- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Iedereen kan een soapie worden in The Spot
Misschien komt het omdat mijn puberteit een door acne geteisterde depressie was of omdat ik altijd als één-na-laatste bij gym gekozen werd, maar om de een of andere reden heb ik een hekel aan onbezorgde jongeren. Aan vlotte jongeren zoals je die je in commercials en comedy's en soaps ziet. Ik heb een hekel aan hun bruisende zeilweekends, hun dol-dwaas verliefde strandwandelingen, hun goede gesprekken met hun begripvolle ouders. Zij zijn de vijand.
Gelukkig heb ik weinig met jongeren te maken en de paar keer dat ik ze tegenkom spuit ik gewoon mijn busje traangas in hun gezicht leeg. Sinds ik op Internet surf strand ik echter nog wel eens op hun territorium. Op hun onbezorgde jongeren-soaps bijvoorbeeld.
Neem het razendpopulaire The Spot [URL is verlopen]. Hoe ziet een soap op het Internet eruit? Fragmentarisch, popie en verwarrend. De homepage van The Spot zit vol schreeuwerige plaatjes die een scala aan surfmogelijkheden bieden. Als je de juiste aanklikt én de tijd neemt om de foto's te downloaden, maak je kennis met de personages en kun je vorige afleveringen inzien. Als je verkeerd klikt, stuit je op popclips ('Songbird'), videofragmenten ('Michelle dumpt Jeff) of zelfs reclames ('testrit met de Honda Civic').
De personages van The Spot lijken een kruising tussen de verwende snotneuzen uit Beverly Hills 90210 en de hippe grungers uit MTV's The Real World. Lege, trendy jongeren. Angela is een vegetarische diskjockey die haar zus domineert en een penpal heeft in Japan; Jeff is een surf-instructeur met acteerambities die bootlegs van Pearl Jam verzamelt; Michelle een sexy wicht dat kickt op pyjamaparty's en presentatrice bij MTV wil worden.
Hun belevenissen zijn zo mogelijk nog schrijnender: 'Angela flirt met motoragent', 'Jeff heeft te weinig nicorette tijdens een auditie', 'Zwangere Michelle wordt "babe" door haar moeder genoemd'. Ja ja, ook in beautiful California wordt geleden.
The Spot is razend populair. Ze heeft de Cool Site of the Year Award gewonnen, en de fans hebben een homepage opgericht waar ze hun eigen onzinnige belevenissen uitwisselen op dezelfde hysterische toon als de Spot-personages.
Toch is het moeilijk om het succes van de soap te verklaren op puur rationele gronden. Zo worden de verhalen allemaal in saaie dagboekmonologen verteld; de personages sturen 'brieven' op waarin ze oplepelen wat ze die dag gedaan hebben, wie ontmoet, wie belazerd, wie geneukt. Zonder objectieve verteller of sturing zijn die verslagen helemaal niet spannend.
Een ander struikelblok is de moeite die je voor een Internet-soap moet doen. In tegenstelling tot de conventionele televisiesoap, die ontworpen is voor werkschuwe luieriken die de hele dag voor de televisie hangen, moet de internetsoaper op zoek gaan, keuzes maken en - gezien de verwarrende structuur - doorzetten. Laat de televisiesoaper zich lui verleiden, de Internetsoaper ziet zijn zeepwereld als een uitdaging! Huiver.
Het enige echt leuke aan zo'n internetsoap vind ik de interactiviteit. Je kunt de personages van The Spot per e-mail adviseren ('Dump de baby!') of het scenario bijsturen door aan enquêtes mee te doen ('Wie heeft Michele zwanger gemaakt?'). Maar het meest bevredigend is natuurlijk om zelf aan zo'n soap deel te nemen.
Dat kan. Als je in de buurt van Santa Monica woont én er vlot uitziet, kun je proberen een gastrolletje te krijgen. Je moet dan je pasfoto opsturen, het karakter van je personage beschrijven en motiveren hoe deze in The Spot zou passen.
Van mij kunnen ze binnenkort een groezelige schoolportret verwachten (lang vet haar, puisten, depro-staar) plus briefje dat mijn personage de verongelukte tweelingbroer van Angela is die na plastisch-chirurgische operatie wraak heeft genomen op Jeff door Michele zwanger te maken.
Pretpakket bij je Big Mac | Bedrijfsuitje als heropvoeding |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Driekwart kinderen vindt Ronald McDonald leuker dan papa
Hallo jongens en meisjes! Leuk dat jullie ook Havana lezen! Ga er maar eens even goed voor zitten, want netsurfer Rein neemt jullie mee op avontuur over de 'waves van cyberspace'! We gaan een kijkje nemen bij de site van McDonald's [URL is verlopen] waar je zulke lekkere hamburgers kunt eten. Wel oppassen dat je niet te vaak doorglijdt naar de homepage van McSpotlight [URL is verlopen], want dat is een meneer die allemaal nare dingen zegt over jullie favoriete hamburgertent.
Kijk, daar verschijnt een tekening van McDonald's. Een clown lacht ons vrolijk toe. Zie 'em zwaaien! Het is Ronald McDonald. Ronald doet een beetje denken aan kindermoordenaar John Wayne Gacy maar die is gelukkig al jaren geleden geëxecuteerd. Ronald is een hele aardige clown. Hij maakt leuke grappen en als je ziek bent mogen je broertjes en zusjes en Pappa en Mamma in zijn huis logeren. Lief toch!
Maar meneer McSpotlight vindt Ronald helemaal niet lief. Hij noemt hem een verklede verkoper die kinderen het restaurant in probeert te lokken. Alsof jullie dat niet zelf zouden willen! Meneer McSpotlight zegt ook dat Ronald eruit ziet als een clown omdat kinderen dan bij andere clowns ook trek krijgen in een Big Mac. Alsof jullie het verschil niet kunnen zien met Bassie!
Meneer McSpotlight is gewoon jaloers omdat driekwart van de Amerikaanse kinderen Ronald leuker vindt dan hun papa.
Op de tekening staan naast Ronald ook een jongen en een meisje achter de balie te werken. Kijk ze glimlachen! Logisch, want volgens Ronald is het dikke pret om hamburgers te bakken. Iedereen krijgt een mooi uniform en een grappig petje. En als je je best doet kun je 'werknemer van de maand' worden, en misschien kom je ooit wel op de Hamburger Academy, een Hogeschool waar je alles over Big Macs kunt leren! Gaaf!
Maar natuurlijk heeft Meneer McSpotlight weer wat te zeuren. Hij zegt dat je bij McDonald's veel te hard moet werken. Dat je slecht betaald wordt en onder druk gezet, dat je uren vals genoteerd worden en dat je niet mag praten over de vakbond. Dat er heel veel jongens en meisjes ontslag nemen. Hij zegt dat je er brandwonden kunt oplopen aan de kookplaten en dat er pas een jongen geëlektrocuteerd is.
Nou, volgens mij heeft meneer McSpotlight gewoon te veel naar luie kinderen geluisterd. En hebben jullie ooit geroosterd mensenvlees in je Big Mac geproefd!? Nou dan.
