- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Life imitating television imitating life imitating...
Kramer. In Amerika is de man een levende legende, in Nederland doet zijn naam nog weinig belletjes rinkelen. Kramer is een personage uit de televisiecomedy Seinfeld, ooit omschreven als 'serie over menselijke tekortkomingen'.
De serie gaat over stand-up comedian Jerry Seinfeld, wiens flat in New York zoete inval is voor bitchy ex-vriendin Elaine, voor kalende neuroot George, en voor buurman Kramer. Kramer is een klaploper met spastische motoriek en een passie voorjaren vijftig-outfits. Hij is altijd bezig met idiote plannen en heeft een onwaarschijnlijke aantrekkingskracht op vrouwen. Kramer is een charmante idioot.
Ik ben verslaafd aan de serie omdat ik in het geklooi van Jerry, Elaine, George en Kramer mijn eigen vriendenkring herken; ze worstelen met onbenullige halszaken als 'hoe lang kun je het uithouden zonder masturbatie'; ze zijn opportunistisch, leugenachtig en ijdel, maar ook geestig en loyaal. Ze zijn zo menselijk dat je je afvraagt hoe ze in godsnaam op de Amerikaanse televisie zijn toegelaten.
'Seinfeld' betekent voor mij thuiskomen. Ik was dan ook wat huiverig om de homepage op te zoeken van ene Kenny Kramer, de man op wie het personage Kramer is gebaseerd. Deze Kenny doet een boekje open over feit en fictie achter de serie [Verlopen URL].
"Hi: I'm Kenny, the Real Kramer," grijnst een charmante krullenkop ons tegemoet. "This is a shameless attempt to capitalize on my illustrious name and branded identity." Kenny mag dan fysiek niet erg op de televisie-Kramer lijken, hij wil minstens zo onbetrouwbaar overkomen. Kenny Kramer is vriend van stand-up comedian Larry David, die de serie schrijft en produceert.
Deze David zag in Kenny's ondernemingslust instant kopij voor een comedypersonage. En gezegd moet worden dat Kenny's CV inderdaad ontzag afdwingt: hij ontwierp lichtgevende disco-sieraden($6 per stuk), maakte radiojingles in zijn tot studio omgebouwde slaapkamer, was manager van een reggaeband, gaf les in karate, en stond tien jaar lang als stand-up comedian op de planken. De tweeënvijftigjarige Kramer heeft nog nooit een normale baan gehad.
Toen de serie van start ging en Kenny voor de rol gepasseerd werd, lag het voor de hand dat hij op een andere manier een slaatje zou slaan uit de serie. Dat doet hij sinds een jaar met zijn Kramer's Reality Tour. Dit is een drie uur durende bustrip door New York waarbij Kenny de Seinfeldfans alle beruchte plekjes uit de serie laat zien, vanzelfsprekend gemarineerd in achtergronddetails. Na afloop kun je genieten van Kramer's pizza, krijg je videobloopers van de serie te zien en opnames van Larry David als stand-up comedian.
Voor een 'objectieve' indruk van de tour kun je recensies aanklikken die natuurlijk allemaal positief zijn. Hilarisch is de foto waarop de burgemeester van New York Kenny bedankt voor zijn 'valuable and cultural venture' Om potentiële klanten voor de Reality Tour naar zijn homepage te lokken maakt Kenny surfers alvast lekker met wat feitjes.
Zo verklapt hij welke personages op welke personen gebaseerd zijn (George is Larry David zelf, George's moeder Larry Davids moeder, et cetera) en laat hij de 'ware' gezichten op foto's zien; Larry David blijkt net zo kaal als George en heeft dezelfde duivelse pretoogjes, de echte Eilaine is een mooie joodse vrouw met grote ogen en een attitude die nog 'Elaineser' lijkt dan die van haar televisie-alter ego. Ik ben op slag verliefd.
Kenny's site is een must voor iedere Seinfeld- of Kramerfan. Toch voelt het een beetje pervers om de mensen achter je helden te ontmoeten - alsof iets van de magie verbroken wordt. Misschien komt dat omdat Kenny Kramer zelf een beetje stinkt.
De Televisie Kramer mag dan klaploper en womanizer zijn, hij is bovenal naïef en gespeend van ieder greintje zelfinzicht; dat maakt hem zo charmant. The Real Kramer riekt naar zelfgenoegzaamheid. Zijn publiciteitscampagne om tot burgemeester van New York gekozen te worden is net iets te berekend, zijn merchandising van Kramer-T-shirts net iets te plat, zijn opschepperij over sex-appeal net iets te macho.
Maar wat me het meest aan Kenny Kramer stoort is zijn succes. De Televisie Kramer had van Kenny's leven veel meer een zooitje gemaakt. Zo gaat dat binnen Seinfelds universum. Dus, voor mij blijft de Televisie Kramer de enige echte Real Kramer.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Het is elke dag Dierendag voor 't Animal Liberation Front
'Buitengewoon dienstplichtig' noemden ze het chic, maar het betekende gewoon dat ik er niet in mocht. Verkeerd jaar geboren. Jammer. Het had me geweldig geleken om met een mitrailleur in 't rond te maaien of met een tank door een busstation te denderen. Terwijl andere jongens het land leerden verdedigen tegen invallende hordes besloot ik alternatieve groeperingen aan te schrijven. Tevergeefs. Noch de IRA noch de Baader-Meinhof Gruppe liet iets van zich horen.
Had ik toen maar internet gehad. Dan was ik lid geworden van het Animal Liberation Front [URL is verlopen]. Niet dat ik zo'n fanatiek vegetariër was (boze tongen beweren dat ik stiekem sportviste), maar deze broeders en zusters hadden mijn soldatenhart sneller doen kloppen.
Het eerste wat je toeschreeuwt op de site is 'Disclaim: The Animal Liberation Frontline Information Service is NOT itself part of any existing Animal Liberation Group and does not incite people to commit immoral or illegal acts.' Oftewel: 'Wij zijn ZELF geen activisten, maar je kunt hier toevallig wel ALLES over ze vinden.' Beetje laf, zo'n vrijpleitertje. Gelukkig ziet de vormgeving er veelbelovend uit: een big wappert dreigend met zwarte vlag en een activist staart ons grimmig aan. Het ALF laat niet met zich sollen.
Wat dat ALF eigenlijk is? Je zou het de terroristische neef van gewone Animal Rights-organisaties kunnen noemen. Ze willen beestjes bevrijden en wel 'by any means necessary'. De eerste bevrijdingsactie dateert uit 1977. Een caviaatje en tien muizen worden gered uit het laboratorium van het Medical Centre te New York.
Al gauw krijgen de acties een ambitieuzer karakter; dolfinariumdolfijnen worden terug in zee gekiept, bontboerderijen leeggehaald, dierentuinen opengebroken. Haalden de eerste terroristen hun kicks uit ingegooide ruiten, vastgelijmde sloten en stinkbommen, in de jaren negentig deinst een zichzelf respecterende ALF'er er niet voor terug om vrachtwagens of slagerijen op te blazen. Intimidaties zijn de orde van de dag (boos telefoontje naar restaurant met kikkerbillen op menu).
En denk niet dat het om welvaartsterrorisme gaat; ook Tjechische en Poolse poeliers moeten op hun tellen passen. Als je de lijst van honderden wapenfeiten mag geloven is het levensgevaarlijk om nog in een bontjas te lopen.
Nou kun je je afvragen waar ze die bevrijde beestjes allemaal willen laten - denk aan krantenberichtjes over honderden bevrijde nertsjes die alle kippen uit de buurt opvreten. Maar och, het is vooral de gedachte die telt: het martelen van dieren is zo'n gemeengoed geworden dat je alleen met terreur bewustwording kunt afdwingen.
Een stuk irritanter vind ik het gezeur over hun 'prisoners of war'. Er worden nogal wat ALF'ers opgepakt omdat ze de opleiding van echte terroristen missen, en de organisatie roept op om deze broeders en zusters toch vooral financieel te steunen. Als je inderdaad zo gek bent om je vakantiegeld weg te spoelen aan dit goede doel, denk dan aan onze eigen Frank K.
Frank werd gearresteerd op verdenking van brandstichting en het vernielen van varkenstransportmiddelen. Erg gehard is-ie niet, want hij heeft de aanslagen inmiddels bekend en bleek ook het brein achter grafitti-tekst 'Meat is Murder' op een slagersschool te Amsterdam. Frank zit nu kakkerlakken te tellen in de Bijlmerbajes.
Volgens het ALF is het Net is vergeven van de dierenkwellers. Sommigen zijn duidelijk fout, zoals 'People Eating Tasty Animals' en 'Cattlemen on the Web', maar of ook 'Americans for Medical Progress' een bom-e-mail verdient... In ieder geval dwingen hun pogingen om potentiële activisten 'law wise' te maken respect af. Je treft een complete handleiding aan hoe je je bij arrestaties moet gedragen (niet terugschoppen) en wat je tijdens een verhoor tegen de FBI-agent moet zeggen ("Ik zeg niks").
En o ja, als je onlangs een kikkerbillenrestaurant opgeblazen hebt en dat door het ALF wil laten registreren, kun je ze een briefje schrijven met details. Tenminste, als je voorzichtig bent: iedere brief kan door de BVD opengestoomd worden. Dus handschoenen aan bij het typen, de enveloppe niet met spuug dichtplakken en uitkijken dat er geen haar in de enveloppe komt. Net als een echte terrorist.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
De onderbuikpulp van thriller-auteur Andrew Vachss
Ieder mens heeft idolen nodig. Ik tenminste wel. Alice Cooper, Clint Eastwood, Jim Morrison, Al Pacino en zelfs die rare belg Arno Hintjens hebben boven mijn bed gehangen. Achter een gordijntje dan, want 'fan zijn' is een gênante eigenschap. Het betekent dat je je in een ander wilt verliezen, dat je gefrustreerd bent over je eigen persoonlijkheid. Nou ben ik nooit zo'n freak geweest die met Dirty Harry's Magnumrevolver rondsjouwde, maar een leren broek à la Morrison vond ik wel sexy staan.
Inmiddels ben ik te oud voor popidolen (als ik naar Arno ga, kijkt de portier me aan of ik mijn dochter kom afhalen) en zijn de Hollywoodhelden watjes geworden. Vandaar dat mijn huidige idool een schrijver is. Geen gereformeerde Nederlandse druif natuurlijk, maar een Amerikaanse thrillerauteur die nog street wiser is dan zijn personages: Andrew Vachss. Op Internet heeft een andere fan een site aan hem gewijd [URL is verlopen].
De vormgeving van de Vachss-page is overzichtelijk en zonder opsmuk, zoals Vachss himself. Als je het bio'tje aanklikt lees je dat Andrew Vachss (53) Amerika's enige advocaat is die uitsluitend kinderzaken aanneemt. Mishandelde kinderen, seksueel misbruikte kinderen, gemartelde kinderen. Zij worden doorverwezen via artsen en psychiaters.
Vachss is berucht om zijn felle rechtbankgedrag (brak ooit zijn hand toen hij aan wilde tonen dat je met één klap het bekken van een baby kunt breken) en zijn genadeloze visie op actieve pedofielen (nooit meer loslaten). Vachss voert een one man war tegen kinderleed.
