Website van White House druipt van onbedoelde camp
Steeds meer bedrijven en overheden zien brood in internet, maar realiseren zich niet hoezeer het cyberpubliek verschilt van de gemiddelde televisiekijker. Televisiekijkers zijn meegaand, lethargisch en sterk beïnvloedbaar terwijl het internet vol zit met hoogbegaafde wizzkids die er een arena hebben gevonden voor hun wisecracks.
Interactiviteit levert een cynische, ironische en intelligente cultuur op. Je kunt je afvragen hoeveel kans een fenomeen als propaganda, dat toch sterk vergroeid is met televisie, bij deze cyberpunks maakt.
Weerloze prooi? Waarschijnlijk wel, tenzij ze sluw gestileerd wordt met wat zelfspot en een enkele confessie. President Bill Clinton staat bekend om zijn ironie. En zijn intelligentie. Wellicht dat de homepage van The White House verteerbaar is. [URL is verlopen]
De eerste bladzijde oogt als een reclamefolder van een Victoriaans woonwarennuis: suikerzoete foto's van de Clintons in hun zondagse pakjes en aalgladde kabbelbabbels over hun harmonisch gezinsleven. Clinton knuffelend met dochter, dansend met Hillary, stoeiend met kat. Een kiekje van Clinton knijpend in secretaresse ontbreekt echter.
Iets verderop moeten we geïmponeerd raken door een opsomming van Bills prestaties als president, en worden we - als erkende internetters - uitgenodigd om Bills beleid bij te sturen met een persoonlijk e-mailtje. Is dit neerbuigend of niet?
Ik negeer deze lulkoek en verdiep me in het biografietje van Clinton. Eens kijken waarom en wanneer het fout is gegaan. De geschiedvervalsing begint met een ijzersterke troef: Bill is geboren in een dorpje genaamd 'Hope'. (De beste propaganda is niet te verzinnen). Zijn vader verongelukte voordat Bill geboren was en zijn moeder moest direct na de bevalling een vierjarige opleiding in New Orleans volgen.
Dat de eenzame Bill geen machtswellusteling of hasjroker is geworden heeft hij te danken aan zijn grootouders. Deze kruideniers gaven hem een strenge doch rechtvaardige opvoeding en moeten beschouwd woerden als de uitvinders van het politiek correct denken: ze lieten - ondanks de toenmalige rassenscheidingswetten - ook zwarten in hun winkel toe!
Onder hun vleugels ontwikkelde Bill zich tot een voorbeeldburger; hij zamelde geld in voor de kerk, organiseerde liefdadigheidsbijeenkomsten, leerde saxofoon spelen en las meesterwerken als Black Beauty. Wie deze zoete koek nog slikt zal zich afvragen hoe zo'n brave knul zo'n weergaloze ambitie heeft kunnen onwikkelen. Volgens Bill zelf kwam dat door zijn ontmoeting met JFK. Als lid van de Boys Nation (een milde pendant van de Hitler Jugend?) mocht hij de grote Jack Kennedy persoonlijk een handje schudden.
Nou moet gezegd worden dat de Internetfoto van deze ontmoeting zo wazig is dat het ook Nixon en Elvis geweest hadden kunnen zijn, maar feit is dat Bill nu wist dat hij geen groenteboer maar president wilde worden. "Because you can make a difference".
Kennedy verloor zijn hersens en Bills volgende idool werd Dr. Martin L. King. Niet omdat dit zo'n notoire rondneuker was (feit), maar omdat King de gave had om mensen warm te laten lopen. Clinton kende diens Dream-toespraak uit zijn hoofd en was diep onder de indruk van...
Sorry hoor, maar hier moet ik afhaken. Deze camp hoort thuis op een regionaal Amerikaans televisiestation, niet op internet. Presidentiële copywriters zouden beter moeten weten: een promo is pas overtuigend is als je er ook wat 'negatieve' informatie aan toevoegt; een VIP met foutjes is pas echt menselijk.
Wat dacht je van: "De kleine Bill was goed in leren, maar een kei in spieken". Of: "Bill houdt veel van zijn vrouw, maar is niet blind voor de schoonheid om zich heen". Scherp, maar toch onschuldig. Ik zou The White House bijna een e-mailtje met tips willen sturen.
| Fabio's siliconengeheim | Who ya gonna call? Adbusters! |