Als je nog op school zit, kun je extra je best doen voor een hamburger. Op sommige scholen is de leraar namelijk een vriend van meneer McDonald. Hij komt gratis lesgeven uit een gratis lespakket! Volgens meneer McSpotlight is dat weer helemaal verkeerd, omdat kinderen nu bij Engels ook moeten leren wat een Chicken McNugget is, bij Aardrijkskunde waar de winkels van McDonald's liggen en bij Rekenen hoeveel twee plus zeven zakjes frietjes zijn. Maar dat is toch juist leuk!? Bovendien kun je gratis hamburgers verdienen als je verklikt wie er vandalisme op school pleegt of spijbelt.
Dus jongens en meisjes, gewoon elke dag een hamburger bij McDonald's eten. Da's nog hartstikke gezond ook, want meneer McDonald noemt het een 'belangrijk onderdeel van een gezond dieet'. Niet luisteren naar gezeur van meneer McSpotlight over overmatig vet en hartziekten en borstkanker.
Meneer McSpotlight is gewoon een beetje in de war. Hij denkt dat kinderen zich abnormaal gaan voelen als ze niet bij Mac mogen eten, en dat Meneer McDonald kinderen misbruikt om ook hun ouders binnen te lokken. Bah. Meneer McSpotlight is zelf abnormaal. Ik denk dat hij vroeger nooit van zijn ouders naar McDonalds's toe mocht. Dat krijg je er nu van.
Martin Schrattenholzers doolhof | Interactief inzepen |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
De tamme rat van binnen uit
Als jongere oudere zit ik wel eens over kinderen te denken. In de zin van voortplanting dan. Niet dat ik zo geïnteresseerd ben in het doorgeven van mijn genen of dat ik zo van babygeblèr houd, 't is meer dat ik graag hulpeloze wezentjes om me heen heb om mijn driftbuien op af te reageren. Lekker meppen met een opgerolde krant.
Helaas is mijn vriendin niet van gisteren. Ze voelt mijn kwalijke intenties haarfijn aan en slikt de zwaarste pil die de apotheker durft te verkopen. Voorlopig geen kleine Reintjes dus. Uit pure frustratie heb ik daarom twee huisdieren aangeschaft. Tamme ratjes. Ze heten Iran en Irak en zijn de stomste, asociaalste en onhandigste beesten van Nederland. Ik ben gek op ze.
Helaas kan ik mijn enthousiasme onmogelijk kwijt in mijn stamkroeg (anekdotes over ratten doen het beroerd als versierbabbel) en dat is maar goed ook, want op internet kun je zien tot welk een ziekelijke uitwassen zo'n hobby kan leiden.
The Swedish Rat Society, The American Fancy Rat & Mouse Association, Swedish Friends of Fancy Rats: het zijn slechts enkele van de rattenclubs waar het Net van vergeven is [URL is verlopen]. Met angstaanjagend enthousiasme wisselen de leden lulkoek uit over 'de rat in de strip', 'de rat als bijrolacteur in Hollywood' en 'de rat van binnen uit' (door een dierenarts). Meer dan 10.000 ratten staan geregistreerd in de database, terwijl de levensduur van zo'n beest misschien drie jaar is.
Je kunt je afvragen waarom zoveel idioten zo erg van ratten houden. Zelf beweren ze omdat ratjes ontzettend aanhankelijk, levendig en leergierig zijn. Maar deze freaks zijn niet ludiek meer bezig. Ze zijn bezeten. Het lijkt wel of ze in code praten, of ze tussen de regels door pedo-pornografische informatie uitwisselen.
Vast staat dat ze de ratten misbruiken voor compromiterende doeleinden. Waarom anders zoveel blootfoto's van ratten in de vrije natuur ('Rat of the Week') en zoveel rattenclubs in Zweden, mekka van de porno?
Het meest alarmerend zijn de hobbyisten die zogenaamd goedaardige proeven op hun ratten uitvoeren. Neem ene Martin Schrattenholzer [URL is verlopen]. Martin is een sociaal verminkte neuroot die in de kelder van zijn ouders een even uitgebreide als onzinnige studie heeft gemaakt naar het probleemoplossend vermogen van ratten.
Hij fabriceerde een enorm doolhof van kippegaas met 52 doodlopende einden en 25 correcte uitwegen, en zit nu dagelijks urenlang met een stopwatch te registeren hoe snel King Richard en Brother Tuck (hij heeft ze naar Robin Hood & kornuiten genoemd) hun uitweg vinden naar de beloning, een vingerhoedje met pindakaas.
De resultaten verwerkte Martin in onbegrijpelijke grafieken en een tweetal grensverleggende hypothesen: 1. ratten verkiezen 'rechtdoor' bij kruisingen; 2. ratten kiezen altijd de kortste weg.
Ik denk dat ik wel weet wat Martin werkelijk allemaal met Robin, Richard en broeder Tuck in zijn kelder uitvoert. En wat hij behalve pindakaas in die vingerhoedjes stopt als extra beloning. Maar dat had u zelf ook al bedacht. Martins studie komt in ieder geval als uitermate onwaarschijnlijk over, aangezien ik Iran en Irak nooit één enkel trucje heb kunnen leren - laat staan dat ze uit zichzelf de uitgang in een labyrint weten te vinden. Zijn ze veel te lui, dom en dik voor.
Toegegeven: ik mest ze dagelijks vet om ze gemakkelijker plat te meppen met mijn krant. In dat opzicht kan ik wellicht anschluss vinden bij de Rattendub: ludieke informatie uitwisselen over rattenmishandeling. Maar dan moet ik eerst achter de code zien te komen.
Handoplegging bij transseksuelen | Pretpakket bij je Big Mac |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Cybertherapie is gewoon even je mind ertoe zetten
Het leven valt niet mee. Neem nou die vriend van mij. Een goede journalist, een trouwe Beatlefan en een prima kroegmaat, maar elke keer als hij over een drukke winkelstraat loopt, krijgt hij een onstuitbare drang om iedereen te neuken en met een kettingzaag te bewerken. "Hoeren! Hoeren!" roept hij dan luidkeels - een soort doorgeslagen La Tourette-syndroom.
Bij het RIAGG werd hij eerst op een meterslange wachtlijst gedumpt. Pas toen hij zich in de kuit van een stadswachte had vastgebeten kreeg hij een urgentieverklaring voor groepstherapie. Dat begon hoopvol: uren en uren praatte hij over zijn gruwelijke pubertijd. Maar na twee sessies kreeg hij weer last van driften. Hij besprong zijn groepsleden ("Hoeren!") en werd naar huis gestuurd.
De therapeut verzekerde me dat mijn vriend nog niet therapie-rijp is, dat hij beter eerst een paar jaar kan gaan houthakken. Ver weg, in Canada of zo. Allemaal onzin natuurlijk. Hollandse therapeuten zijn gewoon incompetente softies. Ik ga op Internet naar een Amerikaanse therapie zoeken die wel bij hem past.
Cybertherapieën hebben geen wachtlijsten, maar het aanbod is enorm. Een kritisch onderscheidingsvermogen is dus onontbeerlijk. Als ik mijn Internet-gidsje doorspit bij hoofdstuk 'Mind', valt mijn oog op een foto van een bebaarde, langharige therapeut - een soort kruising tussen Charles Manson, Jezus Christus en John Lennon. Die zal vast op de golflengte van mijn maat zitten, zo besluit ik en zoek de homepage van deze Walter I. Zeichner op [URL is verlopen].