Maar Vachss is meer dan een kruisvaarder. Hij bekostigt zijn praktijk met het schrijven van de ruigste detectives uit de wereldliteratuur. In mitrailleurstijl bericht hij over de anus van New York City; over kinderverkrachters, kindermoordenaars, kinderpornohandelaren. Hoofdpersoon is Burke, een zwendelaar die zelf als kind misbruikt is en nu jacht maakt op kinderexploitanten. Hij krijgt steun van een doofstomme karateka, een autistisch technisch genie en een transseksuele hoer.
Modern sprookje? Niet helemaal, of zelfs helemaal niet: de street credibility druipt van Vachss' boeken af. De 'slang', de codes. He's been there, da's duidelijk. Ongelovigen kunnen een blik op zijn CV werpen: directeur van een jeugdgevangenis, taxichauffeur in NY, vakbondsman, opsporingsbeamte van geslachtsziektes. En o ja, hij heeft de oorlog in Biafra nog even meegepikt. Daarbij vergeleken is Hemingway een mietje.
Maar wat Vachss tot een echt idool maakt is - heel banaal - zijn uiterlijk. Een magere man met harde trekken, zwart achterovergekamd haar en een ooglapje. 'Zo zou ik ook willen zijn!' denk ik stiekem als ik zijn foto download. Nou voel ik nog gêne over mijn idolatrie, maar de devotie waarmee student Greg Bueno de Vachss-pagina heeft opgesteld kent geen grenzen. Voor Bueno is Mr. Vachss een 'True Warrior', diens carrière een 'Holy War'. En het opmerkelijke is dat de harde Vachss de hagiografie geschikt acht als PR-trechter naar de fans.
Da's niet zo slim van Vachss. Buono heeft weliswaar een uitstekend gedocumenteerde inventaris van artikelen over en van Vachss gemaakt, maar verliest zich in belachelijke details. Bueno schrijft boze brieven naar internetters die het wagen Vachss een pamflettist te noemen, probeert twijfelaars ervan te overtuigen dat Vachss' ooglapje echt een functie heeft, leert ons welke muziek Mr. Vachss goed vindt (blues natuurlijk), welke schrijvers ("There is enough heart in this book to fill an organ donor bank") en zelfs welke honden (de auteur zweert bij strak afgerichte postbodebijters).
Je verwacht bijna tips hoe je malaria kunt oplopen (Vachss heeft zijn magere karakterkop aan een Biafraanse mug te danken) of hoe je zonder al te veel bloedverlies jezelf een oog uit kunt steken. Soms riekt de site naar een hoe-kan-ik-op-Andrew Vachss-lijken handleiding. Bueno's waarschuwing dat er een mannetje rondloopt dat zich voor Vachss uitgeeft komt dan ook verdacht over.
De kleverigheid van de site en Vachss eigen no nonsense houding vloeken. Of erger nog: Bueno lijkt het foutste in Vachss naar boven te halen: ijdelheid. In de fotogalerie poseert de True Warrior veel te zelfbewust in driedelig zwart met five o'clock shade en een enorme pit bull op schoot ("Can stop a dump truck in its tracks"). Tja, ijdelheid. Een menselijke trek. Maar sinds wanneer mogen idolen menselijk zijn?
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Seks zonder angel
Ik ben opgegroeid in de naweeën van de seksuele revolutie. In mijn pubertijd mocht alles. Of beter gezegd, er werd voortdurend beweerd dat alles mocht. Ik kan me een VARA-programma herinneren dat Open & Bloot heette, gepresenteerd door Vrij Nederiand-redacteur Joop van Tijn. Dat zat vol blote mensen die onverbloemd spraken over penissen en vagina's, afgewisseld met vrolijke liedjes.
Alles heel gezellig. Te gezellig. Ik was nog maar maagd met vlasbaardje, maar voelde haarscherp aan dat echte seks nooit zo gezellig kon zijn. Echte seks moest iets fouts hebben, iets smerigs en in ieder geval iets wilds. Iets wat de brave VARA achterhield. Inmiddels leven we twintig jaar later, maar de nieuwe generatie wordt op internet even hard voorgelogen met verantwoorde penetratieverhaaltjes. Laatje niet castreren door Dr. Ruth [URL is verlopen].
Zou jij je oma om raad vragen als je 'm niet overeind kon krijgen of als je vagina verkrampt? Miljoenen Amerikanen doen niet anders. Tenminste, Dr Ruth, die met haar zeventig jaar gemakkelijk voor surrogaat opoe kan doorgaan, wordt de oren van het hoofd gevraagd over seksuele kwesties in haar radioshow. Nederlanders kennen haar van gastoptredens in Amerikaanse talkshows: een omaatje met enorme Brilmij-bril. Zo uit de bingo geplukt.
Maar pas op. De Duitse Ruth Westheimer is een mediasuperster vanwege haar directe reacties. Ze praat over eikels en clitorissen alsof ze in de schappen van AH liggen. Da's even wennen voor die preutse Amerikanen. De vraag is of Ruths tips ook eerlijk zijn. Even klikken naar de 'Ask Dr. Ruth' probleemrubriek.
"Why are all my dates impotent", is de noodkreet van een vrouw die het afgelopen jaar met zes man naar bed is geweest en die 'm geen van allen overeind kregen. "Misschien omdat je zo beroerd in bed bent," zou ik een eerlijk antwoord gevonden hebben. "Nee," zegt Dr. Ruth, ze heeft gewoon bad luck, en: "You should not blame yourself for their inadequacies."
Een jongeman die vriendschappelijk met een meisje omgaat, wordt bij ieder afspraakje verscheurd door smerige gedachten. Denkt dat hij een freak is. "Can I stop these sexual thoughts?" Ik persoonlijk zou een gezond antwoord vinden: "Ja, je bent een smeerlap en geniet ervan. Probeer je perversies zoveel mogelijk op haar uit!" Ruth daarentegen raadt hem aan voor de afspraakjes even te masturberen, zodat hij normaal met haar om kan blijven gaan.
Ruths antwoorden op 'How can I become a wild woman?', 'Can you give me lessons in striptease' zal ik u besparen, maar waren zo verantwoord en dus hypocriet dat ik dagen geen zin meer had. Seks zonder diabolisch randje is zielloos.
Ruth gaat ervan uit dat mensen een zinnig gesprek kunnen hebben over hun erotisch belevingswereld. Wake up, Dr. Ruth! Mensen hebben seks omdat ze NIET met elkaar kunnen communiceren. Haar zogenaamde eye-openers zijn een kruising tussen politiek correcte trends en academische dooddoeners.
Ze is vóór homo's en abortus maar dweilt met liters gezinsgeluk in 'Dr. Ruth's Guide for Married Lover', een thema dat merkwaardig overkomt bij iemand die twee scheidingen achter de rug heeft. Ze pronkt met een doctoraalbul sociologie (geen seksuologie nee), maar lonkt ondertussen naar de bestsellerlijst met het lachwekkend pretentieuze magnus opus 'Dr. Ruth's Encydopedia of Sex'.
Opvallend is haar ontkenning van afwijkend seksueel gedrag. Niet commercieel soms? Kwesties als ezelbeffen of poepseks zijn misschien wat veel gevraagd, maar zelfs een goede tip voor deep throating of pijnloos anaal neuken ontbreekt. Ik vermoed dat dit seks-orakel zelf nog nooit iets vies gedaan heeft. Dat Ruths ex'en er vandoor zijn gegaan omdat Ruth, iedere keer als haar echtgenoten eens lekker ongecompliceerd wilden neuken, alles eerst wilde bespreken.
Afijn. Als je je zorgen maakt dat je dochter zich op het volgende schoolfeest laat bezwangeren is Dr. Ruth's homepage een prima libido-ondermij ner. Laat je oogappeltje de instructie lezen hoe je de vermeende G-plek moet betasten. Die begint met "Place a towel underneath you to avoid a mess."
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Latex kadavers in alle smaken en kleuren
Als kind had ik al iets met verschrikkelijke dingen. Ik bladerde oorlogsboeken door op zoek naar verminkte lijken en verzamelde krante-artikelen over schipbreukelingen die elkaar opgegeten hadden. Ik wist alles over martelen, over de Elephant Man, over levend begraven worden. En dat terwijl ik toch zo'n vriendelijk jochie was.
Misschien kwam het omdat mijn vader een huisartsenpraktijk had en we folders in de bus kregen van pharmaceutische bedrijven, vol foto's van huidziekten. Ook belden er regelmatig patiënten aan met een losse duim of een vishaakje in hun oog. Hoe dan ook, soms krijg ik behoefte om dit huiselijke gevoel weer op te roepen en zoek ik de duistere sites van Internet op.
'Things on The Net Newt Wouldn't Want You to See' worden deze oases letterlijk genoemd. Op de homepage van DiStefano Productions worden hyperrealistische latex lijken te koop aangeboden [URL is verlopen]. Nietsvermoedende braveriken die de homepage van DiStefano Productions aandoen zullen aanvankelijk aangenaam verrast zijn: wat een overzichtelijke en kleurrijke vormgeving! Net de etalage van een kinderkledingboutiek!
Niet voor niets werd de homepage bekroond met de 'Hell of a Homepage Award'. Zelfs het 'Corpses for Sale' dat in koeieletters bovenaan staat leest als een vrolijk statement. Maar wee degene die de Corpse Gallery induikt en plaatjes download: stukje bij beetje verschijnen er grijnzende, halverrotte lijken op je scherm. Draadjes zenuw, plakjes huid, brokjes vlees. Huiver huiver.
DiStefano maakt niet zomaar lijken. "Ieder lijk is met de hand vervaardigd en zeer duurzaam," meldt hij trots. "We besteden veel aandacht aan details als vullingen van de kiezen en vingernagels die netjes in het vergane vlees verankerd zitten."
De kunstlijken zijn buitengewoon soepel; het hoofd kan 45 graden draaien, de mond kan open en dicht klappen, de ledematen scharnieren op natuurlijke wijze en de vingers kun je in alle gewenste standen buigen. De latex huid voelt aan als echt.
De mannetjes zijn gekleed in een driedelig pak, terwijl de dames pronken met avondjurk, nylons en hoge hakken. Oorbellen en valse(!) wimpers maken het af. Voor de echte hardcore zijn er ook babylijkjes genaamd 'Wrinkle', met extra rimpelige huid.
Iedere lijkenpikker heeft zo zijn voorkeuren, en DiStefano maakt je bestelling op maat. Je kunt kiezen uit vijf kleuren haar en drie soorten huidskleur, die niet zozeer met ras te maken hebben als met graad van ontbinding. Dat laatste vind je terug in opties voor extra weggerotte lippen of neuzen.
Volgens de makers zijn de lijken zo realistisch dat ze, als ze echt zouden stinken en in een mortuarium gelegd zouden worden, niet van echt te onderscheiden zijn. Nou hebben weinig mensen een half verrot lijk in de koelkast als vergelijkingsmateriaal, maar de close-ups van de poppen overtuigen.
