Neerlands drugs-imago bezoedeld door klooiende thuiskweker
Ik ben trots op ons tolerante drugsbeleid. Ik ben trots op onze gezellige coffeeshops, methadonbussen, XTC-feestjes, injectienaalden op het schoolplein. Nederland Tolerantieland. Begrijp me goed: ik ben geen voorstander van het gebruik van verdovende middelen - drugs kunnen gevaarlijk zijn voor de gezondheid - ik heb het over de verkoop. Aan drugstoeristen.
Eigenlijk zou iedere Hollander ons drugsbeleid als een ambassadeur moeten uitdragen. Laat de rest van Europa en Amerika maar eens weten hoe efficiënt we hier met dope omgaan, hoe alive & kicking onze handelsgeest nog is. Probleem met Nederlanders is dat ze belabberd in PR zijn. Dat kun je zien aan de site van de Amsterdamse hasjkweker Toon, die het nationale cannabis-imago bezoedelt met zijn amateuristische thuis-plantage [URL is verlopen]. Duimen dat er nooit een drugstoerist op strandt.
Nederland telt zo'n 60.000 thuiskwekers van cannabis. Goede kans dus dat je buurman een kast vol wiet heeft staan. Toon is zo'n buurman. Hij is trots op zijn kwekerij en heeft een fraaie site gemaakt vol informatie over hennepplanten, Sorgdragers beleid, vakliteratuur, en cannabis als medicijn. Grote, scherpe foto's van planten met zoveel oog voor detail dat het wel porno lijkt ("Kijk eens hoe mooi mijn meiden erbij staan!"). 't Ziet eruit als een uitgekiend nederwietpromootje van de VVV. Maar schijn bedriegt.
Mijn argwaan werd gewekt toen ik nergens instructies vond voor de kweek van mariuhana. Op Amerikaanse sites kom je die overal tegen: bouwschema's hoe je zoldertjes kunt omtoveren tot geur-vrij geïsoleerde kassen, waar je met mest, licht en luchtvochtigheid kunt experimenteren voor een optimale oogst. Amateurisme met professionele ambitie.
Maar als ik een foto van Toons plantage download blijkt die in een lullig achtertuintje te staan. Toon heeft zijn clandestiene plantjes tussen de krokussen en tuinkabouters gekwakt, blootgesteld aan de elementen en buurtpreventiegeile buren! Niks geen groene vingers, Tom is een klooier.
Die indruk wordt versterkt door de manier waarop hij voor zijn plantage poseert: sloom hurkend in het gras, met een blow bungelend in zijn mondhoek en een raar carnavalsbrilletje op zijn neus. Als een snotneus van de hogeschool. Wat is er mis met jasjedasje, Toon?
Maar het gaat verder. Op sommige foto's staat Toon afgebeeld met krukken. Dat had nogal wat vragen bij de lezers opgewekt. Is Tom invalide of zo? Nee, legt Tom trots uit, hij was met zijn Fiat Panda op een vrachtwagen geknald. Met honderd per uur in hartje Amsterdam. Om de ernst aan te tonen presenteert hij een dozijn foto's van het autowrak ("Ik ging vier maal over de kop") en van bloeduitstortingen op zijn benen ("volgende maand mag de metalen plaat eruit").
Het is niet te geloven. Deze randdebiel heeft zich stoned bijna te pletter gereden en is er nog trots op ook. Hoe moet dit op de potentiële cannabistoerist overkomen? Die gaat denken dat je van blowen sick in the head wordt. Chirac had het in zijn propaganda subtieler aangepakt.
Ja, en dan dat idealisme. Toon gaat prat op zijn actieve rookgedrag, staat regelmatig op de bres voor de rechten van de cannabisroker. Tenenkrommend is het verhaal hoe hij een boze treinconducteur uitdaagt om hem een boete te geven ("Een pijp stinkt toch net zo hard!"). Dom dom dom.
Straks denken toeristen nog dat cannabis hier een probleem kan zijn. Maar waar ik het meest van gruw is Toons gebrek aan Hollandsche Handelslust. Hij beweert uitsluitend voor eigen verbruik te verbouwen. Geeft soms een zakje GRATIS weg aan vrienden. Het is deze mentaliteit die ons zo'n slechte naam geeft bij Chirac.
