Vanachter haar oculair

‘Wij geven om u’, verzekert een poster mij terwijl ik de virtuele goudvissen in de virtuele vijver van het UMC voer. Het credo is moeilijk te geloven als je zelf bij de afdeling Leugen & Bedrog van een ziekenhuis gewerkt hebt. Toch denk ik wel eens dat dokter V. echt om mij gaf. En misschien meer dan dat.

Begin dertig was ze, toen ik voor het eerst op haar spreekuur kwam. Kastanjebruin opgestoken haar en een loensblik die extra opviel omdat ze specialist was op de afdeling oogheelkunde. Zelfs haar Limburgs accent vond ik sexy. Maar wat dokter V. voor mij bijzonder maakte was haar engelengeduld.

Ieder kwartaal als ik op controle kwam om mijn oogbaldruk te laten meten in verband met dreigende blindheid, wist ze me gerust te stellen. Dat was hard nodig, want zo’n opmeetapparaat wordt tegen je oog aangedrukt. Een bedreigend, invasief gevoel dat bij mij een afweerreflex opriep. Niet dat ik wild om me heen ging meppen, maar knipperen kon ik moeilijk onderdrukken. Dokter V. was de eerste die mijn spasmen aanvoelde. Ze praatte op me in met haar heerlijke zangstem en bewoog haar apparaat zo soepel naar mijn oogballen toe dat het opmeten op den duur vanzelf ging: het reflex verdween alsof ik nooit afgeranseld was. Born again onder haar meesterhand.

Enkele jaren heeft ons oogcontact geduurd. Iedere afspraak opnieuw was intiem, vooral als ze mijn oogzenuwen op onregelmatigheden controleerde. Welk een souplesse! Eenmaal heb ik haar in het wild mogen ontmoeten. Bij toeval, op de parkeerplaats van een motorzaak. Wat zag ze er stoer uit in dat strakke racepak, en wat stak die bos krullen wulps onder d’r helm uit! Ik leunde nonchalant tegen mijn chopper aan, onderwijl verdrinkend in haar loens. Na wat smalltalk vertrok ze op haar rijstraket, een ronkend rubberspoor achter zich latend.

Maar aan al het moois komt een einde. Op een dag vertelde ze me dat ze zwanger was. Niet van mij hoor. Maar het nieuwe leven was aanleiding om uit te vliegen. Terug naar het Zuiden, zo vermoedde ik. Door het Maasdal racend, op zoek naar nieuwe spastische uitdagingen.

Sinds haar vertrek heb ik een dozijn andere oogartsen versleten. De ene nog professioneler dan de andere. Maar geen van de dames – bijna alle oogartsen in het UMC zijn vrouwelijk – kan mijn oogballen zo subtiel opmeten als dokter V. dat deed. Laat staan dat ze er sexy bij loensen of me met zachte G geruststellen. Als ik nu het apparaat tegen mijn ogen aangedrukt krijg, denk ik maar aan dokter V. Natuurlijk hoop ik dat zij ook nog eens aan mij terugdenkt. En dan niet alleen aan mijn ballen.

Zij geeft om mij
Nog voordat de fotograaf het bewustzijn verl...