Tijdens het LSD-symposium

Naar aanleiding van mijn biografie Coef werd ik door de Radboud Universiteit uitgenodigd om gastcollege te geven over Coefs LSD-therapie bij professor Bastiaans. Dit gebeurde in het kader van hun LSD-symposium op 21 maart 2017. Een hele eer!

Het symposium werd ingeleid door Tineke van Rijn (MD, PhD), die begin jaren tachtig als coassistent heeft gelopen bij professor Bastiaans in de Jelgersmakliniek. Dat kon geen toeval zijn! Ze legde uit hoe onze hersenen reageren op narcolyse (therapie met Pentothal) en psycholyse (therapie met LSD), en trakteerde ons op een smakelijk hapje geschiedenis: LSD schijnt in zijn oervorm (als broodschimmel Claviceps purpurea) hele dorpen gek gemaakt te hebben in de Middeleeuwen. Those were the days!

Na Tineke mocht ik een half uur los met het verhaal over mijn moeder, waarbij ik haar leven in vogelvlucht onder de loep nam om vervolgens uitgebreid stil te staan bij de troeven én gevaren van LSD-gebruik, zowel in recreatieve als in klinische zin. Om de intensiteit van het middel – en dus ook van de therapie – te onderstrepen liet ik twee geluidsfragmenten horen van zo’n Coefs sessies met de controversiële therapeut Jan Bastiaans. Hoe slecht verstaanbaar ook, tussen Coefs wanhoopskreten door kon je een speld horen vallen in de collegezaal. Door merg en been.

Derde spreker van het symposium was Jennifer Nikolova van Labyrinth Psychotica. Zij had een virtual reality-apparaat meegenomen, een soort high end View Master. Die bootste bij vrijwilligers een psychose na door beeld en geluid te vervormen. Prima idee om meer begrip te kweken voor de verwarde medemens. Alhoewel. De vrijwilligers, die met het apparaat op hun snufferd rondzwalkten als stuurloze idioten, werden door Jennifer geplaagd met opmerkingen als “wat doe je gek!”. Ongetwijfeld om de doorsnee reactie op verwarde mensen te illustreren, maar zo ontstond er een sukkels-die-moeten-zingen-met-koptelefoon-op-in-tv-show-sfeer. Daarbij zal de simulatie nooit de doodsangst en de onontkoombaarheid van een psychose of een bad trip voelbaar kunnen maken. Niettemin een aanrader om eens te ervaren.

Wat ik dus gedaan heb. Met enige reserve, want het apparaat zou maar net een diep weggestopte psychose bij me triggeren, of een flashback van een bad trip uit de jaren tachtig (my inner Coef). Viel allemaal reuze mee. De virtual reality vertraagde beeld en geluid, liet rare stemmen horen en vreemde dingen zien, maar erger dan een kerstkoopavond in Hoog Catharijne was het toch niet. Toen ik mijn teleurstelling kenbaar maakte haastte Jennifer te benadrukken dat ik op een low level was blijven hangen.

Al met al vond ik het symposium een geweldige ervaring, waarbij ik in de watten gelegd werd door Tineke van Rijn, Marijtje Jongsma en studenten Michelle Jansen, Tanya van de Water, Moniek van Beekveld en Sjoerd Meier. Volgend jaar opnieuw, maar dan met verplicht LSD-gebruik voor alle toehoorders.