Blog
- Categorie: Blog
De mooiste jaren van mijn leven heb ik doorgebracht op een kerkhof. Op het Geertekerkhof om precies te zijn, in het smalste huis van de stad om nog preciezer te zijn. Een antiek pand in hartje Utrecht, tegenover een pleintje met een kerk.
Mijn huisbaas was een éminence grise met zwarte wenkbrauwen. Deze jurist presenteerde zich graag in driedelig krijt, maar tijdens ons kennismakingsgesprek zat ie schaamteloos te vissen naar mijn persoonlijk leven. Wat mijn vader voor de kost deed, of ik een relatie had, hoeveel ik op mijn bankrekening had staan… Alsof hij materiaal verzamelde om me ooit te kunnen chanteren. Ik heb hem naar de mond gepraat omdat ik de kamer graag wilde.
Wat op zich een merkwaardige wens was. In Rotterdam had ik een complete etage tot mijn beschikking gehad. Maar daar zat hem de kneep. Ik was de weidsheid van de havenstad ontvlucht. En aangezien ik al jaren in Utrecht studeerde, besloot ik daar op mijn 27ste alsnog de student uit te hangen.
Mijn nieuwe thuis zat er vol mee. Dat heb je al snel met een pand dat slechts 2 meter 40 breed is. Als je de buitendeur opende stond je gelijk in de keuken met huisbarretje. Een ideale stek voor een barkrukintellectueel als ik. Mijn huisgenoten waren járen jonger, dus ik kon er moeiteloos stoer doen met mijn Rotterdams. De gezelligheid was als een warm bad.
Wat me niet lekker zat was de huurprijs: 500 gulden voor mijn 10m². Volgens een rekenmodel van de Huurcommissie moest die iets van 350 bedragen. Dus ik – als een stakingsleider – mijn huisgenoten mobiliseren. We moesten de huisbaas aanschrijven! Confronteren met de regels! Lagere huur eisen! Mocht hij niet akkoord gaan, dan zouden we de huurprijs zelf beperken tot 350 gulden! Mijn huisgenoten knikten schaapachtig.
Ik in de pen geklommen. Zoals verwacht weigerde de huisbaas de huur te verlagen. Een kamer in zo’n monumentaal pand op zo’n pittoreske locatie, dat was de huur dubbel en dwars waard! Ik weer in de pen geklommen. Groepsadvocaat ingehuurd voor advies. Die gaf me een compliment voor mijn strakke epistels. De barkrukintellectueel had zich ontpopt als openbaar aanklager! Met effect. De huisbaas kreeg het benauwd. Wilde met ons praten. Op neutraal terrein: bij de koster in de kerk op het pleintje.
Daar zaten we. Een man van God, een éminence grise, een vakbondsleider en een handjevol schapen. De huisbaas bleek een beroerd debater. Hij begon weer te jammeren over de monumentale waarde en de pittoreske ligging. Ik pareerde zijn geweeklaag met harde argumenten. Hij kon er geen speld tussen krijgen. Toen begon ie vuil te spelen. Hij zei dat ik te oud was voor een studentenhuis. Dat ik er niet thuishoorde. Dat ik allang een baan en eigen huis had moeten hebben. Hij zat te stoken als een consigliere. Ik kon er geen speld tussen krijgen. Even leek het of de koster voor me zat te bidden, maar die bleek in slaap gesukkeld.
We hebben gewonnen. De huisbaas moest de huurprijs te verlagen. Lang heb ik er niet van geprofiteerd, want kreeg een eigen flatje aangeboden. Maar ook de huisbaas had gewonnen. Want er is iets in mij gestorven, toen bij de koster. De barkrukintellectueel. De eeuwige student. Het gezelligheidsdier. Nog steeds, als ik een kerk bezoek om de weidsheid van het bestaan te bezweren, verlang ik terug naar Utrechts smalste kerkhof. Voor een warm bad.
