De tamme rat van binnen uit

Als jongere oudere zit ik wel eens over kinderen te denken. In de zin van voortplanting dan. Niet dat ik zo geïnteresseerd ben in het doorgeven van mijn genen of dat ik zo van babygeblèr houd, 't is meer dat ik graag hulpeloze wezentjes om me heen heb om mijn driftbuien op af te reageren. Lekker meppen met een opgerolde krant.

Helaas is mijn vriendin niet van gisteren. Ze voelt mijn kwalijke intenties haarfijn aan en slikt de zwaarste pil die de apotheker durft te verkopen. Voorlopig geen kleine Reintjes dus. Uit pure frustratie heb ik daarom twee huisdieren aangeschaft. Tamme ratjes. Ze heten Iran en Irak en zijn de stomste, asociaalste en onhandigste beesten van Nederland. Ik ben gek op ze.

Helaas kan ik mijn enthousiasme onmogelijk kwijt in mijn stamkroeg (anekdotes over ratten doen het beroerd als versierbabbel) en dat is maar goed ook, want op internet kun je zien tot welk een ziekelijke uitwassen zo'n hobby kan leiden.

The Swedish Rat Society, The American Fancy Rat & Mouse Association, Swedish Friends of Fancy Rats: het zijn slechts enkele van de rattenclubs waar het Net van vergeven is [URL is verlopen]. Met angstaanjagend enthousiasme wisselen de leden lulkoek uit over 'de rat in de strip', 'de rat als bijrolacteur in Hollywood' en 'de rat van binnen uit' (door een dierenarts). Meer dan 10.000 ratten staan geregistreerd in de database, terwijl de levensduur van zo'n beest misschien drie jaar is.

Je kunt je afvragen waarom zoveel idioten zo erg van ratten houden. Zelf beweren ze omdat ratjes ontzettend aanhankelijk, levendig en leergierig zijn. Maar deze freaks zijn niet ludiek meer bezig. Ze zijn bezeten. Het lijkt wel of ze in code praten, of ze tussen de regels door pedo-pornografische informatie uitwisselen.

Vast staat dat ze de ratten misbruiken voor compromiterende doeleinden. Waarom anders zoveel blootfoto's van ratten in de vrije natuur ('Rat of the Week') en zoveel rattenclubs in Zweden, mekka van de porno?

Het meest alarmerend zijn de hobbyisten die zogenaamd goedaardige proeven op hun ratten uitvoeren. Neem ene Martin Schrattenholzer [URL is verlopen]. Martin is een sociaal verminkte neuroot die in de kelder van zijn ouders een even uitgebreide als onzinnige studie heeft gemaakt naar het probleemoplossend vermogen van ratten.

Hij fabriceerde een enorm doolhof van kippegaas met 52 doodlopende einden en 25 correcte uitwegen, en zit nu dagelijks urenlang met een stopwatch te registeren hoe snel King Richard en Brother Tuck (hij heeft ze naar Robin Hood & kornuiten genoemd) hun uitweg vinden naar de beloning, een vingerhoedje met pindakaas.

De resultaten verwerkte Martin in onbegrijpelijke grafieken en een tweetal grensverleggende hypothesen: 1. ratten verkiezen 'rechtdoor' bij kruisingen; 2. ratten kiezen altijd de kortste weg.

Ik denk dat ik wel weet wat Martin werkelijk allemaal met Robin, Richard en broeder Tuck in zijn kelder uitvoert. En wat hij behalve pindakaas in die vingerhoedjes stopt als extra beloning. Maar dat had u zelf ook al bedacht. Martins studie komt in ieder geval als uitermate onwaarschijnlijk over, aangezien ik Iran en Irak nooit één enkel trucje heb kunnen leren - laat staan dat ze uit zichzelf de uitgang in een labyrint weten te vinden. Zijn ze veel te lui, dom en dik voor.

Toegegeven: ik mest ze dagelijks vet om ze gemakkelijker plat te meppen met mijn krant. In dat opzicht kan ik wellicht anschluss vinden bij de Rattendub: ludieke informatie uitwisselen over rattenmishandeling. Maar dan moet ik eerst achter de code zien te komen.

Handoplegging bij transseksuelen Pretpakket bij je Big Mac