Wat zo opvalt aan de site is niet zozeer het vakmanschap, als wel de serieuze toon. De enige flauwiteit is een optie voor lampjes in de oogkassen, maar gelukkig is de fabrikant zo attent om twee hompjes rottend nepvlees mee te geven om de kassen desgewenst op te vullen. DiStefano richt zich duidelijk op volwassen klanten. Begrijpelijk, want pubers die hun vriendin in de broek willen laten piesen kunnen het prijskaartje niet ophoesten (900 piek voor een mannetje, 1000 voor een vrouwtje).
Maar welke volwassene heeft er nu nut bij zo'n neplijk? Makers van horrorfilms hebben toch hun eigen lijkenafdeling. Verder is het wettelijk verboden om een neplijk als eyecatcher in de etalage van je slagerij te leggen. In de kinderkamer staan ze heel decoratief, maar worden ze binnen de korste keren gemold.
Wat overblijft zijn de echte necrofielen. Latex lijk als morbide opblaaspop, met genitaliën in verregaande staat van ontbinding. Dat moeten dan wel om erg luie of erg hygiënische necrofielen zijn, want welk zichzelf respecterende lijkenneuker gaat er nu duizend piek neertellen voor een steriele nepperd als hij z'n ega gratis op kan graven?
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Een slingerend kettinghorloge tegen AIDS
In Amerika heb je nogal wat mensen die beweren door aliens ontvoerd te zijn. Ze kunnen zich niets meer van de kidnap herinneren, maar zodra ze onder hypnose gebracht zijn, beginnen ze te ratelen over vliegende schotels en plasserloze marsmannetjes. Zo'n intergalactische trip zou volledig aan hen voorbij zijn gegaan als ze zich niet onder hypnose hadden laten brengen.
Dat stemt tot nadenken. Ik bedoel, de mens gebruikt maar tien procent van zijn hersenen of zo, en ik zou ook wel eens willen weten wat er in mijn overige negentig procent vastzit. Misschien kan ik me onder hypnose wel een vorig leven herinneren, als kapitein van de Titanic bijvoorbeeld. Of misschien blijkt dat ik dagelijks door onderaardse trollen ontvoerd wordt. Hypnose als virtual reality. Op Internet probeert ene Wayne F. Perkins hypnose-cursussen te slijten. Toch eens kijken [URL is verlopen].
'Heeft u wel eens gefantaseerd hoe het zou zijn om volledige controle over mensen te hebben, om ze alles te laten doen wat u wilt?' Helemaal fris klinkt dit binnenkomertje van Wayne F. Perkins niet, maar hij heeft wel gelijk mijn aandacht. Wayne legt uit dat hypnose een vorm van ontspannen concentratie is die je bij anderen kunt opwekken maar ook bij jezelf. Soms gebeurt dat spontaan, zoals autorijden op de automatische piloot.
Volgens Wayne is hypnose ongevaarlijk, kan je er niet in blijven hangen (tenzij je tegen een boom rijdt natuurlijk), al hebben sommige gehypnotiseerde mensen weerzin om terug te komen. Hij rondt zijn theorielessen af met de domper dat je iemand onmogelijk tegen zijn wil kan hypnotiseren. Niks 'volledige controle over mensen' dus.
Wayne wil op zijn homepage graag serieus genomen worden. Dat mag ook wel, hij is drs. in iets sociaals, slingert al twintig jaar met vestzakhorloges en geeft regelmatig 'hypnose concerten' op universiteiten. Op zijn site geen plaatjes met rare staarspiralen waar je duizelig van wordt.
Hij presenteert zich liever als een therapeutische problem solver dan als illusionist of manipulator. "Uw succes is enorm belangrijk voor mij. Mijn levensdoel is om u te helpen uw levensdoel te bereiken." Hij houdt zich dan ook niet zozeer bezig met marsmannetjes als wel met neuroses. Da's aardig: therapie waar je geen zak voor hoeft te doen.
Een paar cursusjes. Wayne kan je laten stoppen met roken zonder dat je je in het behang vastbijt. Hij kan je laten afslanken zonder dat je weer met roken begint. Hij leert je hoe je op kantoor mentale vakanties-van-drie-minuten-naar-Acapulco kunt maken zonder ontslagen te worden.
Ook verlost hij je van slaapproblemen, examenvrees, leerproblemen, minderwaardigheidscomplexen, impotentie, plankenkoorts, ouder worden. Hell, Wayne lijkt God wel. Dat vindt hij zelf ook, want hij beweert met hypnose het immuniteitssysteem van aids- en kankerpatiënten te kunnen stimuleren. Wat zullen deze wanhopigen blij zijn met Wayne's suggestieve sociopraat.
Wayne mag druipen van de empathie, hij blijft vooral een handelaar in dromen die 600 piek per cursus plus ingeluide cassette ontvangt. Ik zal me niet snel door hem onder handen laten nemen. Ook niet omdat ik ooit ene Rosti Rostelli op tv heb gezien die een hele zaal liet kwaken - dat riekt toch naar de 'volledige controle over mensen' van Wayne.
Zouden de hypnotiseurs de echte trucs soms voor zichzelf bewaren? Straks kom ik bij Wayne afkicken van mijn masturbatieverslaving en laat hij me drie uur lang boerend zaklopen.
Liever volg ik Waynes gratis instructies op om mezelf eens te hypnotiseren. Gewoon de stoute schoenen aan. Daar ga ik: "Ik voel me ontspannen, hééél ontspannen. Mijn oogleden worden zwaar, hééél zwaar. Mijn plasser wordt slap, hééél slap..."
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Neerlands drugs-imago bezoedeld door klooiende thuiskweker
Ik ben trots op ons tolerante drugsbeleid. Ik ben trots op onze gezellige coffeeshops, methadonbussen, XTC-feestjes, injectienaalden op het schoolplein. Nederland Tolerantieland. Begrijp me goed: ik ben geen voorstander van het gebruik van verdovende middelen - drugs kunnen gevaarlijk zijn voor de gezondheid - ik heb het over de verkoop. Aan drugstoeristen.
Eigenlijk zou iedere Hollander ons drugsbeleid als een ambassadeur moeten uitdragen. Laat de rest van Europa en Amerika maar eens weten hoe efficiënt we hier met dope omgaan, hoe alive & kicking onze handelsgeest nog is. Probleem met Nederlanders is dat ze belabberd in PR zijn. Dat kun je zien aan de site van de Amsterdamse hasjkweker Toon, die het nationale cannabis-imago bezoedelt met zijn amateuristische thuis-plantage [URL is verlopen]. Duimen dat er nooit een drugstoerist op strandt.
Nederland telt zo'n 60.000 thuiskwekers van cannabis. Goede kans dus dat je buurman een kast vol wiet heeft staan. Toon is zo'n buurman. Hij is trots op zijn kwekerij en heeft een fraaie site gemaakt vol informatie over hennepplanten, Sorgdragers beleid, vakliteratuur, en cannabis als medicijn. Grote, scherpe foto's van planten met zoveel oog voor detail dat het wel porno lijkt ("Kijk eens hoe mooi mijn meiden erbij staan!"). 't Ziet eruit als een uitgekiend nederwietpromootje van de VVV. Maar schijn bedriegt.
Mijn argwaan werd gewekt toen ik nergens instructies vond voor de kweek van mariuhana. Op Amerikaanse sites kom je die overal tegen: bouwschema's hoe je zoldertjes kunt omtoveren tot geur-vrij geïsoleerde kassen, waar je met mest, licht en luchtvochtigheid kunt experimenteren voor een optimale oogst. Amateurisme met professionele ambitie.
Maar als ik een foto van Toons plantage download blijkt die in een lullig achtertuintje te staan. Toon heeft zijn clandestiene plantjes tussen de krokussen en tuinkabouters gekwakt, blootgesteld aan de elementen en buurtpreventiegeile buren! Niks geen groene vingers, Tom is een klooier.
Die indruk wordt versterkt door de manier waarop hij voor zijn plantage poseert: sloom hurkend in het gras, met een blow bungelend in zijn mondhoek en een raar carnavalsbrilletje op zijn neus. Als een snotneus van de hogeschool. Wat is er mis met jasjedasje, Toon?
Maar het gaat verder. Op sommige foto's staat Toon afgebeeld met krukken. Dat had nogal wat vragen bij de lezers opgewekt. Is Tom invalide of zo? Nee, legt Tom trots uit, hij was met zijn Fiat Panda op een vrachtwagen geknald. Met honderd per uur in hartje Amsterdam. Om de ernst aan te tonen presenteert hij een dozijn foto's van het autowrak ("Ik ging vier maal over de kop") en van bloeduitstortingen op zijn benen ("volgende maand mag de metalen plaat eruit").
Het is niet te geloven. Deze randdebiel heeft zich stoned bijna te pletter gereden en is er nog trots op ook. Hoe moet dit op de potentiële cannabistoerist overkomen? Die gaat denken dat je van blowen sick in the head wordt. Chirac had het in zijn propaganda subtieler aangepakt.
Ja, en dan dat idealisme. Toon gaat prat op zijn actieve rookgedrag, staat regelmatig op de bres voor de rechten van de cannabisroker. Tenenkrommend is het verhaal hoe hij een boze treinconducteur uitdaagt om hem een boete te geven ("Een pijp stinkt toch net zo hard!"). Dom dom dom.
Straks denken toeristen nog dat cannabis hier een probleem kan zijn. Maar waar ik het meest van gruw is Toons gebrek aan Hollandsche Handelslust. Hij beweert uitsluitend voor eigen verbruik te verbouwen. Geeft soms een zakje GRATIS weg aan vrienden. Het is deze mentaliteit die ons zo'n slechte naam geeft bij Chirac.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Maffiabaas John Gotti is verkeerd begrepen zakenman
In films zien Maffiosi er altijd enorm cool uit. Dik zwart haar, zijden pakken, zwarte zonnebrillen. Ze maken geintjes met een vet Italiaans accent, ze gaan door het vuur voor hun moeder. Ze schieten concurrerende gangsters overhoop zonder hun cool te verliezen ("Nothing personal, strictly business"). De gangster als ruwe, maar charmante zakenman.
Nou bestaan er idioten die ook werkelijk in dit romantische beeld geloven en als groupies met de Cosa Nostra flirten. Kijk naar de even stuitende als vermakelijke site over godfather Don John Gotti [URL is verlopen].
Een Amerikaanse en een Italiaanse vlag flankeren de ondubbelzinnige tekst: 'The John Gotti Tribute Page: een ode aan John G. die onterecht een levenslange gevangenisstraf uitzit in de zwaarste gevangenis van Amerika.' De auteur, een Amerikaanse genaamd Ravenna Angeline - in het dagelijks leven ongetwijfeld een Mary-Lou Humperdinck of zo - windt er geen doekjes om dat deze site uitsluitend pro-Gotti is.
Nooit van John Gotti gehoord? Gotti is baas van de New Yorkse Gambinofamilie en wordt gedoodverfd als de moderne Al Capone. Terecht, want behalve gangster is Gotti mediaster. Hij gaat altijd onberispelijk gekleed, maakt geintjes voor de camera en staat bekend als een liefhebbende huisvader. Bovendien was Gotti decennia lang ongrijpbaar voor de wet tot hij in 1992 door zijn mannen verraden werd.