Therapeut Walter neemt me gelijk mee in het diepe: "Iedere druppel water in je lichaam is overal op aarde geweest, in elke zee, elke rivier en elk meer, sinds de schepping van de aarde." Hij gaat verder: "Ieder stukje molecuul in je lichaam is overal in het heelal geweest in de afgelopen miljarden jaren." Dat klinkt heel plausibel. In ieder geval heel breed.
En Walter is niet alleen een breeddenker, hij blijkt ook een breeddoener. Hij doet aan handoplegging bij transseksuelen, counselt vrouwen die geknepen worden op hun werk, en verzorgt peptalk voor stervende AIDS-patiënten ("confrontatie met sterfelijkheid kan een openbaring zijn die gepaard gaat met veel respect voor het leven").
Walters favoriete onderwerpen bij lezingen spreken boekdelen ('Wat zijn menselijke wezens eigenlijk?' en: 'Uw baantje heeft invloed op het hele wereldgebeuren') en zijn zakelijke openheid dwingt respect af (hij verkoopt zelfverbouwde kruiden en tapejes met ruisende branding). Een realistische homo universalis dus die ongetwijfeld raad weet met onbedwingbare neuk/zaagneigingen.
Maar wie is de mens achter de therapeut? Walter is, zo vertrouwt hij ons toe, ergens in de dertig en al sinds 1981 beëdigd therapeut. Dat betekent dat hij op z'n twintigste begonnen is met zijn praktijk! Het genie heeft zijn roeping te danken aan een ongeluk. Als een verwoed surfer verdraaide hij ooit zijn nekwervels op een verkeerde golf en leed vervolgens jaren onder helse pijnen.
Maar Walter zette z'n MIND to it en leerde zichzelf zo te healen. Puur op wilskracht. Zijn conclusie is nu dat IEDEREEN dat kan - als je je MIND er maar toe zet. 'E-mail me' schrijft hij uitdagend. Ik heb Walter alvast een briefje gestuurd of mijn vriend iedereen kan neuken als hij zijn MIND er toe zet.
Wie Walter's handoplegging persoonlijk wil ervaren, kan hem thuis verwachten. Want Walter vliegt zo over. Voor een realistische prijs natuurlijk. Toch denk ik dat mijn vriend beter zelf eens naar Walter toe kan gaan. Naar Vermont, vlakbij Canada. Hier woont Walter met wat 'friends' in een gezellige commune. Vast een hoop mooie vrouwen. Bosrijke omgeving. Kan mijn vriend zich eens helemaal laten gaan. Als hij zijn MIND er maar toe zet.
Hersenspoeling met magnetron | Martin Schrattenholzers doolhof |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Waar rook is, is een samenzweringstheorie
Een nadeel van freelance columns schrijven is dat je soms dagenlang in je eentje zit te typen. Daar krijg je rare ideeën van. Dan ga je denken dat de postbode je enveloppen tegen het licht houdt om te zien of je een lingerie-catalogus besteld hebt, de AH-kassière een aantekening maakt wanneer je een blote Panorama koopt en de tramconducteur 't doorvertelt als je in de buurt van De Wallen uitstapt. Je gaat denken dat de PTT, AH en de Tramdienst samenzweren om je seksuele voorkeur te achterhalen.
Gelukkig heb ik zelf een uitgebalanceerd karakter - kan om mijn eigen paranoia lachen (kuch!). Maar niet iedereen is zo krachtig van geest als ik. De wizzkids die de hele dag maar zitten te Internetten en steeds contactgestoorder worden, ontwikkelen de ene na de andere samenzweringstheorie. Allemaal paranoia natuurlijk. Of toch niet helemaal?
Iedereen die Oliver Stone's JFK gezien heeft weet hoe overtuigend samenzweringstheorieën gemaakt kunnen worden. Als je maar lang genoeg met halve feiten en hele vermoedens goochelt lijkt het volkomen aannemelijk dat de CIA, de FBI, de Mafia, het leger en president Johnson ooit samengespannen hebben om Kennedy te vermoorden.
Een leuke site op Internet waar je met 'conspiracies' van het hoogste niveau kennis kunt maken is [URL is verlopen], oftewel '50 greatest conspiracies of alle time'. Varieert van globale hersenspoeling met magnetrons tot moordlustige activiteiten van de Club van Rome.
De Microwave Harrassment and Mind Control-theorie bijvoorbeeld, stelt dat kwaadwillende lieden het gedrag van soldaten kunnen sturen met behulp van hersenimplantaties, microgolven en drugs. Science-fiction? De honderden Vietnamveteranen die beweren tegen hun wil in robot-killers te zijn geweest worden door wetenschappers steeds serieuzer genomen.
Een nog uitdagender theorie is dat de Amerikaanse overheid een contract heeft gesloten met aliens: in ruil voor technologische kennis mogen marsmannen mensen ontvoeren voor genetische proeven. Onzin? Er zijn legio aanwijzingen dat de overheid gecrashte UFO's achterhoudt.
En wat dacht je van het verhaal dat Timothy Leary, LSD-goeroe van de jaren zestig, CIA-agent zou zijn geweest en zijn trips uitdeelde om de hippie-jeugd volgzaam te maken voor het Witte Huis!? Belachelijk, maar de research die de theorie ondersteunt is indrukwekkend.
De samenzweringstheorieën zijn vooral entertainment. Op een enkele theorie na die te idioot is om je in te verliezen (rockband The Grateful Dead zijn marionetten van de Britse geheime dienst), is het dik genieten van de virtuositeit waarmee de theoretici een verband weten te forceren uit een opeenstapeling van 'bewijzen', en waarachtigheid kunnen peuren uit citaten van geleerden. Je krijgt steeds meer het gevoel dat 'er toch iets van waar moet zijn'.
Een gevoel dat nog eens wordt versterkt door een lange lijst algemene 'feiten' die paranoia tot overlevingsmechanisme opwaarderen. Zo worden in Amerika dagelijks 40.000 telefoongesprekken illegaal afgeluisterd, bespioneren bijna een kwart van de grote firma's hun werknemers, en houdt de FBI nauwlettend in de gaten wie wat leent in de bibliotheek.
En is het toeval dat veel dialogen uit internets nieuwsgroep alt.conspiracy (waar het laatste nieuws over de theorieën besproken wordt) niet meer op te vragen zijn? Ik bedoel maar.
Toch denk ik dat Internetters Het Kwaad een beetje overschatten. Dat hun geloof in megalomane, James Bondiaanse schurken die de Wereldmacht willen grijpen niet zozeer van paranoia getuigt als wel van naïviteit. Want laten we wel wezen, zelfs een legendarische organisatie als de Mafia is allesbehalve strak georganiseerd. En veiligheidsdiensten hebben echt geen trek om al onze oeverloze telefoonbabbels af te luisteren.