- Categorie: Blog
Vroeger was een disc jockey een lul die Top 40-singeltjes draaide. De deejay van ons schoolfeestje was een lul bij uitstek. In het dagelijks leven leraar economie met hoornen bril en vloekende das, had hij zich voor deze gelegenheid een blouse met sleutelbeenbrede kraag aangemeten, wat hem meer tot fashion victim maakte dan tot discobeest. Zijn pick-up, platenkoffertje en discolampen stonden opgesteld in het gymlokaal. We konden los gaan.
Officieel was het feestje een A-avond, voor leerlingen van de eerste twee klassen. Zelf was ik reeds een B-leerling. Ik hoopte dat deze status mij overwicht zou geven. Die had ik hard nodig, want ik was verliefd op X., die twee klassen lager zat dan ik, maar er twee klassen rijper uitzag. Met borsten en make-up en zo. Een stuk!
Ik had haar nog niet gespot op de dansvloer. Die meed ik toch al omdat ik niets had met discomuziek. Ik hield van rock ’n roll maar die werd – midden jaren ’70 – niet gedraaid. Wel had ik me in een modieuze corduroy outfit gehesen. Ik voelde me er niet echt senang in, maar kreeg er complimentjes voor van klasgenootjes. En hij paste bij de disco.
Toen ik op de gang een glas cola scoorde bij het geïmproviseerde barretje, klonk er plots een meidenstem achter me. ‘Hé Rein!’ Ik draaide me om. X. Met borsten. En make-up. ‘Jij bent verliefd op mij hè!’ zei ze grijzend. Blijkbaar was ze ingefluisterd door mijn klasgenootjes. Ik was te verbouwereerd om antwoord te geven. Terwijl ik door de tegels van de gang zakte nam zij een slok water uit het fonteintje, om zich vervolgens in het feestgedruis te storten en met Grote Jongens te dansen. Op de achtergrond draaide de disc jockey zich in het zweet.
Een uur lang heb ik naar de deinende meute gestaard, mijn tranen verbijtend. Tot er iets in mij knapte. Ik stapte de vloer op, vroeg de eerste beste deerne ten dans en liet haar zien hoe je op KC and The Sunshine Band swingt. Mr. Cool! Ze was diep onder de indruk, zeker toen ik met haar ging slijpen op 10cc’s I’m Not in Love, mijn handen all over haar rug, alsof ik nooit anders had gedaan. Mr. Corduroy! Eén oog op X. om te zien of zij al jaloers werd, de andere op klasgenootjes of die zich al stonden te vergapen. Maar ik voelde niets. De leraar economie had nu grote vlekken rond zijn oksels.
Onze verkering duurde een paar weken. We zijn een keer naar mijn huis gegaan, en een keer naar haar huis. Ik wist niet wat ik met haar aan moest. Niet omdat ik nooit eerder verkering had gehad, maar omdat ik niet ‘op’ haar was. Ik was ‘op’ X., die een vriendin van haar bleek. Terwijl mijn verovering verleidelijk lag te wezen op haar bed, speelde ik heel even met de gedachte om via haar tot X. te komen. Want voor een lul bij uitstek liggen alle opties open.
Dat heb ik niet gedaan. Maar die lul zou ik nog wel even blijven. Aangezien me de moed ontbrak om het fatsoenlijk uit te maken, besloot ik haar te negeren. Op het schoolplein zag ik haar niet staan. Mijn klasgenootjes, die visten of we het nou gedaan hadden, begrepen er niets van. Mijn Koude Oorlog had effect. Op een schoolfeestje trof ik haar op schoot bij een Grote Jongen. Ze begon met de gozer te zoenen, één oog op mij om te zien of ik al jaloers werd.
Die outfit heb ik nooit meer aangetrokken. Meegegeven aan de Zak van Max, om de tijgervacht af te werpen. Maar zo’n lul bij uitstek, die zit vooral ín je. En laat je niet meer los. Straks ga ik nog singeltjes draaien op zo’n 70’s avond met cola en deernen. DJ Corduroy!