Volgens Ravenna is John een verkeerd begrepen zakenman, die hoogstens wel eens een scheve schaats gereden heeft. Als bewijs prijkt een foto van een vriendelijk lachende, grijzende vijftiger. 'Free John Gotti!' is haar leuze en ze probeert op alle mogelijke manieren onze zieltjes te winnen. Nog enigszins aannemelijk zijn artikelen waaruit blijkt dat John door de corrupte regering genaaid is met discutabele getuigenissen. John als zondebok.
Een stuk twijfelachtiger worden de anekdotes over Gotti's samaritaanse burgergeweten (kopje: 'Hoe John geld aan daklozen geeft') en zijn unieke gevoel voor humor (Gotti's advocaat: "John dreigt altijd iedereen te vermoorden, maar da's allemaal zwarte humor."). Ook niet erg charmant is een audiodip met een van Gotti's kleurrijke uitspraken: "You tell this punk, I, me John Gotti, will sever his motherfucking head off, thiscocksucker!".
Het is moeilijk om de site serieus te nemen. Zeker als Ravenna haar zorgen uitspreekt over Gotti's geestelijke gezondheid. John heeft eenzame opsluiting en volgens psychologen kan zo'n afzondering blijvende, negatieve gevolgen op zijn logisch denkvermogen hebben! Maar als dit een geintje is, is het wel een omslachtig geintje. Ravenna heeft zelfs uitgezocht hoe je Johns gevangenis kunt bezoeken via een educatieve rondleiding.
De kans dat je Gotti dan persoonlijk tegen het lijf loopt is overigens klein ("En niet tegen de bewakers zeggen dat je een Gotti-fan bent!") maar je kunt wel even sfeer snuiven. Ook geeft ze ons zijn postadres om Mr. G. een opbeurend ansichtje te sturen. Tip: stel geen vragen over Salvatore, een van Gotti's 'soldaten'. Dat is de enige travestiet binnen de maffia en ongetwijfeld een teer punt voor de toch al zo gekwelde Mr. G.
Omdat er op deze fanpage met geen woord gerept wordt over Gotti's kerfstok ben ik op een serieuze maffiasite gaan spieken. Gotti blijkt vast te zitten voor vijf bewezen moorden. Hij is zijn carrière begonnen als kaper van vrachtwagens, pleegde zijn eerste (dubbele) moord op zijn zeventiende en werkte zich als huurmoordenaar binnen de Gambinofamilie op. John Gotti is een psychopaat. Maar dat voelden we al op onze klompen aan.
Interessanter is het om een foto te downloaden van die Ravenna Angeline. Ze poseert in een diepuitgesneden avondjurk, liggend op haar buik, met een zwoele blik onder haar pony. Klaar voor haar John. Ik hoop dat als John Gotti ooit vrijkomt, hij Ravenna voor al haar inspanningen zal belonen. Op zijn eigen, romantische manier.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Renaissance mens ontwerpt nietskunnende bouwpakketten
Het is maar goed dat ik niet weet hoe je een homepage in elkaar zetn, anders zou ik hem helemaal volstoppen met ditjes & datjes. Mijn bestaan is namelijk doordrenkt van hobby's waar normale mensen nooit van gehoord hebben - en dat graag zo willen houden.
Ik ben expert op het gebied van waterschildpadden, weet alles van Kapitein Rob en kan uren vollullen over rampenfilms, UFO's, baardtrimmers, de Beach Boys, spaarlampen, Seinfeld, motorjacks, duikboten en spaghettiwesterns. Blij dat je nooit tegen deze lulkoek aangesurfd bent? Wees dan gewaarschuwd voor de homepage van mijn grote voorbeeld, Bob Sokol [URL is verlopen].
Wie is Bob Sokol? Bob Sokol is directeur van een flipperkastdump. Hij koopt oude flipperautomaten op, repareert ze en verkoopt ze weer. Maar als handelaar doen we Bob tekort. Bob Sokol is een renaissance mens: artiest, acteur, uitvinder, kaartvirtuoos. Zijn site is een bonte verzameling van verhalen, tips en bouwpakketten waar alleen Bob zelf een rode draad in kan vinden.
Heel handig zijn Bobs bouwpakketten. Als je een oude Kever in je garage hebt staan kan Bob je precies vertellen hoe je daar een stoere trike van kunt maken ("Rol de Kever op z'n zij en zaag de motor en de versnellingsbak los."). Heb je nog ergens een rottende zeilboot drijven, dan kun je die samen met de Kever omtoveren in een Boatmobile ("Zaag een gat in de romp van de boot waar de Kever precies in past en las de twee dan aan elkaar vast.").
Bobs bouwprojecten doen denken aan Het Hobbykwartier van Meneer de Groot uit de DikVoorMekaarschow, levensgevaarlijk en met onwaarschijnlijk geslaagde resultaten (die Bob ongetwijfeld kant en klaar in de winkel gekocht heeft). Maar daar gaat het niet om. Bob knutselt zoals wij alleen maar durven dromen.
Wie acteerambities koestert mag Bobs filmavontuur niet missen. Zijn debuut - zeg maar zijn hele carrière - maakte hij als figurant in de speelfilm 'Roadie', met Blondie en Meat Loaf in de hoofdrollen. Tijdens opnames van een nepconcert moest Bob (die een witte overal had aangetrokken om goed voor de camera op te vallen) samen met de andere 'fans' urenlang in de hete zon voor het podium dansen.
Vijftien meter hoger op een lichttoren zat Meatloaf, stomdronken met een krat bier. Toen een figurant voor de gein om een biertje riep, begon Meat Loaf de volle flesjes naar beneden te gooien. Bob en de andere figuranten probeerden dekking te zoeken maar stonden zo dicht op elkaar gedrukt dat ze als dominostenen omvielen. Bob werd bewusteloos afgevoerd en heeft sindsdien nooit meer geacteerd.
Bob heeft nog veel meer te bieden. Hij is gast geweest bij David Letterman, waar hij samen met zijn hondje Amyl de show stal in de categorie Stupid Pet Tricks (als Bob "Bang! You're dead" zegt gaat Amyl roerloos op de grond liggen). Verder vertelt Bob ons alles over de ins en outs van poker ("De kans op een Royal Flush is 0,0002%.") en geeft hij tips voor speciale nummerborden ("Voor de Boatmobile: SINKME"). Bobs homepage is een zooitje ongeregeld maar ontzettend leuk geschreven en terecht tot 'the best 5% of Internet' gekozen.
Je kunt je afvragen waarom een man als Bob zoveel moeite doet voor nop. Volgens mij is Bob de guy next door die geen genoegen neemt met de paar minuutjes roem die hij van Warhol bij Letterman gekregen heeft. Hij is de gekke buurman die in internet eindelijk het podium gevonden heeft waar hij kan stralen als de ster die hij volgens zichzelf al jaren is.
Dus. Wees gewaarschuwd serieuze surfers. Want Bob Sokol zal niet de laatste zijn. Bobs broer en zus hebben ieder ook al een eigen homepage, en ik ga binnenkort op cursus.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Dood aan de ectomorfen!
Ik dacht dat ze speciaal geronseld werden voor talkshows, totdat ik hen op vakantie in Amerika overal zag rondlopen: multiponders. Ik heb het over mensen van meer dan honderd kilo, die niet meer in XXL passen; een op de vijf Amerikanen sleept minimaal 50 pond overtollig vet mee. Nou zou je denken dat zoveel dikkerds bij elkaar zich geen minderheidsgroep meer hoeven te voelen. Fout gedacht. Kijk maar eens op hun site. de Fat?so!-club [URL is verlopen].
Geen hobbypage voor gezellige levensgenieters die plezier hebben in hun megamemmen en blubberkonten, maar een defensief pamflet vol argumenten waarom dik beter is. Of beter gezegd, waarom dik niet lelijk is en niet ongezond. For people who don't apologize for their size', luidt hun slogan. Beter had geklonken 'For people who are proud of their pounds!'.
Maar de defensieve, onzekere toon is symptomatisch voor de hele site. Het begint al met tips hoe je je lekker kunt leren voelen in je dikke lichaam:
- Gooi al je kleren weg waar je niet meer inpast (Oftewel: ontken dat je dikker wordt)
- Leer weer te genieten van eten. Eet zoveel je wilt, zoveel als je lichaam werkelijk nodig heeft' (Oftewel: beschouw iedere vorm van zelfdiscipline als maatschappelijke indoctrinatie)
- Sluit vriendschap met mensen die tevreden zijn met hun overgewicht {Oftewel: vermijd zorgelijke kritiek van normale ponders want die kon wel eens terecht zijn)
- Word lid van een zelfrespect-groep (Oftewel: denk niet dat je zonder andermans complimentjes trots op jezelf kunt worden)
- Hou onmiddellijk op met je dieet. (Oftewel: blijf dik anders word je net als de Anderen.)
Welke zichzelf respecterende dikzak heeft er nu behoefte aan deze lullige zelfhulp? Denken de Fatso's soms dat hun lezers nog steeds op het schoolplein gepest worden? Blijkbaar wel, want voor een zie-je-wel-dat-je-niet-de-enige-bent gevoel kun je een lijst aanklikken van duizenden(!) andere surfers die ook allemaal dik zijn, compleet met hun maten en gewicht.
Opvallend is hoe fel de Fatso's gekant zijn tegen twijfelaars, tegen potentiële overlopers die de neiging hebben om te lijnen. Zij worden teruggefloten met een 'wetenschappelijke' ontmaskering van diëten. Diëten zouden in het leven geroepen zijn door de cosmetische miljardenindustrie die de maatschappij langzaam hersenspoelt. Diëten zouden niet werken, slecht zijn voor de gezondheid, anorexia en obsessie veroorzaken en zelfhaat aanwakkeren. Blijkbaar is ook de medische wetenschap betrokken in het complot om van dïkkerds paria's te maken.
Ouders van dikke kinderen wordt wijsgemaakt dat overgewicht de normaalste zaak van de wereld is. Dus als Jantje aan zijn derde patatjes-oorlog toe is geef je hem een schouderklopje.
Maatschappelijke voordelen van een normaal gewicht worden onomstotelijk weerlegd met het argument dat Oprah Winfrey's kijkcijfers 15 procent gekelderd zijn sinds ze is afgevallen ("Ze komt niet meer over als een vriendin, maar als een pinnige autoriteit"). Wie zich gediscrimineerd voelt op de werkvloer wordt tot guerrilla activisme aangezet met buttons ('A waist is a terrible thing to mind') en met voorbedrukte wc-rollen-met-Fat?so! die je stiekem in het bedrijfstoilet moet ophangen. Met dikkerds valt niet te sollen, da's duidelijk.
De Fatso's zijn zo druk bezig met wat anderen verkeerd aan hen vinden dat onduidelijk blijft wat zij nu eigenlijk leuk aan zichzelf vinden. Ik had gehoopt op verhalen van feministische sumoworstelaars die skinheads in steegjes pletten, op een sexhoekje met perverse verhalen over trillende vetrollen en smoorborsten, op recepten voor bacchanalen waarmee je binnen 24 uur een onderkin kunt aankweken. Zat te verzinnen.