Incidentele, gerichte samenwerking tussen bad guys lijkt me waarschijnlijker dan structurele, globale manipulatie. Wat niet wil zeggen dat je niet voorzichtig moet zijn. Zo hoorde ik laatst op de redactieborrel van Havana verdacht vaak mijn naam vallen. Volgens mij proberen de opmaker, de illustrator en de hoofdredacteur me op slinkse wijze zwart te maken. 'Just because I'm paranoid doesn't mean they're not out to get me...'
Who ya gonna call? Adbusters! | Handoplegging bij transseksuelen |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
De anti-cultuur cultuur der reclameterroristen
Columns schrijven is leuk werk, maar erg rijk word je er niet van. Daarom besloot ik een paar jaar geleden de reclamewereld te veroveren als copywriter. Een startsalaris van drieduizend schoon per maand plus lease-Harley leek me een prima perspectief, en die slogans ('Hapt zo heerlijk weg'), dat zou vanzelf wel komen.
Na wat brutale open sollicitaties kon ik mijn eerste proefopdracht maken: 'Schrijf een slogan voor de nieuwe Opel Kadett, die bekend moet worden vanwege zijn comfort.' Ik gelijk aan de slag. Maar dat viel niet mee. Na 24 uur brainstormen was ik niet verder gekomen dan: 'In de nieuwe Kadett zit je lekker op je kadet'. En dat durfde ik niet op te sturen.
Wel had ik geniale ideeën gekregen hoe je bestaande reclames kon verstieren ("Kotst zo heerlijk weg!" Hahaha), maar daar zat niemand op te wachten. Een illusie armer stortte ik me weer op het columnschap.
Inmiddels zijn er onverlaten met mijn subversieve ideeën vandoor gegaan. Tenminste, laatst zag ik een VPRO-reportage waarin Amerikaanse jongens met stickers de slogans van reclameposters veranderden in idiote uitspraken. Reclame-terroristen!
Zij namen een behoorlijk risico met de plaatselijke politie, maar moderne reclameactivisten hoeven de straat helemaal niet op. Het slagveld is inmiddels verlegd naar internet, waar de anarchie bedreigd wordt door multinationals die cyberspace met smerige reclames bezoedelen. Daar kunnen ze straks een zwaargewicht als ik gebruiken.
Maar waar zitten die reclame-terroristen? Ik pak mijn Internetgidsje erbij en stuit op een veelbelovende kreet: Culture Jamming [URL is verlopen]. Culture Jammers? Cultuurmollers? Klinkt stoer, maar deze jongens blijken wel erg theoretisch bezig. Essays over de macht van reclame, waarschuwingen tegen hersenspoeling door de media...
Toch vind ik in de Culture Jammingcultuur een spannend blad: Adbusting [URL is verlopen]. Adbusting doet precies waar ik van droom. Ze verminkt beroemde reclames waardoor die een totaal andere lading krijgen. Van de classy Absolut Vodka maakt ze een ingezakte fles met daaronder 'Absolut Impotence', Calvin Klein wordt 'Kalvin Schwein: Obsessed by Men', en Kellogg's Cornflakes verandert in 'Hellogg's for New Christians (stays holy in milk).'
De ideeën van Adbusting zijn soms een beetje slapjes maar de uitvoering is lekker professioneel; de 'reclames' zijn vakkundig getypografeerd en gefotografeerd, even chique als het origineel. Precies in mijn straatje, deze Adbusters. Maar net als ik mijn open sollicitatiebrief wil sturen kom ik op een lugubere pagina van Adbusters.
Tegen een zwarte achtergrond staat een donderpreek van een zekere McLuhan: 'De Derde Wereldoorlog is een guerilla informatie-oorlog, zonder onderscheid tussen militairen en burgers'. Jezus, zouden deze jongens van de radicale vleugel zijn? Het moet wel leuk blijven.
Maar het wordt steeds minder leuk. Als ik verder rondsurf tussen de Culture Jammers stuit ik op allemaal serieuze anti-rook en anti-zuip en anti-hamburgerlobbys's. Zou Adbusting soms door de overheid ingehuurd worden als propagandakanaal, om zo het grauw uit de ziektewet te houden? Dat verklaart gelijk die glamoureuze uitstraling van hun 'subversieve' advertenties.
Ik zie het somber in met het cultuurmollen. Nu ik erover nadenk, laatst zag ik in een glossy een gemuteerde 'sigarettenreclame' van het Ministerie van Volksgezondheid, waarin Marlboro Country afgebeeld wordt als een platgebrande vlakte! Wat een gladde demagogie.
Ik begin nu al terug te verlangen naar de eerlijke brainwash van de Persilman en zijn natuurvriendelijke fosfaten. Hoog tijd dat we die Adbusters eens wat op gaan busten met vetcommerciële reclames. Ik stuur vandaag nog een open E-mail rond met slogans. Wat dacht je van 'Calvin Klein: dat zit zo fijn!' of'Internet, da's dikke pret!' Echt talent laat zich niet verloochenen.
Clinton ontmoet JFK als Nation Boy | Hersenspoeling met magnetron |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Website van White House druipt van onbedoelde camp
Steeds meer bedrijven en overheden zien brood in internet, maar realiseren zich niet hoezeer het cyberpubliek verschilt van de gemiddelde televisiekijker. Televisiekijkers zijn meegaand, lethargisch en sterk beïnvloedbaar terwijl het internet vol zit met hoogbegaafde wizzkids die er een arena hebben gevonden voor hun wisecracks.
Interactiviteit levert een cynische, ironische en intelligente cultuur op. Je kunt je afvragen hoeveel kans een fenomeen als propaganda, dat toch sterk vergroeid is met televisie, bij deze cyberpunks maakt.
Weerloze prooi? Waarschijnlijk wel, tenzij ze sluw gestileerd wordt met wat zelfspot en een enkele confessie. President Bill Clinton staat bekend om zijn ironie. En zijn intelligentie. Wellicht dat de homepage van The White House verteerbaar is. [URL is verlopen]
De eerste bladzijde oogt als een reclamefolder van een Victoriaans woonwarennuis: suikerzoete foto's van de Clintons in hun zondagse pakjes en aalgladde kabbelbabbels over hun harmonisch gezinsleven. Clinton knuffelend met dochter, dansend met Hillary, stoeiend met kat. Een kiekje van Clinton knijpend in secretaresse ontbreekt echter.
Iets verderop moeten we geïmponeerd raken door een opsomming van Bills prestaties als president, en worden we - als erkende internetters - uitgenodigd om Bills beleid bij te sturen met een persoonlijk e-mailtje. Is dit neerbuigend of niet?
Ik negeer deze lulkoek en verdiep me in het biografietje van Clinton. Eens kijken waarom en wanneer het fout is gegaan. De geschiedvervalsing begint met een ijzersterke troef: Bill is geboren in een dorpje genaamd 'Hope'. (De beste propaganda is niet te verzinnen). Zijn vader verongelukte voordat Bill geboren was en zijn moeder moest direct na de bevalling een vierjarige opleiding in New Orleans volgen.
Dat de eenzame Bill geen machtswellusteling of hasjroker is geworden heeft hij te danken aan zijn grootouders. Deze kruideniers gaven hem een strenge doch rechtvaardige opvoeding en moeten beschouwd woerden als de uitvinders van het politiek correct denken: ze lieten - ondanks de toenmalige rassenscheidingswetten - ook zwarten in hun winkel toe!
