UFO-magazine X-factor gelooft alleen in oplage
Er was een tijd dat vliegende schotels nog gewoon lulkoek waren. Wie toen in aliens geloofde, werd voor idioot versleten. UFO-freaks vonden dit stigma geen belediging. Integendeel, ze voelden zich éénogen in een land vol struisvogels - idiots savants.
Maar de tijden zijn veranderd. Een leger van Tineke de Nooys heeft de X-Files ontdekt en onze nationale scepsis platgewalst met een onstilbare honger naar mysteriën. Van grijze mannetjes tot Monsters van Loch Ness, van spoken tot weerwolven, van uittredingen tot telekinese: alles past in hun Groter Verband. Het mag duidelijk zijn dat zo'n devaluatie van de vliegende schotel een gruwel is voor iedere zichzelf respecterende UFO-freak.
Hoe erg de zaken er voor staan, blijkt uit het succes van glossy magazine X-Factor, een kruising tussen de Kijk en de Greatest Hits van The X-files. Ligt bij elke sigarenboer op de toonbank, als een ordinair blootblaadje. 'Mysterieuze wereld', 'Het Paranormale', 'Verhalen uit de eerste hand' en 'Van binnenuit gezien'; de rubrieken van X-Factor zijn even vaag als inwisselbaar.
Coverartikel 'Geesten op Film' (valt onder Het Paranormale) is een collectie foto's met wiezewoezelige rooksporen en lichtvlekken, aangevuld met dubbele opnamen. Kreeg je vroeger bij zulke foto's de tip om je vinger niet voor de lens te houden, tegenwoordig gaan ze door voor registraties van een andere dimensie.
Natuurlijk ontbreekt ook het obligate oud-militair-die-uit-de-school-klapt-artikel niet: ene kolonel Robert Dean heeft na 27 dienstjaren zijn zwijgplicht doorbroken en zijn haar tot hippielengte laten groeien. Volgens hem is de Amerikaanse regering op de hoogte van Buitenaardse indringers, heeft hen zelfs gecategoriseerd in 12 soorten ("sommige lijken op reptielen, andere op gewone mensen"). Dean zegt dat we ons moeten voorbereiden op een "burgerschap van de kosmos". Alsjeblieft zeg, eerst al dat Euro-gedoe en nu dit weer.
Een artikel over de Heilige Graal in Engeland is zelfs naar Tinekiaanse normen verdwaald, maar de hilarische veronderstelling dat Jezus daar gewoond heeft, is kennelijk publicabel (X-Factor is Brits, vandaar). Even fout als belegen is de samenzweringstheorie dat aids in een laboratorium ontwikkeld is; suggestief fotomateriaal van een stervende Afrikaan en een cynisch blikkende Kissinger moet dit onderbouwen. Braak.
Meer nog dan het ratjetoe aan onderwerpen irriteert het zielloze karakter van X-Factor. Het is niet geschreven door geobsedeerde freaks zoals je op Internet aantreft, zelfs niet door dweperige Tinekes, maar door gladde copywriters die net zo makkelijk een folder over tuinmeubelen hadden kunnen uitpoepen. De onderwerpen zijn uitgekauwd, de analyses oppervlakkig. En waarom die anonimiteit; er worden geen auteurs vermeld bij de artikelen, zelfs de interviews zijn incognito afgenomen.
Moet dit de mysterieuze ondertoon versterken? Uitgeverij Marshall Cavendish houdt in ieder geval de oplage van X-Factor streng geheim, zelfs voor de redactie. Het zal echte UFO-liefhebbers een zorg zijn. Die kopen voor die zes piek liever een blootblaadje. En raadplegen voor hun X-mysteriën gewoon Internet.