En laten we wel wezen: vergeleken bij multiponders zijn volslanke miniponders zo saai dat er niet eens een website voor te verzinnen valt.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Personeel met hartklachten mag niet meedoen
Ik heb altijd bankovervaller willen worden. Niet zo'n psychopaat uit een B-film die personeel overhoop knalt voordat de kluis geopend is en lijken gijzelt tot er een jumbo voor de deur geparkeerd staat. Nee, ik wil een 'gentleman crook' zijn. Eentje die het personeel dwingend doch relaxed toespreekt, grapjes maakt om het ijs te breken en pas iemand in z'n bil schiet als dat echt nodig is. Een bankoverval als rijke levenservaring.
Helaas is er op Internet een vent bezig die bankpersoneel opstookt. JD Moore heet hij, een ex-politieman die alles weet van overvallen. Van horen zeggen tenminste. Sinds 1975 heeft hij 3294 bankovervallen geanalyseerd door videopnames te bekijken, verdachten te verhoren en met getuigen te praten. Moore heeft een trainingsprogramma opgesteld dat van bankpersoneel Dirty Harry's moet maken [URL is verlopen].
Een nepbankoverval. Dat is volgens Moore de beste manier om bankpersoneel te trainen. Niks geen slappe dia-avond met instructies, maar de echte fake realiteit. Eerst wordt de politie op de hoogte gesteld om misverstanden te voorkomen en een geüniformeerde bewaker voor de deur gezet om nieuwsgierige voorbijgangers te weren. Dan arriveren de bad guys, meestal politiemensen, een halfuur voor het personeel.
Ze verstoppen zich achter de bloembakken zodat het personeel niet te veel tijd krijgt om hun signalement in zich op te nemen. Zodra iedereen aan het werk is, springen ze tevoorschijn en beginnen ze met losse flodders te schieten. Ze geven het personeel commando's, pakken wat stapeltjes nepgeld en verstoppen zich dan weer achter de bloembakken. Duur nepoverval: 2 minuten. Na afloop wordt het personeel verhoord en gecheckt hoe accuraat hun signalementen van de 'overvallers' zijn.
Klinkt leuk zo'n oefening, maar is dit realistisch? Ik bedoel, bankovervallers achter bloembakken? Ik kan me niet voorstellen dat deze neppers zo intimiderend te werk gaan ("Maak de kluis leeg!") als echte schurken ("Stomme kut! Wat sta je daar te janken! Maak de kluis leeg anders knal ik m'n Uzi in je bek leeg!").
Erg verrassend is de oefening ook niet; de dag voor de overval wordt het personeel voorgelicht en mogen ze de wapens bekijken zodat ze die tijdens de 'act' minder eng zijn. De nepovervallers mogen hun flodders niet in de buurt van het personeel afschieten om te voorkomen dat iemand het in zijn broek doet of rammelende trommelvliezen oploopt. Sterker nog, employees met hartklachten mogen niet eens aan de oefening meedoen. Aan de echte blijkbaar wel.
Moore is niet alleen naïef, hij is ook fout. Neem zijn instructies voor een echte overval. Hij beweert dat de drie veiligheid-cliché´s onzin zijn:
- praat niet met de overvaller;
- kijk hem niet aan;
- Blijf van de alarm-knop af).
Volgens hem moet je de boef juist recht in zijn smoel aankijken, gewoon een babbel met hem maken (zonder cruciale informatie los te laten!) en ondertussen op de rode knop drukken. En dat allemaal terwijl de loop van een riotgun in je mond steekt.
Ik heb twee verklaringen voor Moore's idiote adviezen:
- Hij heeft zelf nog nooit een bankoverval meegemaakt en fantaseert heimelijk hoe hij de held zou spelen als macho bankbediende ("Nee, schurk! Geen cent krijg je van me!").
- Hij neemt vette premies aan van het bankwezen. Lees maar: "Getraind personeel, dat weet hoe het met een overval om moet gaan, loopt minder kans op trauma's, kan betere signalementen geven en sneller de werkzaamheden hervatten."
Moore is helemaal niet geïnteresseerd in de veiligheid van het personeel. Hij wil alleen maar bad guys pakken. Pronken bij de banken, 't Is dat ik een gentleman crook ben, anders zou ik tijdens zo'n oefening de bank binnenvallen, instructeur Moore een Uzi op z'n ballen drukken en hem eens flink in zijn broek laten piesen.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Het kinderloksysteem van een Goedheiligman
In mijn tijd was Sinterklaas nog een onschuldige kinderknijper. Als je bij hem op schoot ging zitten voelde je wel even een bobbel en als je je cadeautje uitpakte wriemelde hij even in je broekje, maar daar deed je niet moeilijk over. Ik bedoel, de man had een zware bootreis achter de rug en moest over glibberige daken klauteren - hij had recht op een beetje misbruik.
Maar de tijden zijn grimmiger geworden. De moderne Sinterklaas wil niet alleen maar grabbelen, hij wil all the way. Samen zijn met zijn Pieten heeft hij op internet een uitgekiend kinderloksysteem opgezet, compleet met digitaal vangnet en geoliede propagandamachine [URL is verlopen].
"Hallo jongens en meisjes! Ik ben de Hoofd Piet. Vertel me hoe je heet, dan kijk ik wat de Sint over je heeft opgeschreven." Wat gelijk opvalt aan Sints homepage is de professionele rolverdeling van de Zwarte Pieten. De tijden dat ze maar een beetje als narrige knechtjes pepernoten rondstrooiden zijn voorbij: de Sint besteedt bijna alles aan hen uit.
De public relations - oftewel intimidatie met het zwartboek - laat hij over aan de Hoofd Piet. Dan is er de Weet Piet, die je alles kunt vragen over Sint en je dan volstoomt met propaganda. Voor problemen met Sints site kunnen de kindertjes terecht bij de Nerd Piet, die zo adressen ontfutselt aan de surfertjes. De Uitkijk Piet let zogenaamd op of Sints stoomboot al in Nederland arriveert, maar houdt feitelijk de ouders in de gaten als Sint over de kinders heengaat. De Pieten mogen met hun malle namen onschuldig Smurfs aandoen, maar vergis je niet: het zijn goed georganiseerde, zware jongens.
Niet de Hoofd Piet, maar de Weet Piet vervult de belangrijkste functie. Kinderen zitten nu eenmaal vol kritische en argwanende vragen over Sint, en Weet Piet probeert ze te sussen met een lijst veelvoorkomende vragen en 'juiste' antwoorden.
Vraag: 'Waarom zijn de Pieten zwart?' Antwoord: 'Omdat ze langs roet glijden in de schoorsteen'. Echte antwoord: Omdat de zedenpolitie zwarte schminkte kinderverkrachters moeilijker kan identificeren.
Vraag: 'Waarom heeft de Sint een lange baard?' Antwoord: 'Omdat hij heel snel groeit'. Echte antwoord: Omdat Sint zijn stijve erachter kan verbergen.
Vraag: 'Waarom woont de Sint in Spanje?' Antwoord: 'Omdat het klimaat goed is voor zijn gezondheid'. Echte antwoord: Omdat Spanje geen uitleveringsverdrag met Nederland heeft.
Vraag: 'Waarom geeft Sinterklaas cadeautjes?' Antwoord: 'Omdat Sint veel van kinderen houdt.' Echte antwoord: Omdat een beloond kind minder snel zal jammeren over seksueel misbruik.
Vraag: 'Wanneer moet je in de zak van Sinterklaas?' Antwoord: 'Als je heel erg stout bent geweest'. Echte antwoord: Als je het vertikt om aan de zak van Sinterklaas te zitten.
Weet Piet wordt pas overmoedig met zijn verhaal over het jongetje dat vorig jaar is meegenomen naar Spanje. "Dat jongetje was wel heel erg stout geweest. Hij had in de vinger van de Sint gebeten!" Ik hoef u niet te vertellen wat die vinger werkelijk was.
En Sinterklaas zelf? Die komt, op een dagboekje van zijn 'bootreis' na, nauwelijks aan het woord. Ik vermoed dat hij liever achter de schermen opereert nu er zoveel gelazer uit België komt - het zijn geen tijden om prat te gaan op het imago van 'kindervriend'.
Om toch dicht bij zijn prooien te blijven heeft hij een contract met de speelgoedbranche gesloten om sluikreclame te maken. Lees zijn dagboek maar op 27 oktober: "Vandaag inkopen gedaan in het grote speelgoedmagazijn van BART SMIT. Wat hebben ze daar veel speelgoed!" En op 8 november: "Hemeltje! Vandaag zijn cadeautjes overboord geslagen! Gelukkig is er in Nederland een hele grote winkel van BART SMIT!"
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Een kippenkorset met anti-snurksysteem
Mijn eerste role model was Guust Flater. Guust, de slechtste jongste kantoorbediende ter wereld. Ik vond Guust cool omdat hij zich nooit ergens druk over maakte en siësta's hield van zes uur. Maar Guust was vooral een held omdat hij zo'n groot uitvinder was. Zijn geestelijk vader, André Franquin, was gek op knutselen en liet Guust de meest waanzinnige apparaten in elkaar schroeven.
Dat varieerde van huis-tuin-en-keuken-vindingen zoals de Wangzuignappen, die voorkomen dat men op de wangen bijt tijdens de maaltijd, tot high tech-apparaten als de Kantoormonorail, waarmee het personeel met tachtig per uur door de gangen kan zwieren. Natuurlijk zijn er altijd mensen die stripfiguren niet serieus nemen, laat staan hun uitvindingen. Maar juist het ware leven zit vol Guusten. Kijk maar op Internet [URL is verlopen].
The Wacky Patent of the Month heet het hier. Bovenaan de pagina brandt een lampje om aan te geven dat er druk wordt uitgevonden. Of beter gezegd werd uitgevonden, want Wacky Patent gaat vooral over historische patenten, vindingen van soms meer dan honderd jaar oud. En dan de allerraarste. Wacky neemt er elke maand een uitgebreid onder de loep, met veel oog voor detail maar ook met de tongue stevig in de cheek. Qua vindingrijkheid loopt het spectrum zo breed als Guusts universum.
Eenvoudig, maar o zo bruikzaam is het 'Anti-Snurksysteem' uit 1908. Dit apparaat bestaat uit een rubber bal die met een riem onder de schouderbladen bevestigd wordt. Zodra de persoon tijdens de slaap op zijn rug wil gaan liggen (wat snurken tot gevolg heeft) zal deze bal hem een oncomfortabel gevoel geven, met als gevolg dat hij terug op zijn zijde of buik zal rollen - en dus niet zal snurken! Ook geschikt tegen nachtmerries.
Aan het eind van het spectrum vinden we de 'Boevenvangende Tank' (patent: 1921), ontworpen voor nachtwakers. Volgens de omschrijving gaat het om een listige eenpersoonstank met motoraandrijving, kijk- en schietgaten en lange metalen arm om dieven te grijpen; op de tekening lijkt het meer een holle boom met klinknagels en een uilennest. Maar afschrikken zal 'ie zeker.