Onder hun vleugels ontwikkelde Bill zich tot een voorbeeldburger; hij zamelde geld in voor de kerk, organiseerde liefdadigheidsbijeenkomsten, leerde saxofoon spelen en las meesterwerken als Black Beauty. Wie deze zoete koek nog slikt zal zich afvragen hoe zo'n brave knul zo'n weergaloze ambitie heeft kunnen onwikkelen. Volgens Bill zelf kwam dat door zijn ontmoeting met JFK. Als lid van de Boys Nation (een milde pendant van de Hitler Jugend?) mocht hij de grote Jack Kennedy persoonlijk een handje schudden.
Nou moet gezegd worden dat de Internetfoto van deze ontmoeting zo wazig is dat het ook Nixon en Elvis geweest hadden kunnen zijn, maar feit is dat Bill nu wist dat hij geen groenteboer maar president wilde worden. "Because you can make a difference".
Kennedy verloor zijn hersens en Bills volgende idool werd Dr. Martin L. King. Niet omdat dit zo'n notoire rondneuker was (feit), maar omdat King de gave had om mensen warm te laten lopen. Clinton kende diens Dream-toespraak uit zijn hoofd en was diep onder de indruk van...
Sorry hoor, maar hier moet ik afhaken. Deze camp hoort thuis op een regionaal Amerikaans televisiestation, niet op internet. Presidentiële copywriters zouden beter moeten weten: een promo is pas overtuigend is als je er ook wat 'negatieve' informatie aan toevoegt; een VIP met foutjes is pas echt menselijk.
Wat dacht je van: "De kleine Bill was goed in leren, maar een kei in spieken". Of: "Bill houdt veel van zijn vrouw, maar is niet blind voor de schoonheid om zich heen". Scherp, maar toch onschuldig. Ik zou The White House bijna een e-mailtje met tips willen sturen.
Fabio's siliconengeheim | Who ya gonna call? Adbusters! |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Uitgeklede coiffeur met potentieproblemen
Vrouwen willen zich nog wel eens ergeren aan Pamela 'Baywatch' Anderson. Begrijpelijk. Zo'n sexbommetje brengt met haar siliconenborsten, opgevulde lippen en gewiïlig-naïeve strandwipuitstraling honderd jaar feminisme in twijfel. Wat ik niet begrijp is dat vrouwen zich ook ergeren aan mannen die zich aan Pam opgeilen; masturbatiefantasiën horen nu eenmaal banaal en clichématig te zijn.
Toch begin ik iets van hun irritatie te begrijpen nu ik aangeklopt heb bij de homepage van Fabio, het populairste mannelijke fotomodel/ sexsymbool ter wereld [URL is verlopen]. "Fabio has some thoughts about romance he'd like to share with you..." opent zijn homepage romantisch. Een understatement voor pornopraatjes? Ik besluit eerst wat foto's te downloaden om te zien met welk fenomeen ik te maken heb.
Dat valt niet mee. Moeizaam wringen de bits zich door mijn modem heen en daar is een goede reden voor: op mijn beeldscherm verschijnt een Scandinavische reus met kontlange blonde manen, een metersbrede kaak, een overgebodybuild lichaam en een zwoele maar wezenloze blik. Allejezus. Een kruising tussen Erik de Viking en Chrystel van Dynasty? Of nee: het produkt van een pin-up-computer die met seksuele fantasieën van miljoenen vrouwen te werk is gegaan.
Toch is er iets mis met Fabio. Alsof de computer uit de som der delen geen echt mens kon samenstellen. Dan zie ik het: sex appeal. Fabio heeft geen greintje dierlijke aantrekkingskracht. Sterker nog, als je Fabio goed bekijkt zie je een uitgeklede coiffeur met potentieproblemen. Deze indruk wordt bevestigd door Fabio's 'thoughts about romance', die geen spannende pornopraatjes zijn maar gladde bouquetclichés.
"Fysieke liefde is belangrijk, maar niet alles," leert hij ons. "Een vrouw moet persoonlijkheid hebben, anders verdwijnt haar schoonheid met de jaren. (...) Ik vind de ogen van een vrouw heel belangrijk. Dat zijn de ramen van de ziel." Blablabla. Hier kicken dus een miljoen vrouwen dus op. Fabio is het levende bewijs dat Pamela haar werk grondig heeft gedaan.
Wel neem ik mijn petje af voor Fabio de Zakenman. Zijn homepage biedt schuchtere huisvrouwen, die anders nooit met Fabio kennis hadden durven maken, de gelegenheid een discrete blik in zijn borsthaar te werpen. Bovendien creëert hij met een stemgenator de suggestie van direct contact.
Als je plaatje 1 aanklikt (Fabio in de sauna met handdoek op lul) hoor je: "Your caress is my command", plaatje 2 (smachtend in bed met satijnen laken op lul) geeft "I hear a solo and I think of a duet". (Helaas geen Fabio met stijve en "Uuuuuh"-kreun.) Opgewonden zullen de dames nu doorklikken naar de 'orderpage' van Fabio, waar ze een dozijn van Fabio's Jungle Roses kunnen bestellen voor slechts $170 (de opbrengst komt ten goede aan 'het regenwoud') of Fabio's videoroman 'Pirate' voor $50.
Het is moeilijk respect op te brengen voor vrouwen die op Fabio geilen. Het is zo'n lege narcist. Maar het zal allemaal wel jaloezie zijn. Bovendien wil ik positief denken. Wie weet zal Fabio nog groeien, geestelijk dan.
Zo heeft hij, in navolging van Pamela, kenbaar gemaakt films te gaan maken, al is hem nog geen project aangeboden waarin hij zijn persoonlijkheid volledig kan exploreren. En misschien kan zijn bijdrage aan de samenleving zelfs op een groter, sociologisch plan gezien worden.
Om ene Dr. Joyce Brothers te citeren over het fenomeen Fabio: "Nu de vrouw zelfstandig is geworden beoordeelt ze de man niet langer op de grootte van zijn por-temonnaie, maar op de afmetingen van zijn penis."
Het wachten is op de Internetfoto waarop Fabio 'hem' durft te laten zien. Of heeft hij daar net als Pam wat siliconaire ondersteuning voor nodig?
Vallende koe doet boot zinken | Clinton ontmoet JFK als Nation Boy |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Rehabilitatie van de urban lulkoek
De meeste journalisten houden het wereldnieuws nauwlettend in de gaten. Jeltsin, Hutu's, Dow Jones, Sarajevo, alles kan hen boeien. Ik persoonlijk ben meer geïnteresseerd in berichtjes als 'Postbode vermoordt opa met kaasschaaf of 'Parkiet overleeft blikseminslag.' Berichten die mijn bewustzijn oprekken.
Begrijp me goed, ik heb het niet over de onzinverhalen uit De Nieuwe ('61-jarige Elvis maakt comeback als transseksueel', 'Prinses Di baart kind van Hitler') maar over nieuws dat waar ZOU KUNNEN zijn. Met een beetje goede wil. Het internet respecteert deze voorkeur voor curiosa want op [URL is verlopen] tref je een uitgebreide verzameling van 'urban folklore'.