- Categorie: Blog
Eind jaren ’90 werd ik uitgenodigd om oud en nieuw te komen vieren in Amsterdam. Ik had zo mijn bedenkingen, want het feestje was bij een chique kennis die avondkleding op prijs stelde. En traditionele verkleedpartijtjes, daar heb ik niets mee. Een weerzin tegen conventies die ik van mijn moeder heb geërfd (en tegen mijn vader die ooit lid was van het studentencorps). Toch gegaan, in mijn kloffie. Was mich nicht umbringt, macht mich stärker.
De eettafel was gedekt voor een bacchanaal. De gastheer presenteerde zich een beetje gezwollen, maar deed allervriendelijkst. Er schoven iets van tien man aan. Handjes schudden. Borrelen. Kanen. Converseren. Ik liet mij gelden met mijn snelle grappen – de kroegcharmeur die ik twee decennia lang had gecultiveerd.
Een van de gasten was klein van stuk. Hij zat strak in ’t pak en was opvallend zwijgzaam, alsof hij vooral observeerde. Er was iets ‘off’ aan hem, wat ik niet kon plaatsen. Pas bij het dessert, toen hij het woord nam, viel bij mij de munt. (Gezichten herken ik slecht, maar stemmen...) Klasgenoot P. van het lyceum!
P. was een paar keer blijven zitten in de brugklas. Dat maakte hem toentertijd instant stoer. Een veteraan! Hij had de neiging mensen op de hak te nemen, maar deed dit zo geestig dat je het als een compliment ervoer. Een corpsbal zonder corps, aardappel of blazer. Ik was een beetje huiverig voor hem, maar keek vooral tegen hem op, terwijl hij toch net zo klein van stuk was als ik. Misschien kwam het doordat zijn stem al een octaaf lager was dan de mijne.
Jaren later, toen ik van het gym naar het atheneum werd gedegradeerd, kwamen we elkaar weer tegen. Inmiddels was P. een man geworden. Hij deed het met meisjes. Reed op een Triumph ‘Bonnie’ Bonneville, een ongekend masculiene motorfiets tussen de slappe Jappen van de seventies. Sarcastisch was ie nog steeds, maar ook nog klein van stuk. Ikzelf had nu een baard in de keel en een groeispurt achter de rug. Toch keek ik nog steeds tegen hem op.
Na het eindexamen troffen we elkaar een keer in de kroeg. Hij studeerde en was lid van het corps geworden, maar luisterde naar Lenny Bruce en spelde Nietzsche uit. Ook reed hij op zijn Bonnie vol gas door alle rode lichten van de stad. Alsof ie er een doodswens op nahield. Ik keek nog steeds tegen hem op.
Fast forward naar de nineties. Ik liep tegen de veertig, deed het met vrouwen, reed Harley en maakte snelle grappen tijdens een bacchanaal. Tot ik werd ingehaald door het verleden. Die stem! Ik legde mijn vork neer, keek P.’s richting op. ‘Jij bent P. van het lyceum hè!’ zei ik met mijn diepste bariton. De overige gasten vielen stil. P. keek betrapt op. Er speelde een sardonische glimlach om zijn mond. Hij bekende schuld. Ja, hij wilde me anoniem gadeslaan. Ha! Wij bijkletsen, maar mijn mojo was verdwenen. Alsof niet hij, maar ik was ontmaskerd. Weer dat jochie van de brugklas. Toen de klok twaalf sloeg heb ik geen vuurwerk afgestoken.
Nu ik ouder word betrap ik me erop klasgenootjes te googlen. Zo ook P. Hij doet nog steeds radicale dingen, zoals wisselen van godsdienst en veranderen van naam. Dat maakt geen indruk op me. Wel dat hij van zich liet horen bij de publicatie van mijn boek over mijn moeder. Misschien deed hij dat omdat ik in ‘Coef’ een stem heb gegeven aan een vrije geest die altijd plankgas ging. Zonder een doodswens nodig te hebben. Of een Bonnie. Of het corps.