Enigszins twijfelachtig vind ik de Brand Ontsnappings Uitrusting (1909), een vleermuispak à la Batman waarmee je uit je raam kan springen als je huis in de fik staat. Meer op mijn gemak voel ik me bij de 'Anti-Levend Begraafkist'(1891), die je - mocht je bijkans weer tot leven komen drie meter onder de groene zoden - van verse zuurstof voorziet en een belletje bij de conciërge van het kerkhof doet rinkelen.
Ook niet mis zijn een korset voor een kip om haar eierproductie te meten (1964), een nylonkous die geïmpregneerd is met ontharingsmiddel (1979), en een tandenborstel met ronddraaiende kop die bij het toetsen een smartlap produceert (1960).
Wacky Patent of The Month drijft een beetje de spot met dit rariteitenkabinet (grap bij de tandenborstel: "Aanbevolen door 5 tandartsen!"). Erg makkelijk hoor. Ik bedoel, moet je eens voorstellen hoe debiel de eerste afwasborstel eruit gezien moeten hebben. En bedenk dat het kipcorset een fraaie bio-industrie opgeleverd heeft, de tank Robocop, de grafkist de atoomschuilkelder en het vleermuispak de hangglider.
Wel jammer dat de uitvinders niet over het tekentalent van André Franquin beschikken. De prentjes lijken gemaakt door kinderen met kapotte ganzenpootjes, vol priegelige frutsels en warrige lijntjes - alsof de uitvinders ook niet precies wisten hoe het eruit moest zien en het daarom maar zo klein mogelijk getekend hebben. Terwijl juist details doorslaggevend kunnen zijn voor het verlenen van een patent.
Afijn, als jij mocht denken dat je Guusts Wangzuignappen kunt overtreffen, kun je via deze site precies nagaan hoe zo'n aanvraag in werking gaat. Geen gemakkelijke klus, want de criteria zijn streng: je uitvinding moet nuttig zijn, bruikbaar, vernieuwend en niet-voor-de-handliggend. Tsja, we kunnen niet allemaal Guust Flater heten.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Helpt ook tegen satanische babies
Begin dit jaar is mijn tante Toos overleden. Tante Toos was een gefrustreerde oude vrijster die altijd liep te zeuren. Ze hield van mij, ik niet van haar. Toen ze ziek werd heb ik haar een paar keer in het ziekenhuis opgezocht - niet omdat ik me zorgen maakte, maar omdat ik op haar erfenis zat te azen. Vlak voor haar dood begon ze me door te krijgen. "O, daar is Rein. Dan zal het wel ernstig met me zijn!" Ik probeerde aardig te doen, zonder effect. Tante Toos overleed.
Wat schetste mijn verbazing: ze had me een bom duiten en een fles whisky nagelaten. Die lieve Tante Toos! Even voelde ik me euforisch, toen schuldig (smerige lijkenpikker dat ik was) en inmiddels heb ik het flink benauwd gekregen. Want er gebeuren rare dingen bij mij in huis. Tante's whiskyfles raakt steeds leger terwijl ik er nauwelijks van drink, en als ik gedoucht heb, hangt er zo'n vreemde witte waas in de badkamer. Zou Tante's spook uit zijn op wraak? Tijd om een spokenjager op Internet te raadplegen.
Op [URL is verlopen] zit Hillhouse Investigations, Inc. Die gaan gaat verder dan spokenjagen: "We kill ghosts!" Zo op het eerste gezicht maakt Hillhouse een degelijke, zij het wat curieuze indruk. Ze noemt zich een Paranormaal Detective Bureau, dat ongewenste, onverklaarbare verschijnselen op wetenschappelijke wijze onderzoekt en er desgewenst mee op de vuist gaat! ('two fisted action'). Een kruising tussen Ghostbusters en Scotland Yard dus.
Hillhouse neemt de verhalen van haar klanten altijd serieus ("If you believe, we believe", luidt hun devies) en gaat prat op haar gediplomeerde technici (Diploma Spookzoeken?). Bovendien garandeert ze 100 procent effectiviteit. "Once we kill a ghost, it stays killed!" Daar heeft Tante's spook vast niet van terug.
Minstens zo indrukwekkend is hun brede werkterrein. Het detectivebureau is gespecialiseerd in zo'n beetje alle paradingen die je zou kunnen verzinnen, zelfs in fenomenen waar je nog nooit van gehoord hebt. Of je nu last hebt van de Verschrikkelijke Sneeuwman of satanische babies, van graancirkels of hongerige vampieren, van UFO-ontvoeringen of killer clowns, één telefoontje en Hillhouse staat op de stoep. Satanische babies? Killer clowns? Dat klinkt wel erg nonsensikaal. Zouden het toch zwendelaars zijn?
Dan wel hele rare. Want voordat ze nader op de fenomenen ingaan, waarschuwen ze de lezer dat ze deze als traumatisch kunnen ervaren. "Therefore, we encourage people of all ages to view our pages often, especially children, so that they will understand what the world is really like." Huh!? Naarmate ik verder lees krijg ik steeds meer het gevoel dat ik in de maling genomen wordt. De verhalen zijn zo sterk dat zelfs De Nieuwe ze niet zou publiceren.
Neem de killer clowns, kwaadaardige clowns die volgens Hillhouse heel Amerika en Oost-Europa teisteren. Ze zijn uit circussen ontsnapt, slapen in bomen en gaan 's avonds op pad om vrijende paartjes te wurgen! En wat denk je van hun checklijst om na te gaan of je baby door de duivel bezeten is: 1) grote uitpuilende ogen met knalgroene pupillen, 2) dikke halsaderen en een kop die 360 graden kan draaien, 3) nagels langer dan tien centimeter, 4) een kleine, kwispelende staart - niet te verwarren met de penis.
Ook Hillhouse's techniek om spoken met een stofzuiger te de-ioniseren is moeilijk serieus te nemen: "We leave one of those little dogs lying around the room. Generally, spirits will try them and then...wham! The vacuüm cleaner!" Goed, ik ben er gewoon ingestonken. Hillhouse Investigations is een grote grap. Leuk hoor.
Maar ondertussen zit ik met Tante Toos' spook opgescheept. Zou ik de erfenis aan een goed doel schenken? Nah. Dan ben ik voor niets al die keren naar het ziekenhuis gegaan. Nee, ik neem de proef op de som. Ik koop een hondje, bindt het in de douche vast met tante's whisky onder z'n kin, en als het dan even dampig wordt... wham! De kruimeldief!
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: ik behoor tot de familie der Masturbanten. Ik ben verslaafd aan zelfbevrediging. Zo erg, dat ik nauwelijks toekom aan sex met mijn vriendin. Heel fout dus en de schande gaat nog verder: ik behoor ook tot de subfamilie der Laffe Masturbanten. Ik mis het lef om een sex-shop binnen te stappen en daar eens uitgebreid tussen vieze boekjes, video's en apparaten te grasduinen.
Ik ben bang dat de man achter de kassa mij een Laffe Masturbant vind. Wat ik natuurlijk ook ben. Bovendien ben ik te krenterig om geld te besteden aan mijn zonden. Ik heb me dus jarenlang moeten behelpen met folders die in de brievenbus vielen - de ondergoedpagina's van de Hema-gids beantwoordden niet echt aan mijn liederlijke fantasieën. Toen kwam Internet. Iemand tipte me dat dat helemaal vol blootplaatjes zat. Helemaal gek werd ik. Een monitor vol safe sex! Diezelfde dag nog heb ik nog een abonnement genomen - zogenaamd om er columnpjes over te schrijven.
Echter. Ik bleek eenjaar of zo te laat te zijn. Bijna alle blootplaatjes waren verdwenen, gecensureerd of alleen tegen hoge betaling down te loaden. Werkelijk alles heb ik geprobeerd, van de Pamela Anderson Movie Page tot de Sex Hulp lijn. Nichts, niente, noppes. Pas vorige week ben ik op een on-line ero-shop gestuit, luisterend naar de illustere naam 'The Ann Summers Experience'. Inderdaad een hele ervaring. Als ik op de homepage (http://www.ansummers.com/) arriveer valt mijn mond open: ik blijk de 299737ste bezoeker te zijn sinds 5 december 1995. Wat is de Laffe Masturbantenfamilie groot! Een heel geruststellend gevoel. Gevoelige zielen en minderjarigen worden met een gevarendriehoek gewaarschuwd dat er 'sexually explicit' plaatjes gaan volgen.
Wie verder durft kan kiezen uit de categorie sex toys, PVC/rubber, lingerie, EN uit 'The All New Sex Show - live on the Internet'. Dat laatste klinkt spannend. Je hoeft er geen software voor down te loaden, de dames zullen onmiddellijk verschijnen. Bovendien zijn ze interactief: je kunt met ze praten via je toestenbord en zo je liederlijke fantasieën opbiechten. Maar eerst besluit ik wat foto's van de dames te bekijken.
Ik kan kiezen uit Iinda, Louise, Lucy en Luna. Of beter gezegd: uit 'details' van de dames, zoals er letterlijk staat. Klinkt als een fysiologisch onderzoek, maar gelukkig verschijnen de dames in volle glorie. Eén poserend in een badpak, een ander verdiept in 69, een derde slaat de hand aan zichzelf en een vierde doet 't op z'n Russisch. Erg opwindend allemaal, maar ik maak de fout om de tekst onder de foto's te lezen. 'Linda has been involved in movies and magazines. Internet for her is a good step forward to not only entertain worldwide, but also to get to meet people from different cultures.' 'Luna is involved in many projects, including table dancing.' 'Louise is a Miss UK finalist, and now dancer in Portugal.' Hallo! Dit is een pornoshop, geen sollicitatieclub.
Met een diepe zucht leun ik achterover in mijn bureaustoel. Het is tijd om echt contact met de dames te zoeken. Online. Interactief. Een hele stap voor een Laffe Masturbant en mijn muishand is klam van het angstzweet. Geen gelul meer. Ik klik. En dan valt mijn mond opnieuw open: op een grijs scherm verschijnt de boodschap 'Sorry, there is no lady available at the moment...'
Voor mij voorlopig geen cyber-sex meer. Wat een anti-dimax. Even wilde ik nog uit frustratie een 'love doll' bij Summers te bestellen, zo eentje die geïnspireerd is op Miss South Wales, maar ik ben bang dat dier good looks in opgeblazen vorm niet helemaal tot hun recht komen. Bovendien heb ik nu weer regelmatig sex met mijn vriendin. Nog online ook: zij zit geil te doen in de slaapkamer voor een videocamera, en ik zit in de huiskamer naar haar te kijken op de televisie. Ik roep door de deur heen wat ze moet doen. Heel opwindend. En ze heeft het nooit over een carrière als table dancer.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Drie dagen bingo voor de kust van Alaska
Als ik heel hard werk en heel netjes spaar, kan ik eind 2078 met cruisevakantie. Eindelijk. Een cruise is voor mij het hoogste doel in dit leven. Niet dat ik me ooit in zo'n vakantie verdiept heb, maar ik heb wel jarenlang naar Love Boat gekeken. Naar kapitein Stubbing, steward Gopher, sexy stewardess Julie en natuurlijk barman Izaac. Elke aflevering wisten ze wel een huwelijk te redden, een gigolo te bekeren of een blinddoofstomkreupel meisje aan een vriendje te helpen. Alleen op de Love Boat was nog echte romantiek mogelijk (zolang je maar een partner met dezelfde huidskleur koos).