Hardnekkige roddels, wetenschappelijke droggedachten en Broodje Aap-verhalen, allemaal goed voor een grijns en een huiver. Natuurlijk kan niemand 100 procent garanderen dat de legendes werkelijk zijn gebeurd, maar waar rook is moet op z'n minst iets smeulen.
De onderwerpen variëren van spontane zelfontbranding tot regenende kikkers. Prima leesvoer dus. Vooral de titels waarin dieren voorkomen trekken mijn aandacht: 'Menstruatie & aanvallen door grizzly's', 'Ontploffende walvis', 'Vallende koe doet boot zinken'.
De laatste gaat over een Russische visser wiens zeilschip getroffen werd door een neerstortend rund. Het beest was, dol geworden tijdens een vlucht in een vrachtvliegtuig, door de bemanning naar beneden gesodemieterd. De boot zonk, de visser zwom naar wal, maar de verzekering keerde geen cent uit.
Ook 'Kalkoen schiet man neer' is waargebeurd. Een jager had buiten het jachtseizoen een kalkoen te grazen genomen en het halfdode dier in een zak naast zijn geweer gelegd, in de kofferbak. Toen hij het dier er thuis uit wilde halen, trappelde het tegen de trekker en kreeg de man een schot hagel in zijn been. Later in het ziekenhuis opperde de stroper tegen de politie dat hij als slachtoffer niet bekeurd kon worden.
Het Disney-imperium is een gewilde prooi van internets urban legendverzamelaars. Misschien omdat haar zoete imago kwaadaardige associaties oproept, maar waarschijnlijker omdat het daar inderdaad niet pluis is. Zo zou het lijk van de grote Walt niet gecremeerd zijn (hetgeen de officiële kanalen beweren) maar in bevroren staat zijn ondergebracht onder de piraten-attractie van Disneyland.
Verder doen er hardnekkige geruchten de ronde als zou er in Disneyland een kidnapbende actief zijn. Ze lokken de kinderen bij hun ouders vandaan, knippen en verven hun haar in de personeelsruimte, en smokkelen ze vervolgens het park uit. Nooit meer zal Katrien Duck dezelfde lijken.
Roddels over filmsterren worden pas urban legends genoemd als ze hun duurzaamheid bewezen hebben. Berucht is het gerbil-verhaal over Richard Gere, dat bij interviews met de acteur nog steeds ter sprake komt.
Gere, volgens de rioolpers homoseksueel, zou jaren geleden zo'n woestijn-ratje verpakt in een condoom in zijn anus gepropt hebben, om door het gewroet een rectaal orgasme te krijgen. Helaas ontsnapte het diertje uit de condoom en moest Gere met samengeknepen billen naar de EHBO rennen. (Let maar eens goed op hoe hij zit in 'Pretty Woman'.)
Ook seks zonder roem doet het goed. Aardig is het verhaal over de man die zijn penis vol cocaïne liet spuiten. Hij kreeg er een geweldige erectie van die echter niet meer slap werd en steeds pijnlijker werd. Na een dagenlange lijdensweg bleek amputatie de enige oplossing. Just say no to drugs.
Oorspronkelijk was de urban legend het troeteldier van liefhebbers die verhalen uitwisselden in de nieuwsgroepen van internet. Helaas trekt het fenomeen steeds meer aandacht van wetenschappers die zich ongevraagd met de feiten gaan bemoeien. Ze verzamelen en analyseren en deduceren, zogenaamd uit 'antropologische fascinatie' maar in werkelijkheid om zoveel mogelijk te ontzenuwen. Zeikerds. Het is te hopen dat deze verloedering een halt toegeroepen wordt voordat internet vervuild raakt met degelijk, betrouwbaar wereldnieuws.
Anarchisme met disclaimer | Fabio's siliconengeheim |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Auteur heeft handen verloren bij laatste experiment
Piet was een kroegkennis van me. Twee meter lang, een beetje pafferig en altijd gekleed in een te krap spijkerpak. Piet was vegetariër ("Ik vind het goor om lijken te eten") en een hoogbegaafd, auto-didactisch elektrotechnicus. Hij werkte voor de Nederlandse Spoorwegen waar hij ingewikkelde elektronische storingen verhielp. Waarschijnlijk had ik Piet gewoon een saaie techneut gevonden als hij er niet een excentrieke passie op na had gehouden: anarchisme.
Piet koesterde een obsessionele argwaan jegens autoriteit, en al was zijn theorie over hoe-de-maatschappij-er-dan-zonder-uit-zou-moeten-zien uiterst vaag, zijn gekanker op die 'Big Brothers in Den Haag' werd met de dag feller. Gezonde paranoia noemde hij het. Ik kreeg zo mijn twijfels over die gezondheid toen Piet het illegale Handboek voor Anarchisme wist te bemachtigen.
Hierin wordt een compleet hoofdstuk gewijd aan het vervaardigen van allerhande bommen, compleet met schema's en formules. Abacadabra voor leken, peanuts voor Piet. Sindsdien beperkte ik het contact met Piet tot een vluchtige knik aan de bar en besloot ik uiteindelijk naar een andere stamkroeg uit te wijken.
Inmiddels leven we vijftien jaar later en heeft Piet - voor zover ik weet - nog steeds geen seinhuisje opgeblazen. Ook is het Handboek voor Anarchisme nooit in de kiosk terecht gekomen. Wel is op het anarchistische Internet een Handboek voor TERRORISME bereikbaar, dat VOLLEDIG gewijd is aan bommen en granaten. Het adres kan zelfs de ergste cyber-stuntel vinden op Nestscape bij: [URL is verlopen].
Het Handboek voor Terrorisme blijkt een rapport, geschreven door een anonieme technicus werkzaam bij het geheimzinnige Gunzebomz Pyro Technologies (een onderafdeling van Chaos Industries). Omdat dit meesterbrein niet over een talenknobbel beschikt heeft een eveneens anonieme redacteur een WP-spellingcorrector(!) op het manuscript losgelaten en van inleiding voorzien.
"Deze informatie is niet bedoeld om kwaad mee aan te richten," zo staat er glashard. "Het is puur voor de lol, en moet inzicht geven in het gemak waarmee VREEMDE culturen terroristische aanslagen op ONS zouden kunnen plegen. Chaos Industries neemt geen enkele verantwoordig op zich voor lichamelijk letsel dat blablabla." Er staat niet vermeld of Mr. X ooit bij de Nederlandse Spoorwegen werkzaam is geweest. Wel dat hij tijdens zijn laatste experiment beide handen verloren heeft.
Eerlijk is eerlijk: het rapport maakt indruk. Geen flauwiteiten, maar heldere aanwijzingen en tekeningen. Hij legt ons uit hoe je van een glascontainer een frag-mentatiebom maakt, hoe je dartpijltjes van een explosieve lading voorziet, hoe je met een woordenboek een Boeiing 747 opblaast (bladzijden goed aan elkaar lijmen) en hoe je in een nachtlampje een tijdbom monteert.