- Categorie: Blog
Mijn stamkroeg zou gesloopt worden. Dat voelde alsof ik dakloos dreigde te raken. Immers, het bruine café was als mijn thuis. Omringd door vrienden en aangezwengeld door drank bloeide ik op van dromer tot prater, op zoek naar soortgenoten om over kunst & cultuur te bomen. Om het bestaan te vieren! Alsof er een vuur in mij brandde.
In die stamkroeg was iedereen gelijk. Koppelbazen, ingenieurs, studenten. Doe maar gewoon, doe je al gek genoeg! Dat moest nu elders gebeuren. Misschien maar goed ook, want ik had geen andere fakkeldragers kunnen vinden in dit bruine thuis.
Er gloorde licht aan het einde van de tunnel. Begin 1981 zou een cultuurcentrum worden geopend aan de desolate Doklaan. Het zou podium bieden aan bandjes, dichters en kleinkunstenaars. Uniek voor Zuid, waar iedereen sinds het bombardement toch vooral gewoon gedaan had. Ik hoopte er op geestverwanten te stuiten.
Viel dat even tegen. Qua cultuur. Zouteloze bandjes die hun repertoire afdraaiden, Amsterdamse dichters die geïrriteerd raakten door Rotterdams rumoer, cabaretiers die de lach aan hun broek hadden hangen. Allemaal zo ontzettend… gewoon. Gespeend van stijl, lef, overgave. De urgentie ontbrak. Het publiek slikte het als zoete koek. Was ik te veeleisend? Moest ik normaler worden?
Ik besloot me aan te melden als vrijwilliger voor een verbouwing. Leer je mensen kennen! Hard nodig nu mijn vrienden met hun vriendin voor de buis bleven hangen. Ik de mouwen opstropen. Maar de enige andere zonderling die ik tijdens de werkzaamheden trof was een boomlange alcoholist met gemankeerde agressieregulatie. Hij timmerde alsof hij zijn incestueuze vader van zich afsloeg. Niet de dynamiek waar ik naar op zoek was.
Misschien was bardienst meer mijn stiel. Leert iedereen je naam kennen! Ik de mouwen weer opstropen. Maar als barman moet je kunnen hoofdrekenen. Dat kan ik helemaal niet. Je moet ook stressbestendig zijn. Dat ben ik helemaal niet. Van alle kanten klonk het Rein! Rein! Rein! Ik gaf iedereen te veel wisselgeld terug om niemand tekort te doen. Na een avondje kastelein spelen wist ik dat mijn plek aan de andere kant van de toog was. Daar zou ik het bestaan vieren, desnoods in mijn eentje. De fakkel brandende houden! Of probeerde ik hem te blussen?
De laatste avond dat ik er aan de bar hing, sippend aan een vol glas, turend naar het laagdrempelige jolijt, besefte ik dat de cultuur waar ik naar snak hoogstzelden gemaakt wordt. Dat daar een maniak voor nodig is, een bezetene die ziel & zaligheid in zijn creatie steekt omdat ie anders stapel wordt. Een Joplin, een Kerouac, een Pryor… A live one.
Ik begreep nu ook dat mijn thuis nooit een kroeg kon zijn. Dat het zich in mijn achterhoofd bevindt, waar mijn favoriete maniakken het glas heffen op het bestaan. Waar de kiem van mijn persoonlijke maniak gelegd zou worden. Ik zette het volle glas terug op de bar. Betaalde de rekening. En verdween via de achteruitgang, zo geruisloos als een bezetene dat maar kan doen.
Daarmee was de heimwee niet verdampt. Integendeel. Nog steeds, als ik een bruin café passeer met zijn geuren en geluiden en lichtjes, word ik bevangen door een gelukzalig gevoel. De illusie dat ik thuiskom. Dan zucht ik diep, knoop ik de jas goed dicht, versnel ik de pas en laat ik mij opslokken door de nacht, mijn gedachten warmend aan een imaginair haardvuur waarin een blog ligt te knetteren. Tot de vonken ervan afspringen.