Ik hoop wel dat de moderne cruisereizen aan de moderne moraal zijn aangepast. Ik bedoel, nu Stubbing, Gopher, Julie en Izaac in de werklozenwet zitten, verwacht ik voor die paar duizend piek een ruim vol nymfomane fotomodellen die me 's avond een erotische massage op het Copacabana-dek geven. Maar goed. We leven pas in 1996, dus voorlopig blijft het bij kwijlen boven de folders, of beter gezegd, boven de monitor. Want ook op Internet [URL is verlopen] kun je de love-reis van je leven boeken.
Mijn oog valt op cruisemaatschappij Princess line. "It's more than a cruise, it's the Love Boat!" Bij nadere inspectie blijkt het echter niet om THE Love Boat te gaan, maar om een hele vloot Love Boats. De Sun Princess, de Star Princess, de Crown Princess. Ja zeg. Ik wil natuurlijk wel op precies hetzelfde dek lummelen als kapitein Stubbing.
Een andere domper is de bestemming van de Princess line. Driekwart van de boten gaat niet naar een zwoel Bounty-eiland, maar naar de ruige kust van Alaska. Denken ze soms dat moderne cruisetoeristen gletsjers en grizzly's willen bekijken in plaats van wuivende palmen en inlandse callgirls? De kleumvakantie wordt gepresenteerd met foto's van schapen en elanden die op rotspartijen naar bevroren brandnetels zoeken. Hoe exotisch.
Toch moeten ze daar bij Princess ook wel nattigheid voelen, want in het promo'tje pochen ze met luxueuze hutten, gourmetmaaltijden en een uiterst gunstige crew-passagierverhouding: op elke twee passagiers is er een crew member aan boord. Blijft de vraag of ze hier ook de vijftig kolenscheppers uit de machinekamer onder rekenen.
Verder willen ze ons verleiden met onzinnige themareizen, zoals de 'Elvis'-cruise. Beetje naïef: toeristen zullen weinig vertrouwen hebben in een kapitein die in Elvis' Las Vegas-outfit zijn schip langs ijsschotsen manoeuvreert. Ja, en dan die misleidende prijs. Voor 2000 piek kun je al mee, maar... niet voor een maand (zoals ik in mijn vooroorlogse onnozelheid had verondersteld) maar voor drie lullige dagen. In die drie lullige dagen moet ik dus vreemdgaan, spijt krijgen, mijn huwelijk redden EN ook nog eens volledig tot rust komen (oké, in Love Boat lukte dat in veertig minuten). Moderne cruiseschepen zijn pontjes geworden.
Ik begrijp eigenlijk überhaupt niet waarom de maatschappijen op het Net met hun cruisereizen leuren. Hun klantenkring zal toch voornamelijk uit dementerende bejaarden bestaan die hun geld wegspoelen, en dat zijn bepaald geen cybersurfers. Bovendien hebben juist bejaarden een invoelende reisconsulente nodig om overgehaald te worden. Een ander handicap van het Net is de kwaliteit van de foto's. De prentjes die je kunt downloaden zijn zo belabberd dat de oceaanstomers door een brandende olievlek lijken te varen in plaats van door tropische zonondergangen.
Ik weet net niet meer zo met al dat gecruise. 't Ziet er een stuk minder romantisch uit dan ik me had voorgesteld. Op het inschrijfformulier staan vragen als 'Heeft u al eerder een cruise gemaakt?' - alsof ze in willen schatten of ik me al eerder belazerd heb gevoeld. Gelukkig heb ik nog tot 2078 de tijd om weg te dementeren. Dan kunnen ze me gerust op de fjorden van Alaska dumpen. Samen met Stubbing, Gopher, Julie, Izaac en de rest van de werkloze Love Boat-crew.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Organen zijn na executie onbruikbaar
Iedereen heeft zo zijn taboes. Voor de een is dat seks met herdershonden, voor de ander winden laten in de auto. Voor mij is het de doodstraf. Over doodstraf kan ik niet praten. Tenminste, niet met mensen die er vóór zijn. Wie voor de doodstraf is, is fout.
Leuk zo'n dogma, maar mijn probleem is dat ik geobsedeerd ben door de doodstraf. Vooral door de elektrische stoel. Ik wil er alles van afweten. Of veroordeelden in paniek raken, of ze veel pijn lijden, of ze verdoofd worden. Ik bekijk alle documentaires over 'death row', lees alle ooggetuigenverslagen. Ik gruw ervan, maar zit ondertussen wel te watertanden. Heel fout dus. Gelukkig ben ik niet de enige. Op Internet is een site volledig gericht op de elektrische stoel [URL is verlopen].
De homepage is opgezet door studenten aan de New Yorkse filmacademie. Aanleiding was een documentaire die ze over de elektrische stoel gemaakt hebben. Dat is te merken: tientallen foto's van De Stoel (lege stoel van links, lege stoel van rechts) moeten een indruk geven van hun oorspronkelijke camerawerk, terwijl ze precies vermelden wanneer welke soundtrack waar gebruikt werd. Executie als kunst.
Interessanter is de achtergrondinformatie die ze tijdens het filmen verzameld hebben. Zoals de geschiedenis van De Stoel. Het idee van elektrocutie als executie is afkomstig van een ingenieur die eind vorige eeuw een dronkelap geëlektrocuteerd zag worden. De man was op slag dood. Het leek de ingenieur een humaan alternatief voor het vaak knullige verhangen. Niemand minder dan Thomas Edison werd ingehuurd om zo'n stoel te ontwerpen. Edison zag het project als een uitdaging, als een kroon op zijn carrière.
Om aan te tonen hoe effectief elektrocutie was gaf hij demonstraties met huisdieren, tot hij in 1890 eindelijk een mens in de stoel mocht zetten. Jammer genoeg had Edison het benodigde voltage onderschat en William Kemmler stierf pas na ettelijke ladingen een verschrikkelijke dood. Commentaar van de gevangenisdirecteur: "We live in a higher civilization from this day on".
Natuurlijk staat de site ook vol argumenten tegen de stoel, uiteenlopend van geldbesparing (een executie kost de staat 3,2 miljoen dollar, een levenslange gevangenisstraf slechts S535.000) tot racisme (de kans dat een zwarte die een blanke vermoord heeft de doodstraf krijgt is 11 maal zo groot als andersom). Voor de organen hoef je het ook niet te doen: die zijn na executie onbruikbaar. En dan hebben we het nog niet eens over de talloze mislukte executies (kannibaal Albert Fish had naalden in zijn lichaam gestopt die een stroomstoornis veroorzaakten).
Maar eigenlijk is het me niet om feiten te doen. Ik kom voor confrontatie met mijn gruwel. Wil de executie aan den lijve ondervinden. Ik besluit een doktersrapport in te zien, waarin beschreven wordt wat er met het lichaam gebeurt als je geëlektrocuteerd wordt.
Dat is simpel: je wordt gekookt. Je borst zet uit, je keel gaat gorgelen, je mond gaat schuimen, je haar en huid gaan branden, je oogbollen knallen uit hun kassen (vandaar de verplichte kap over het hoofd). Poep en pies laat je lopen. Je vlees is na de executie te warm om aan te raken.
Heel illustratief is het interview met de elektrotechnicus Charlie, een gezellige zestiger met houthakkershemd die het onderhoud van de stoel verzorgt sinds 1951. Charlie is recht voor zijn raap. Hij heeft het niet over executeren maar over 'cooking': "Als je iemand wil koken, heb je grofweg de energievoorziening van een heel dorp nodig. Daar moet ik voor zorgen. Instant koken noem ik dat".
Nog ben ik niet afgekickt. Ik heb een paardenmiddel nodig. Ook dat is voorhanden: je kunt een foto downloaden van pretty boy/serial killer Ted Bundy, zoals hij eruit zag na zij executie. Tergend langzaam komt de foto door, laagje over laagje. Er verschijnt een mager gezicht. Gesloten ogen. Verbeten trek om de mond. Niet afschrikwekkend. Maar als de foto klaar is ben ik zo ziek van mezelf geworden dat ik er een nieuw taboe bij gekregen heb. Ik wil nooit meer over de doodstraf schrijven.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Don't be caught dead without Jesus!
Soms vind ik het jammer dat ik een atheïstische opvoeding heb genoten. In dit vacuüm moest ik zelf een religie in elkaar flanzen, en dat is een lullige New Age-cocktail geworden van reïncarnatie, alcoholisme, animisme en nog wat laten-we-lief-zijn-voor-elkaar clichés.
Dan had mijn vriendin het vroeger een stuk spannender. Als dochter van de dominee kreeg zij iedere week donderpreken over zich heengestort. Over homo's, masturbanten, popmuzikanten, hoeren, balletdansers, asielzoekers en andere zondaars. Naar de hel met hen!
Hoe politiek incorrect dit soort preken ook mogen zijn, de passie die erachter schuilgaat, dwingt bij mij respect af. Al die haat. Dan is dat New Age-gedoe toch maar vrijblijvend kinderspel. Helaas durf ik na jaren zelfbevlekking mijn toekomstige schoonvader niet onder ogen te komen. Voorlopig zoek ik mijn toevlucht tot de Net-dominees. Want juist in cyberspace kun je verlost worden.
'Dial the Truth' heet een Amerikaanse on-line Pinkstergemeente [URL is verlopen]. Klinkt veelbelovend. Dat 'dial' slaat op de antwoordapparaatdienst waar deze organisatie oorspronkelijk uit bestond. Verloren zielen, zoals satanisten en gedetineerden, konden langs deze discrete en dus laagdrempelige weg een ingesproken zegen over zich heen krijgen.
Het telefoonsysteem breidde zich uit tot 30 antwoordapparaten en toen enthousiaste bellers de cassettes begonnen te bestellen, vond de organisatie het tijd om de integrale tekst te publiceren. Op Internet. De zogenaamde 'elektronische tractaten'.
Wie nu denkt dat christen-fundamentalisten wereldvreemde mollen zijn, zal verbaasd staan over de moderne aanpak van de cyberdominees. Ze snijden een hele waslijst van hete hangijzers aan met korte, pakkende kreten. Wat dacht je van 'The truth about hell' waarin niet alleen het bestaan van de hel bewezen wordt maar ook nog eens de locatie ervan vastgesteld (het middelpunt van de aarde). I
n 'The Resurrection - did it really happen?' wordt de wederopstanding aan een forensisch onderzoek onderworpen. 'Attack on the Bible by christans!' attendeert ons op kritische en dus onbetrouwbare kerkgangers. Priemend is het vraagstuk 'Once saved, always saved?' waarin gefilosofeerd wordt over de garantietermijn van de Verlossing.
