De onderbuikpulp van thriller-auteur Andrew Vachss
Ieder mens heeft idolen nodig. Ik tenminste wel. Alice Cooper, Clint Eastwood, Jim Morrison, Al Pacino en zelfs die rare belg Arno Hintjens hebben boven mijn bed gehangen. Achter een gordijntje dan, want 'fan zijn' is een gênante eigenschap. Het betekent dat je je in een ander wilt verliezen, dat je gefrustreerd bent over je eigen persoonlijkheid. Nou ben ik nooit zo'n freak geweest die met Dirty Harry's Magnumrevolver rondsjouwde, maar een leren broek à la Morrison vond ik wel sexy staan.
Inmiddels ben ik te oud voor popidolen (als ik naar Arno ga, kijkt de portier me aan of ik mijn dochter kom afhalen) en zijn de Hollywoodhelden watjes geworden. Vandaar dat mijn huidige idool een schrijver is. Geen gereformeerde Nederlandse druif natuurlijk, maar een Amerikaanse thrillerauteur die nog street wiser is dan zijn personages: Andrew Vachss. Op Internet heeft een andere fan een site aan hem gewijd [URL is verlopen].
De vormgeving van de Vachss-page is overzichtelijk en zonder opsmuk, zoals Vachss himself. Als je het bio'tje aanklikt lees je dat Andrew Vachss (53) Amerika's enige advocaat is die uitsluitend kinderzaken aanneemt. Mishandelde kinderen, seksueel misbruikte kinderen, gemartelde kinderen. Zij worden doorverwezen via artsen en psychiaters.
Vachss is berucht om zijn felle rechtbankgedrag (brak ooit zijn hand toen hij aan wilde tonen dat je met één klap het bekken van een baby kunt breken) en zijn genadeloze visie op actieve pedofielen (nooit meer loslaten). Vachss voert een one man war tegen kinderleed.
Maar Vachss is meer dan een kruisvaarder. Hij bekostigt zijn praktijk met het schrijven van de ruigste detectives uit de wereldliteratuur. In mitrailleurstijl bericht hij over de anus van New York City; over kinderverkrachters, kindermoordenaars, kinderpornohandelaren. Hoofdpersoon is Burke, een zwendelaar die zelf als kind misbruikt is en nu jacht maakt op kinderexploitanten. Hij krijgt steun van een doofstomme karateka, een autistisch technisch genie en een transseksuele hoer.
Modern sprookje? Niet helemaal, of zelfs helemaal niet: de street credibility druipt van Vachss' boeken af. De 'slang', de codes. He's been there, da's duidelijk. Ongelovigen kunnen een blik op zijn CV werpen: directeur van een jeugdgevangenis, taxichauffeur in NY, vakbondsman, opsporingsbeamte van geslachtsziektes. En o ja, hij heeft de oorlog in Biafra nog even meegepikt. Daarbij vergeleken is Hemingway een mietje.
Maar wat Vachss tot een echt idool maakt is - heel banaal - zijn uiterlijk. Een magere man met harde trekken, zwart achterovergekamd haar en een ooglapje. 'Zo zou ik ook willen zijn!' denk ik stiekem als ik zijn foto download. Nou voel ik nog gêne over mijn idolatrie, maar de devotie waarmee student Greg Bueno de Vachss-pagina heeft opgesteld kent geen grenzen. Voor Bueno is Mr. Vachss een 'True Warrior', diens carrière een 'Holy War'. En het opmerkelijke is dat de harde Vachss de hagiografie geschikt acht als PR-trechter naar de fans.
Da's niet zo slim van Vachss. Buono heeft weliswaar een uitstekend gedocumenteerde inventaris van artikelen over en van Vachss gemaakt, maar verliest zich in belachelijke details. Bueno schrijft boze brieven naar internetters die het wagen Vachss een pamflettist te noemen, probeert twijfelaars ervan te overtuigen dat Vachss' ooglapje echt een functie heeft, leert ons welke muziek Mr. Vachss goed vindt (blues natuurlijk), welke schrijvers ("There is enough heart in this book to fill an organ donor bank") en zelfs welke honden (de auteur zweert bij strak afgerichte postbodebijters).
Je verwacht bijna tips hoe je malaria kunt oplopen (Vachss heeft zijn magere karakterkop aan een Biafraanse mug te danken) of hoe je zonder al te veel bloedverlies jezelf een oog uit kunt steken. Soms riekt de site naar een hoe-kan-ik-op-Andrew Vachss-lijken handleiding. Bueno's waarschuwing dat er een mannetje rondloopt dat zich voor Vachss uitgeeft komt dan ook verdacht over.
De kleverigheid van de site en Vachss eigen no nonsense houding vloeken. Of erger nog: Bueno lijkt het foutste in Vachss naar boven te halen: ijdelheid. In de fotogalerie poseert de True Warrior veel te zelfbewust in driedelig zwart met five o'clock shade en een enorme pit bull op schoot ("Can stop a dump truck in its tracks"). Tja, ijdelheid. Een menselijke trek. Maar sinds wanneer mogen idolen menselijk zijn?
