. Alleen dit nog. Mijn favoriete politica heeft me gesensibiliseerd op een manier die me raakt. Ze heeft een Nowhere Man weten te inspireren de megafoon ter hand te nemen. En plaats te nemen op het zeepkistje in de Speaker’s Corner. Al was het maar voor deze ene keer.