Dat ze ook voeling hebben met jongeren blijkt uit hun analyse van duivelse boodschappen in rockmuziek: 'It's only rock and roll, but it kills'. Hier zijn geen stoffige monniken bezig, deze jongens hebben een jaargang trendbladen doorgewerkt. Een aardig staaltje van eigentijdse paranoia is tractaat '666 is coming!' De duivel is geen gedateerde bok met slechte adem, maar een charismatische Big Brother genaamd Bill Clinton.
Volgens de dominees wil Bill de Smart Card, een chip waarin alle informatie over een individu opgeslagen ligt, onder de huid van Amerikaanse burgers inplanteren. Zo kan hij hen voortdurend in de gaten kan houden. Science-fiction? In sommige landen schijnt men het al bij huisdieren toe te passen.
Als conspiracy liefhebber val ik wel voor dit soort waanzin, al zakt het betoog wat in wanneer ze beweren dat op alle barcodes van alle smartcards 666 vermeld staat. Wel heel toevallig dat er tijdens het downloaden van het tractaat een heel fragment verdween. In het niets.
Het nadeel van preken op Internet is dat je de cyberdominees, in tegenstelling tot hun aardse collega's, nooit eens lekker akoestisch kunt horen bulderen. Alles moet op schrift. Met als gevolg dat de schrijvers zich voortdurend aan hoofdletters, koeienletters en onderstrepingen vergrijpen: 'DON'T BE CAUGHT DEAD WITHOUT JESUS!', 'JESUS TOOK HELL VERY SERIOUS', 'SALVATION IS A FREE GIFT!' Zo'n aanpak geeft je eerder het gevoel dat je een geestelijk gehandicapte bent dan een zondaar.
Aan de andere kant kun je als zondaar handig gebruik van Internets snelheid. Als je weer eens aan zelfbevlekking hebt gedaan en geen zin hebt om naar de kerk te gaan maar toch ook niet in de hel wil branden, kun je gewoon een E-mailtje naar Dial-the-Truth sturen. Ben je binnen een paar seconden verlost. Hoefje niet eens je bed voor uit te komen. Da's pas laagdrempelig.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Uri Geller spoort oliebron op in uw achtertuin
Halverwege jaren zeventig zag ik hem voor het eerst op tv. Uri Geller, paranormalikus. Geller kon lepels buigen zonder kracht te zetten en op afstand klokken stop zetten. Zei hij. Hij pakte een eetlepel voor de camera, wreef er een paar keer zachtjes over en jawel hoor: ze boog als bamboe. Op datzelfde moment werd de studio platgebeld door kijkers wier Friesche staartklok na 100 jaar trouwe dienst opeens de geest gegeven had. Een wonder!
Terwijl de Israëliër furore maakte in de rest van de wereld hegon ik thuis de bestekbak door te werken. Maar na drie dagen heftig wrijven waren de botermesjes nog steeds kaarsrecht en kwetterde de koekoeksklok met wrede stiptheid. Ik begon ernstig aan mijzelf te twijfelen. Totdat geruchten de ronde deden dat Geller een charlatan was. Een goochelaar. Wetenschappers hadden aangetoond dat Geller de studio-lepel verwisselde met een voorgebogen (dus al slapgeworden) eigen exemplaar. Bovendien was de statistische kans dat er ergens in het land een klok stopte gewoon erg groot.
Toch werd Geller niet zozeer ontmaskerd door wetenschappers als wel door hemzelf, in de Amerikaanse talkshow van Dick Cavett. Cavett had vanuit alle hoeken camera's op Geller's handen laten richten en de magiër maakte niets klaar. Pisnijdig werd hij en begon te klagen over onjuiste werkomstandigheden. Geller verloor zijn 'cool'. En maakte zich onwaarschijnlijk voor miljoenen kijkers. Exit Geller? Niks geen exit Geller. Geller is terug, brutaler dan ooit op het Internet. Op [URL is verlopen] heeft hij 'Uri Geller's Psychic City' uit de grond gestampt, opgesierd met gebogen lepeltjes.
Geller betrekt ons met een groots gebaar bij zijn gave: hij looft 1 miljoen dollar uit voor degenene die een lepel op Internet kan buigen! Zo van: 'Als jullie mij een bedrieger noemen, doe het dan zelf maar eens!' Die lepel ligt in Gellers safe maar is online op je beeldscherm te zien. Iedereen die tien dollar overmaakt mag zijn paranormale gaven op de cyberlepel loslaten. In de kleine lettertjes staat wel dat de deelnemers geen erkend telekinetikus mogen zijn. Dus alleen mensen die het niet kunnen mogen proberen.
Dat Geller tegenwoordig verder kijkt dan bestekbakken blijkt uit 'Uri Geller's Business Consultation Services'. Op deze pagina, opgesierd met portret van Geller-in-Armani-tegen-skyline-van-Manhattan, leurt de ziener met zijn koffiedik bij onzekere multinationals. Voor een honorarium van 1 miljoen dollar voorspelt Geller koersschommelingen en spoort hij oliebronnen op.
Geller beweert dat er elf grote firma's zo gek zijn geweest om die miljoen neer te tellen. Trots vermeldt hij dat vier van die elf bedrijven baat hadden bij zijn bemoeienis, zonder te beseffen dat hij hiermee onder de 50 procent toevalsgrens zit. Afijn, als C&A straks een filiaal opent in de Sahel weten wij waarom.
Hoe kort het collectieve geheugen van zijn publiek ook mag zijn en hoe graag de massa ook belazerd wil worden, Geller gebruikt zijn site toch vooral om zijn integriteit aan te tonen. De feitenbuiger somt een enorme waslijst van wetenschappers op die - volgens Geller - zijn gaven onomstotelijk bewezen hebben, maar hem in de praktijk hoogstens het voordeel van de twijfel gaven ("We weten niet hoe hij het gedaan heeft").
Ook volgt een overzicht van de media die zijn fenomeen 'serieus' namen, met veel uit verband gerukte citaten en nietszeggende conclusies ("Het is niet duidelijk hoe hij het gedaan heeft."). Apetrots is hij op Werner von Brauns reactie wiens trouwring hij eens in de wandelgangen verbogen heeft: "Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft!"
Maar van mij hoeft Geller zich niet te verdedigen. Hij dwingt al genoeg respect af als gepassioneerd zwendelaar. En wie weet, als ik de botermesjes nog een dag langer gewreven had... Het horloge van mijn vader is in ieder geval datzelfde jaar nog kapotgegaan tijdens het afwassen. Dus. Wie weet open ik binnenkort 'Rein H.'s Psychic Subway' op Internet. Voor een tientje per poging mag je proberen mijn girosaldo omhoog te buigen.
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
In iedere collega zit een human bowlingball
Voordat ik beroemd columnist werd bij Havana was ik een eenvoudige productiesloof bij PTT-post. Sorteren, slepen, sjouwen. Klotewerk. Maar veel slopender vond ik de pogingen van de leiding om een ons-gevoel op de werkvloer te kweken. Ik werd gevraagd lid te worden van de PTT-voetbalclub, de PTT-carnavalsclub, de PTT-bingoclub. Allemaal voor de gezelligheid. Veel collega's hapten toe. Dat werden trotse PTT'ers. Weerzinwekkend vond ik dat. De PTT was toch De Vijand, iedere betrokkenheid betekende corruptie.
Maar na viereneenhalf jaar cynisme nam ik moedeloos ontslag. Ik was een buitenstaander geworden. De PTT had gelijk gekregen: werk moetje niet alleen 'doen', maar ook 'worden'. Waarschijnlijk was ik tijdig voor het ons-gevoel gezwicht als de PTT Total Rebound ingehuurd had. Dit bedrijf is gespecialiseerd in bedrijfsspelletjes die de teamgeest stimuleren. Ze adverteert op internet [URL is verlopen]. Speel mee, dan kruip je weer zingend achter de sorteerkast.
'Total Rebound: The Final Word In Fun.' Zo zelfverzekerd afficheert ze zich op haar homepage. Rebound verhuurt metershoge opblaasbare attracties vol spelletjes en uitdagingen. De opblaastenten worden naast elkaar in stadions gelegd, waar dan duizenden werknemers gelijktijdig een ons-gevoel kunnen beleven. Bedrijfspicknick wordt dat genoemd. Een cynicus zou de spelletjes infantiele ongein noemen, maar zo'n ludieke aanpak is nodig om het kind in je boven te brengen. Dat stimuleert de saamhorigheid, aldus Rebound.
Bij Sumo, Rebound's populairste attractie, moeten twee deelnemers dikke rose schuimrubber pakken aandoen waardoor ze op vette sumoworstelaars lijken. Dan moeten ze proberen elkaar uit de ring te duwen. 'Hysterische lachsalvo's' zullen volgen, beweert Rebound, zeker als je tegen een corpulente chef uitkomt. Die zal je, aangespekt door zakendiners, met één bump de cirkel uit stoten en dan op je borst uitbuiken tot je niet meer kan ademen. Sumo stimuleert zo een tastbare band met je superieuren.
Wanneer je bij bewustzijn gekomen bent, mag je op El Toro plaats nemen. El Toro is een kunststof stier die aan rubber kabels hangt. Je collega's gaan dan - aangemoedigd door de chefs - net zo lang aan de kabels rukken tot jij op je bek gevallen bent. Olé! Om het stierengevecht extra te verlevendigen word je daarna nog even door het team speels nagetrapt. Wel blijven lachen - dat maakt een sportieve collega van je.
Ook een geinige manier om je status positie binnen het bedrijf af te tasten is Human Football. Dit is een uitvergroot tafelvoetbalspel waarbij je vastgegespt wordt aan horizontale stangen. Je moet dan voetballen terwijl je actieradius beperkt blijft tot een halve meter. Human Football stimuleert samenwerking en geeft je bovendien het gevoel dat je niet meer moet willen dan je kan. Heel leerzaam.
Om je bedrijfsheropvoeding af te ronden word je met drie collega's in The Eliminator gestopt. Deze afgesloten ruimte is gevuld met 10.000 rode ballen en 1 blauwe - wie 'em 't eerst vindt. Natuurlijk heeft je chef de blauwe bal stiekem in zijn picknickmand gestopt, zodat je na een avondje even panisch als tevergeefs grabbelen een diepe band met je collega's hebt opgebouwd. Bloedbroeders zijn het voortaan.
Wie zijn doorzettingsvermogen dan nog verder wil oprekken kan gaan Horizontaal Bunjirennen (wordt steeds door elastiek teruggetrokken), Hindernis Klauteren met klittebandpak, collega-werpen met het Human Dartspel of collega-rollen met Human Bowlingball.
Vroeger dacht ik dat deze leukigheid bedoeld was om je wil te breken. Of om je tegen je collega's op te zetten. Maar ik ben die cynische lul van de PTT niet meer. Ik ben nu een positieve columnist. Ik wil nu niet alleen maar stukjes Havana 'schrijven', ik wil nu ook een echte, complete Havaner 'worden'. Daarom hoop ik dat na IBM, Microsoft en Disney ook Havana een vaste klant van Total Rebound wordt. Ik weet zo al een paar collega's waar ik Human Dart mee wil spelen.
Interactief inzepen | Multi inzetbare lepelbuiger |