Organen zijn na executie onbruikbaar
Iedereen heeft zo zijn taboes. Voor de een is dat seks met herdershonden, voor de ander winden laten in de auto. Voor mij is het de doodstraf. Over doodstraf kan ik niet praten. Tenminste, niet met mensen die er vóór zijn. Wie voor de doodstraf is, is fout.
Leuk zo'n dogma, maar mijn probleem is dat ik geobsedeerd ben door de doodstraf. Vooral door de elektrische stoel. Ik wil er alles van afweten. Of veroordeelden in paniek raken, of ze veel pijn lijden, of ze verdoofd worden. Ik bekijk alle documentaires over 'death row', lees alle ooggetuigenverslagen. Ik gruw ervan, maar zit ondertussen wel te watertanden. Heel fout dus. Gelukkig ben ik niet de enige. Op Internet is een site volledig gericht op de elektrische stoel [URL is verlopen].
De homepage is opgezet door studenten aan de New Yorkse filmacademie. Aanleiding was een documentaire die ze over de elektrische stoel gemaakt hebben. Dat is te merken: tientallen foto's van De Stoel (lege stoel van links, lege stoel van rechts) moeten een indruk geven van hun oorspronkelijke camerawerk, terwijl ze precies vermelden wanneer welke soundtrack waar gebruikt werd. Executie als kunst.
Interessanter is de achtergrondinformatie die ze tijdens het filmen verzameld hebben. Zoals de geschiedenis van De Stoel. Het idee van elektrocutie als executie is afkomstig van een ingenieur die eind vorige eeuw een dronkelap geëlektrocuteerd zag worden. De man was op slag dood. Het leek de ingenieur een humaan alternatief voor het vaak knullige verhangen. Niemand minder dan Thomas Edison werd ingehuurd om zo'n stoel te ontwerpen. Edison zag het project als een uitdaging, als een kroon op zijn carrière.
Om aan te tonen hoe effectief elektrocutie was gaf hij demonstraties met huisdieren, tot hij in 1890 eindelijk een mens in de stoel mocht zetten. Jammer genoeg had Edison het benodigde voltage onderschat en William Kemmler stierf pas na ettelijke ladingen een verschrikkelijke dood. Commentaar van de gevangenisdirecteur: "We live in a higher civilization from this day on".
Natuurlijk staat de site ook vol argumenten tegen de stoel, uiteenlopend van geldbesparing (een executie kost de staat 3,2 miljoen dollar, een levenslange gevangenisstraf slechts S535.000) tot racisme (de kans dat een zwarte die een blanke vermoord heeft de doodstraf krijgt is 11 maal zo groot als andersom). Voor de organen hoef je het ook niet te doen: die zijn na executie onbruikbaar. En dan hebben we het nog niet eens over de talloze mislukte executies (kannibaal Albert Fish had naalden in zijn lichaam gestopt die een stroomstoornis veroorzaakten).
Maar eigenlijk is het me niet om feiten te doen. Ik kom voor confrontatie met mijn gruwel. Wil de executie aan den lijve ondervinden. Ik besluit een doktersrapport in te zien, waarin beschreven wordt wat er met het lichaam gebeurt als je geëlektrocuteerd wordt.
Dat is simpel: je wordt gekookt. Je borst zet uit, je keel gaat gorgelen, je mond gaat schuimen, je haar en huid gaan branden, je oogbollen knallen uit hun kassen (vandaar de verplichte kap over het hoofd). Poep en pies laat je lopen. Je vlees is na de executie te warm om aan te raken.
Heel illustratief is het interview met de elektrotechnicus Charlie, een gezellige zestiger met houthakkershemd die het onderhoud van de stoel verzorgt sinds 1951. Charlie is recht voor zijn raap. Hij heeft het niet over executeren maar over 'cooking': "Als je iemand wil koken, heb je grofweg de energievoorziening van een heel dorp nodig. Daar moet ik voor zorgen. Instant koken noem ik dat".
Nog ben ik niet afgekickt. Ik heb een paardenmiddel nodig. Ook dat is voorhanden: je kunt een foto downloaden van pretty boy/serial killer Ted Bundy, zoals hij eruit zag na zij executie. Tergend langzaam komt de foto door, laagje over laagje. Er verschijnt een mager gezicht. Gesloten ogen. Verbeten trek om de mond. Niet afschrikwekkend. Maar als de foto klaar is ben ik zo ziek van mezelf geworden dat ik er een nieuw taboe bij gekregen heb. Ik wil nooit meer over de doodstraf schrijven.