- Categorie: Blog
Ze had me gevraagd of ik haar wilde helpen met karweien. Gordijnrails ophangen in haar nieuwe flatje. Eigenlijk vond ik dat niet kunnen. Het was net uit tussen ons! En ze wist dat ik een hekel heb aan laat-dat-toch-een-ander-doen kluswerk. Maar de mens is zwak. Ik heb de neiging verliefd te worden op exen. Onbereikbaarheid, da’s romantiek voor bloggers. Dus daar ging ik met mijn boortjes van de Gamma.
Overigens had ze groot gelijk met dat uitmaken. Ik was de laatste tijd niet te genieten geweest. Afstandelijk, koud. Zoals bij elke relatie. Zodra de nieuwigheid eraf was belandde ik in de mokfase, dan stuitten mijn vriendinnen op een muur. Was ik op de vlucht voor hechting? Huiverig voor huiselijkheid? Getraumatiseerd door vroeger? Who cares. F*cked up.
Wat meespeelde was dat ik tijdens onze verkering verliefd was geworden op mijn ex. Die kon eigenlijk geen ex zijn, omdat we geen verkering hadden maar een eindeloze flirt. Als we samen de kroeg in doken gebeurde er daarna van alles. Zo hielden we de spanning erin. Jarenlang, als gemankeerde soul mates. Probeer daar maar eens tegenop te boksen, als degelijke nieuwe vriendin.
Die nu een degelijke nieuwe ex was geworden. Ze zwaaide uit het raam toen ik aanbelde – precies zoals als ze dat deed toen het nog aan was. Eigenlijk waren we enorm verschillend. Zij deed iets idealistisch met vluchtelingen, ik zong in een bandje over zelfmoord. Wat we deelden was een passie voor schrijven. Dat deden we in hetzelfde krantje.
Daarin speelde ik de meedogenloze filmrecensent, terwijl zij met milde pen haar medemens beschreef. Onze stukjes stonden op dezelfde pagina waardoor onze stijlen mooi contrasteerden. Dat maakte het extra spannend toen we het met elkaar gingen doen. En nu hoopte ik dat we weer zouden zoenen. Want ‘aan’, dat was toch ’t nieuwe ‘uit’?
Dus ik vol overgave in haar muur boren. Zou ze me weer willen? vroeg ik me af toen ik het eerste steenboortje verziekt had. Maar waarom doet ze dan zo afstandelijk, ja koud zelfs! dacht ik bij het tweede boortje. Ik wil helemaal niet dat het uit is! besefte ik toen ik het derde boortje verziekt had. En die k*tmuur, die is van beton! Ik smeet de gordijnrails op de grond. We kregen woorden. In een impuls probeerde ik haar te omhelzen, maar ze weerde mijn armen af. Ze zei dat ze bezoek had. BEZOEK!?
Wie dan? Haar nieuwe vriend. Waar dan? Hij had zich verschanst op haar toilet. WAT!? Een asielzoeker uit een oorlogsland. De jongen was zo beschadigd dat hij iedere confrontatie meed. Damn, dacht ik, da’s pas heavy shit. Daar vallen mijn huis-, tuin- & keukentraumaatjes bij in het niet. Hoe zou het met zijn bindingsangst zitten? En kon ie een beetje boren?
Toen ik de boel de boel had gelaten en buiten mijn fietsje besteeg, stond ze niet voor het raam te zwaaien. Mijn hart zonk alsof in beton gegoten. Toch was ik ook wel opgelucht. Nu hoefde ik me niet langer voor te doen als degelijke ex. Eens een fuck-up… Misschien dat mijn ex-ex (die geen ex kon zijn) zin had in een drankje. Eerst naar de Gamma voor een nieuw setje boren.