Van Molotov cocktails tot complete Scuds, alles kun je volgens Mr. X met een schaar, wat plakband, een liter nitroglycerine en wat fantasie in elkaar frutselen. Ook geeft hij tips waar je de chemicaliën kunt aanschaffen en hoe je explosieven langs autoriteiten kunt smokkelen.
Moeilijkheidgraad? Basiskennis van chemie en fysica is een vereiste, maar iedere hogeschoolstudent met een abonnement op de Kijk zal dankzij Mr. X' aanwijzingen een middelgrote bananenrepubliek kunnen ontwrichten.
Alles moet mogen op Internet, ook terroristische tips. Leve de cyber-anarchie! Maar laat duidelijk zijn dat deze column niet bedoeld is om studenten van deze Hogeschool aan te zetten tot terroristische activiteiten. Het is puur voor de lol, en moet inzicht geven in het gemak waarmee VREEMDE hogescholen terroristische aanslagen op de HH zouden kunnen plegen.
Gezonde paranoia noem ik dat. Mochten er zich niettemin ongelukken voordoen in de practica-ruimten, dan kan ondergetekende geen enkele verantwoording op zich nemen voor lichamelijk letsel dat blablabla.
Elvis' hamburgerdieet | Vallende koe doet boot zinken |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Thuishaven van trivia
Internet oogt bepaald niet gastvrij voor een cyberleek. Het is groot, onoverzichtelijk en vooral zelfgenoegzaam; het straalt iets uit van: Wij Weten Alles En Jij Weet Niets. Dat is ook zo - je bent omsingeld door miljoenen webfreaks.
Om de plankenkoorts te bezweren besloot ik maar eens een internetgidsje te kopen. In V&D stuitte ik op The .net Directory, een langwerpig Engels magazine dat behoorlijk wat kost (fl.21,50) maar er wel hip uitziet: op de cover prijkte een collage à la Sgt. Pepper en de inhoud was een kruising tussen Webber en MTV.
Nou heb ik weinig voeling met vlotte dopy popsurfers, maar gelukkig werd er ook aandacht besteed aan serieuze onderwerpen als zeemonsters, Mexicaanse mummies, het hamburger-dieet van Elvis en lepelsbuigen met Uri Geiler. Allemaal aangeprezen met spetterende plaatjes. The .net Directory leek me een prima handboek om te leren internetten. "Zoek naar leuke lulkoek die je graag wil weten, maar niet nodig hebt," werd mijn devies.
Klinkt debiel, is heel slim. Want de meeste mensen gaan de fout in als ze onder tijdsdruk beginnen met internetten. Voor studie, voor werk. Zodra ze iets niets begrijpen raken ze in de stress. Zo niet deze jongen. Ik sla in een verloren weekend The .netDirectoy open bij de categorie Bizarre, onderverdeeld in hoofdstukjes als Monsters, Weird, en Mind Benders. En voel me gelijk thuis.
Ik kies voor twee toppers: Alien Autopsy, waarin de dissectie van een dooie marsman ter sprake komt, en The Western Bigfoot Society, waarin de Verschrikkelijk Behaarde Bosman centraal staat. Heel leerzaam. Maar waar vind ik ze? Onderaan de recensie over de Aliens staat wat abacadabra vermeld: [URL is verlopen]. Even navragen. Het blijkt dat alles wat met http://www begint op Netscape te vinden is, oftewel de bibliotheek van Internet. Moet je maar net weten.
Vol verwachting klik ik Netscape aan en type het adres van Alien Autopsy in. Wow! Er verschijnen foto's van een klein bloot mannetje zonder plasser en met waterhoofd. Een echte alien! Hij ligt op een operatietafel en wordt door chirurgen opengesneden. Volgens de tekst zijn deze beelden afkomstig van een filmpje dat gemaakt is ten tijde van een beruchte UFO-crash in Roswell (1942). Het filmmateriaal is onlangs 'boven water gekomen' en had zelfs het journaal gehaald.
Allemaal nep, volgens het commentaar. Kijk maar hoe verkeerd de chirurgen hun scalpel beethouden! Hoe los de organen zitten! En hoe rubberachtig de huid van de aliens is! Verdraaid, ja. Maar waarom zouden aliens eigenlijk niet van latex kunnen zijn? Als toetje krijgen we tips om zelf een alien te bouwen. Nooit weg.
Ook van de Sasquatch, oftewel de Yeti, oftewel Bigfoot, oftewel de Verschrikkelijke Sneeuwman, is ooit een filmpje gemaakt. Ergens op een camping in Canada geloof ik. Dat filmpje heeft het journaal niet gehaald, maar de foto's zijn wel op internet te zien, op [URL is verlopen].
Heel amusant: een grote vent in harig pak die door de bossen rent. Ziet er buitengewoon nep uit, maar volgens de Internet Virtual Bigfoot Conference absoluut authentiek. En och, waarom zou de verschrikkelijke sneeuwman zelf nooit in een harig apepak op een camping kunnen rondlopen? Netgebruikersdie geluidsapparatuur op hun computer hebben aangesloten kunnen zijn bronstkreet opvragen. Alleen op internet.
Geef toe, dit soort trivia maakt nieuwsgierig en dus leergierig. En er is nog genoeg onzin om hele vakanties en relaties mee te vergallen. Wat dacht je van een homepage waarin de conciërge van de elektrische stoel aan het woord komt ("It takes a lot of energy to cook somebody")!? Zoek deze als huiswerk op: [URL is verlopen].
Gilde der Drunken Bastards | Anarchisme met disclaimer |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
De lijdensweg naar de digitale snelweg
Mijn PC heb ik altijd als een veredelde typemachine misbruikt. Ik deed er WordPerfect op, maar van autoexec.bat, config.sys en andere mysteriën wilde ik niets weten. Dit struisvogelgebruik heb ik jarenlang naar volle tevredenheid kunnen volhouden. Maar nu internet lokt moet ik me verdiepen in modems en installatieprogramma's en god-mag-weten-meer. Computerdealers willen je doen geloven dat zo'n aansluiting kinderspel is. Dat is een smerige leugen. Hier de lijdensweg van een overmoedige cyberleek.
Mijn eerste computer zag eruit alsof hij op diesel liep. Het was een enorm bakbeest met rioolgroen scherm waar je al na een uur ontstoken ogen van kreeg. Er zaten twee grote spleten in waar je grote floppen in moest steken die dan grommend WP 4.2 opbraakten. Bakbeest was primitief maar betrouwbaar; zelfs agressieve Brintaspetters op het toetsenbord konden hem niet deren. De problemen begonnen toen ik wilde leren E-mailen. Elektronisch corresponderen, dat leek me wel wat.
Dus ik naar de computer-shop voor een modem. Ik kom niet graag in computerwinkels. Voel me er een randdebiel, en de dealers ruiken dat. Willen me vernederen met onbegrijpelijk jargon. Gelukkig was de keuze in modems wel erg beperkt: je had een 'extern' modem, een simpel kastje dat er gebruiksvriendelijk uitzag, en een goedkoper intern modem, een eng plastic plaatje vol koperen frutsels. Dronken van overmoed vroeg ik de dealer of ik zo'n interne zelf zou kunnen inbouwen. "Tuurlijk," verzekerde hij me met een valse grijns. "Kind kan de was doen."
