Smirnoff, Coubergh en Bacardi flirten met deliria
'Geniet, maar drink met mate.' Ik vermoed dat fabrikanten van sterke drank niet eens zo baalden, toen ze deze hypocriete waarschuwing door de overheid kregen opgelegd. Sterke drank is immers een harddrug en een overmaat aan slachtoffers geven je merk alleen maar een slechte naam.
Het is ook lange tijd de taak van de reclamebureau's geweest om de destructieve gevolgen van sterke drank weg te moffelen en de vrolijke roes te overdrijven. Maar sinds XTC de uitgaanswereld heeft veroverd en hallucigenen weer helemaal in zijn, lijkt het wel alsof ze het drogerende (na)effect van alcohol juist willen benadrukken. Deliria en paranoia als hippe kicks.
Smirnoffs Russische Bruiloft Trip bijvoorbeeld. Aan een tafeltje zit een man, waarschijnlijk een schrijver, de gasten van de bruiloft te observeren via een fles wodka. Dat is een heel spektakel, want door de mysterieuze vervorming van de Smirnoff lijkt de bruid een vampier, een zakenman-met-snor een walrus, een macho volksdanser een travestiet.
Hahaha? Niks hahaha! Dit zijn geen speelse roesbeelden, maar dreigende hallucinaties zoals je die van LSD of mescaline kunt krijgen. Of van een delirium. Smirnoff is huiverig om er een echte bad trip van te maken - de schrijver blijft kalm en moet zelfs geamuseerd grijnzen - maar zo'n spotje nodigt niet uit om thuis eens moeder de vrouw-met-krulspelden-in-trainingspak door de fles te bekijken.
Een stap verder gaat de Wolvencommercial van Coubergh. Een mooie jonge vrouw zit in een blokhut bij de haard, nippend aan een glaasje Coubergh. In d'r eentje, 's nachts. Buiten beginnen wolven te huilen en aan de deur te krabben. De vrouw springt op, rukt de deur open, staart de roofdieren aan, pakt een stok en gooit die de duisternis in. De dieren taaien af.
Voor even. Dan klinkt opnieuw gehuil. Weer rukt ze de deur open. Opnieuw staat er een wolf, nu met de stok in zijn mond: hij heeft geapporteerd. "It's a woman's world," luidt de boodschap. Hahaha? Niks hahaha! Niks feministische knipoog. De sfeer die Coebergh hier scheept is die van een paranoïde delirium: Je bent alleen op de wereld, omsingeld door verkrachters die net zo lang terug blijven komen tot jij je lamgezopen hebt aan Coubergh.
Ik ben voor de terugkeer van de leugen. Van de gezellige drankreclames, waarin iedereen stompzinnig plezier heeft. Gelukkig houdt Bacardi deze traditie in ere. Neem de Tropische Waterrad-spot. Ergens op een postereiland in de Zuidzee is een boot vol fotomodellen aangemeerd; vrouwen in Bijenkorf-minilompen en mannen met getrimde stoppelbaarden. Ze verzamelen hout, niet om een hut te bouwen - dat heeft de productieploeg al gedaan - maar om een waterrad te fabriceren dat dan weer een bamboeventilator moet aandrijven.
Direct nadat deze klus (lachend) is geklaard, worden de flessen rum aangesleept, want in Bacardiland is alles aanleiding tot feest. In het laatste shot zien we de fotomodellen euforisch drinken en dansen en flirten. Zo hoort het: hard drugs als lyrische vlucht uit de werkelijkheid. Merde, de katers alleen zijn al erg genoeg.
