Pruimtijd

Nu rokers en masse als paria’s het portiek in gedreven worden, is het moeilijk je voor te stellen hoe sexy inhaleren ooit was. Niet de minsten gaven het voorbeeld: Humphrey, Marlene, Clint en Mickey maakten kortademigheid cool. Wat ze je er niet bij vertelden was dat zij ook zonder peuk sexy waren. En dat je niet van alle rookwaar sexy wordt.

Dat heb ik als puber ondervonden. Werkelijk alles wat rookbaar is heb ik uitgeprobeerd om de aandacht van Eveline R. te trekken in de fietsenstalling van het lyceum. Van waterpijp (exotisch), tot Dunhill (classy), tot Gauloises (Hemingway-in-Paris), tot Kelly Menthol (kinky/gestolen uit moeders tas), tot Sherlock Holmespijp (enigmatisch), tot cigarillo (hey gringo!) tot Loodzware Van Nelle (te zwaar voor kanker) – al mijn zakgeld ging op in stijl. Helaas. Zelfs de stenen Goudse pijp, met lean & mean uitstraling én oog voor traditie toch prima opmaat voor trend, kon Eline R.’s aandacht niet vangen als ze haar fiets van slot haalde. Lag het dan toch aan die bril?

Dat de roker inmiddels tot persona non grata is verklaard wil niet wil zeggen dat zijn passie minder sexy is geworden. Integendeel. Nooit eerder was het zo uitdagend om openbaar ongezond te doen. Helaas rook ik de afgelopen decennia zo weinig dat het slechts zelden tot portiekseks komt. Tijd om iets nieuws uit te proberen dus, weer mét oog voor traditie: pruimtabak. Jawel. Denk aan het nonchalante machismo van kauwen en fluimen... Aan de kwispedoor-in-de-bar waar je de liefde van je leven treft als je er synchroon in spuugt… Aan de tongzoenen met diepdonker, mysterieus aroma… Merde, als ik tóen zo’n chick magnet tot mijn beschikking had gehad, was Eline R. nu luid rochelend als Eel H. door het leven gegaan.

roken-def-450