Thuis schroefde ik het plaatje vast, deed Bakbeest aan en verwachtte een tekst als: "Welkom, e-mailer! U heeft een modem ingeschroefd. Proficiat!" Maar er kwam helemaal geen tekst. Niks geen kind dat de was deed.
Vriend en computerfreak Lex erbij geroepen. Hij wierp een blik op Bakbeest, legde een hand op mijn schouder en vertelde me dat Bakbeest prehistorisch was. Dat ik aan een '386' toe was. Een 386!, riep ik geschokt uit (alsof ik wist wat dat was). Een 386 bleek een PC met kleine gleuven. Heel modern en heel duur. Na lang dubben Bakbeest geëuthanaseerd en zo'n kreng aangeschaft. Lex wilde het modem wel installeren. "Tuurlijk! Kinderspel!"
Avonden en avonden is hij ermee bezig geweest. Er waren problemen met poorten, bauds, bits en hosts, zo zei hij. Ik knikte vol onbegrip en verlangde naar een cocktail op een blotebillenstrand. Uit solidariteit heb ik een week lang interesse geveinsd en jenever met koek aangesleept. Maar e-mailen kon ik uiteindelijk wel.
Een maand later hoorde ik dat je op internet blote plaatjes kon bekijken. Dat leek me wel wat, als journalist zijnde. Maar voor cybervoyeurisme had je Windows nodig, en van Windows wist ik natuurlijk niets. Lex gebeld. Hij zuchtte diep en vertelde me dat ik over onvoldoende geheugen beschikte voor Windows. Er moest acht megabyte bij komen. Acht megabyte! riep ik geschokt uit (alsof ik wist wat dat was).
Ik naar de shop met boodschappenbriefje van Lex en terug met twee enge plastic plaatjes vol koperen frutsels. De dealer had me verzekerd dat ik ze zelf kon inbouwen, en omdat ik mijn vriendschap met Lex niet langer wilde tarten ging ik opnieuw aan de slag. Kind kan de was doen!
Maar de binnenkant van een 386 ziet er heel erg ingewikkeld uit. En vijandig. En kwetsbaar. Dat is 'ie ook. Want na wat gewriemel en geschroef brak er iets af. Een megabyte. Of een MS-DOS. Ongetwijfeld iets vitaals, want de 386 was naar de kloten. Geen beeld meer, niks. Nooit eerder heb ik me zo aan automutulatie vergrepen.
Op dit moment zit ik vieze plaatjes op Internet te bekijken. Alles is goedgekomen. Hoe, dat zal ik u besparen. Laat ik me beperken tot de moraal: als cyberdebiel moet je met je tengels vanje computer afblijven. Betaal je vrienden voor hulp en wantrouw laconieke dealers. Berust in je gebreken. Of blijf bij je Bakbeest.
Gilde der Drunken Bastards |
- Categorie: Columns over internet 1996-1997
Netiquette van webzuipers
In restaurants mag je geen harde winden laten, in vliegtuigen niet nodeloos "Brand! Brand!" roepen en in metrostations niet op de derde rail plassen. Ook Internet heeft haar etiquette: Netiquette.
Begrijpelijk, want als er miljoenen abonnees samengepropt worden in wat koperdraadjes is basisbeleefdheid eerder noodzaak dan luxe. In mijn intemetgidsje kwam ik echter een aantal regels tegen die zo vanzelfsprekend zijn dat ze het ergste doen vermoeden over de gemiddelde surfer.
- Wees geen ouwehoer. Als je niets interessants te zeggen heb, hou dan gewoon je mond.
- Schelden of verbaal misbruik van genitaliën is niet slim en ook niet interessant. Bedenk dat je schrijfsels in de gaten gaten gehouden worden - je account kan opgezegd worden.
- Behoud je zelfrespect. Smeekbedes als "Wil iemand ALSJEBLIEFT met me praten" zullen je niet populair maken.
Deze richtlijnen suggereren dat het internet vol zit met gefrustreerde zielen die de anonimiteit misbruiken om hun agressie te luchten. Welk een horror!
Want het geschreven woord kan hard aankomen, ikzelf krijg als columnist regelmatig brieven van lezers die mijn goede intenties verkeerd opvatten en me de meest vreselijke dingen toewensen. Dat doet pijn. Daarom leek het me van belang te kijken of die Netiquette ook werkelijk nageleefd wordt.
Ze heeft voornamelijk betrekking op de zogenaamde chat sites: plekken op het net waar je 'on line' met elkaar kunt corresponderen, maar als cyberleek ben ik daar nog niet thuis (ben al blij als m'n modem goed doorkomt). Als alternatief besloot ik in de Nieuwsgroepen te spieken, en koos voor een uitdagende club: alt.drunken.bastards.
Volgens de gids is alt.drunken.bastards een plek waar zuiplappen over zuipen ouwehoeren. Uniek, want ouwehoeren over zuipen is even iets anders dan al dat geouwehoer ook nog eens uittypen - op Internet krijgt gezever een nieuwe dimensie. Al na één vluchtig bezoek wordt duidelijk dat de heren er voortdurend en met volle overgave de regels schenden.
In 'How to win arguments' bijvoorbeeld, wordt Regel 1 ('geen geouwehoer in de ruimte') met voeten getreden. De auteur legt ons uit hoe je discussies het beste kunt voeren. Dronken natuurlijk.
"Stel dat je over de economie in Peru moet praten, een onderwerp waar je natuurlijk niets van afweet. Nuchter durf je zo'n discussie nooit aan, maar als je zat bent durf je vol overgave te stellen dat Peruaanse arbeiders onderbetaald worden - simpelweg omdat JIJZELF vindt dat je onderbetaald wordt. Iedereen zal onder de indruk zijn van je stelligheid." Comprendo? Zo ziet kroeggelul eruit als het opgeschreven wordt.
Ook Regel 2 ('verbaal misbruik genitaliën') wordt in alle artikelen geschonden, van 'Kiss my drunken asshole' tot 'Smack the fucker in the jaw'.
Regel 3 gaat onderuit in 'Help me brothers'. Hierin smeekt een drunken bastard om advies van zijn kameraden omdat hij een avond zat aan de bar heeft gehangen ZONDER zich te misdragen of idioot te dansen. "What do you do when the magic's gone?" verzucht hij. Hij kreeg geen reactie en zal ongetwijfeld worden geëxcommuniceerd. Weinig Netiquette dus.
Blijft de vraag deze dronkelappen door de Internet Vopo's van het Web afgegooid zullen worden. Waarschijnlijk niet, want het is wel zo handig om hardcore zwetsers zoveel mogelijk tot één groep te concentreren.
Mocht jij ook ambitie koesteren om lid te worden van het Gilde der Drunken Bastards maar heb je last van drempelvrees, zuip je dan een stuk in de kraag en neem Regel 4 van de Netiquette ter harte: 'Wees niet verlegen. Het mag allemaal wat eng lijken, maar als je uitlegt dat je een Internetleek bent zullen er altijd wel een paar aardige mensen zijn die je de eerste beginselen bijbrengen.'