Cantenaar kaas krijgt aroma van voetschimmels

In de reclamewereld bestaan twee soorten prijzen: Effi's en Lampjes. Effi's zijn voor de meest effectieve reclame, Lampjes voor de creatiefste. Het nut van Lampjes heb ik nooit begrepen. Reclame dient om consumenten te lokken, niet om indruk op hen te maken.

En laten we wel wezen, de meeste art directors zijn toch al van die gefrustreerde kunstenaars. In het beste geval worden ze door de opdrachtgever tijdig teruggefloten als hun hilarische, knotsgekke, bizarre of schokkende ideeën te ver af komen te staan van het lullige pakje wasmiddel. Voor de spotjes van Cantenaarkaas en Volkswagen is het echter te laat. Slachtoffers van een doorgeslagen Lampjeskandidaat.

Dromerige pianomuziek, een hemels kanariekooitje en een boerderij in ochtendgloren. Cantenaarkaas begint haar spot als een lofzang op het plattelandsleven. Binnen zien we een boer bezig om de laatste melkbus in een enorme melkketel leeg te gooien. Heel oubollig. Maar dan knikt de boer verwachtingsvol naar een dozijn dames op leeftijd die, gekleed in badpak, het bassin induiken om synchroon figuren door de melk te zwemmen.

"Waarom smaakt Cantenaarkaas nu zo anders, zo Cantenaar," begint de voice-over. "Is het de speciale manier waarop we onze melk roeren? Nee, het geheim van Cantenaar is... het Geheim van Cantenaar." De dames komen het bassin uit en krijgen een zoen van de boer. Apetrots zal de art director geweest zijn op deze subtiel-esthetische parodie op nostalgische kaasbereiding. Maar wat onthoudt het onderbewustzijn van de kijker? Die vergeet de ironie en denkt van: Gatverderrie, die Cantenaar zit vol voetschimmels en schaamhaar en vaginale infecties. Of erger nog: het Geheim van Cantenaar schuilt in een kwakje van een geile boer.

"De volgende scène is gefilmd met een speciaal geprepareerde Volkswagen." Zo wordt het Volkswagenspotje ingeleid. Er volgt een shot van een onderbroken viaduct en de kijker verwacht een stunt met een vliegende Volkswagen. Net als in ontelbare actiefilms. We zien een man rennen over een stuk afgezette snelweg, achtervolgd door een auto vol schietende schurken. Zijn lot lijkt bezegeld tot hij op een verlaten Volkswagen cabriolet stuit. Hij springt erin, schat de grootte van het gat in het viaduct, grijnst zelfverzekerd, en wil de auto starten. Maarrr... die doet het niet. Speciaal geprepareerd, ha!

Leuk hoor, om het publiek een beentje te lichten met een zogenaamd voorspelbare filmscène. Maar wat onthoudt het onderbewustzijn? Die vergeet de grap en denkt dat een Volkswagen niet start als je hem het hardst nodig hebt; als je net een bank overvallen hebt of een oma aangereden, of als je door een horde voetbalsupporters de weg gevraagd wordt. Volkswagen is onbetrouwbaar.

Maar och. Je zal zien. straks zijn deze Lampjesstrebers ontslagen, en loopt er weer gewoon een Zeeuws meisje door het weiland Cantenaar uit het vuistje te eten, terwijl de familie Jansen plus koffers plus hond plus oma laat zien hoe groot en veilig de nieuwe Golf is. Zo hoort het: saai, voorspelbaar en effectief.