Feministisch magazine Opzij cultiveert slachtofferrol

Als ik als vrouw was geboren, was ik nu een brullende feministe geweest. Waarom? Omdat ik het zalig vind om anderen de schuld te geven. Als ik misselijk word van mijn tweede bak tjap tjoy heeft de Chinees er bedorven duivenvet doorheen geprakt, als ik in T-shirt op de motor kouvat heeft de weerman me belazerd. Altijd de Anderen.

Ik geneer me dood voor deze karaktertrek, maar een echte feministe gaat er juist prat op: als zij een aanrijding krijgt of malaria oploopt of niet klaarkomt of haar portemonnee kwijt is, schreeuwt ze van de daken dat de Mannen het hebben gedaan. Geweldig, zo'n ongeremde verwijtdrang. Daarom lees ik graag Opzij.

Gelijk de beuk erin: een vijf pagina's lang vrouwen-hebben-meer-gevoel-dan-mannen-artikel. Over egodocumenten. 'Waarom lees je nooit een boek van een man over zijn prostaatkanker?' stelt Opzij verontwaardigd. Terecht. Het zijn uitsluitend vrouwen die de boekenmarkt overspoelen met dagboekbrabbels over depressie, scheiding, meervoudige persoonlijkheid en andere talkshowonderwerpen. 'Mannen vinden het bedreigend om over ziekten te schrijven die iedereen kunnen treffen', aldus een uitgever.

En waarom krijgen de dappere ontboezemingen van de dames nooit de status van literatuur? Omdat diezelfde bange mannen het voor het zeggen hebben in de uitgeverswereld en beslissen wat literatuur is. Jammer, want het genre levert fraaie titels op ('Ik hou van mij', 'Het lichaam liegt nooit') en fascinerende auteurs ('Ze zullen nu eindelijk weten dat ik er ook ben!').

Vrouwenbodybuilding. In Opzij? Jawel. Bodybuilding bij mannen is macho en dus fout en belachelijk, maar bij vrouwen is het heel prima. Vrouwen trainen namelijk niet om mannen op te geilen maar puur voor zichzelf. Bodybuildster Monique Broers: 'Mannen roepen geregeld naar me: dit hoeft van mij niet. Dan hebben ze zelf vaak bierbuiken. Vrouwen zeggen: wat dat je er zo uitziet.'

Vrouwenbodybuilding is heel feministisch dus eigenlijk. Dat de broodmagere wedstrijddames siliconentieten laten implanteren is de schuld van de mannen die het wedstrijdcircuit domineren - zij vinden immers dat de dames er 'vrouwelijk' uit moeten blijven zien.

Het liefst werpt Opzij zich op als een egodocument van een Bekende Nederlandse. Er is er altijd wel eentje die wil opbraken hoe zwaar ze het heeft gehad in deze mannenwereld. VPRO-programmamaakster Germaine Groenier vertelt over haar gemene stiefvader ('Hij noemde mij een sloerie!'), hoe ze tegen hem rebelleerde terwijl haar broertje zich aanpaste/depressief zelfmoord pleegde.

Wat zou Opzij graag willen dat haar lezerskring uit dit soort wilskrachtige, zelfbewuste, gerijpte vrouwen bestond. Helaas. De advertenties - een genadeloze indicator - vertellen een ander verhaal: een hydraterende crème, een middeltje tegen haaruitval, een anti-fobiecursus, een reïncarnatietherapie, een Miele stofzuiger met extra zuigkracht...

De gemiddelde lezer van Opzij is een uitgedroogde kale huisvrouw met pleinvrees die fantaseert dat ze in haar vorige leven Ivan de Verschrikkelijke was. Maar misschien ben ik gewoon jaloers. Misschien wil ik Opzij de schuld te geven dat ik als man geboren ben. Gauw op de motor Chinees halen.