Wapenmagazine AK56 schiet alleen als het moet
Er zijn hobby's die je beter kunt onderdrukken. Zo ben ik gek op handvuurwapens. Burgeroorlogrevolvers, Magnum handkanonnen, kleine Beretta's, ik vind ze allemaal even spannend.
Niet dat ik er mensen mee wil neerschieten, ik vind het gewoon een kick om onder mijn colbertje een schouderholster-met-revolver te dragen. Als er dan tijdens een zondagse wandeling een onverlaat mijn richting op mocht niesen en niet onmiddellijk zijn excuses aanbiedt, wapper ik gewoon even de pand van mijn colbertje open. Even laten merken wie er de baas is.
Waarom ik dan geen wapen koop? Omdat ik niet zeker weet of ik me altijd kan beheersen. Stel dat er iemand voorpiept in de rij bij AH... Ik bedoel maar. De vraag is of andere wapenliefhebbers ook over zo'n zelfinzicht beschikken. De lezers van wapenmagazine AK56 bijvoorbeeld.
AK56. Ik heb het blad tweemaal doorgespit maar ik ben er niet achter gekomen wat AK56 betekent. Een Nieuwe Orde-code voor 'Ten strijde, bloedbroeders!?' Mogelijk, maar als AK56 iets wil uitstralen is het degelijkheid en zelfbeheersing: een clubblad voor de rijpere, uitgebalanceerde burger die in het weekeind toevallig liever een mitrailleur leegschiet dan een partijtje sjoelbakt.
Geen Rambo-verhalen, zelfs geen jagersverhaal, wel veel testen. Van geweren, pistolen, munitie, telescoopvizieren. Vaak lekker vlot geschreven met sexy jargon ('magazijnlippen') en heldere illustraties waarmee je zelf een arsenaal in elkaar kunt schroeven. Volgens AK56 is wapensport vooral een technische hobby, zoiets als de VW Kever Club.
Natuurlijk kent AK56 ook haar wrevels. We leven in een maatschappij waar dogmatische anti-wapenactivisten het voor het zeggen hebben, en aan onredelijkheid heeft AK56 een broertje dood. Heel storend vindt ze de onduidelijke Nederlandse wetgeving die het onmogelijk maakt om hier wapens te verzamelen. 'Wie een coffeeshop wil beginnen kan rekenen op alle aandacht van de overheid, maar de wapenliefhebber tast in het duister!' argumenteert AK56 verontwaardigd.
De verslaggever moest helemaal afreizen naar België, waar een verzamelaar zoveel wapentuig in zijn woonkamer heeft gehamsterd dat hij bij zijn eerstvolgende psychose een heel winkelcentrum kan schoonvegen. 'Grenzeloze passie' noemt AK56 het. Moet ook in Nederland kunnen.
Wie niet beter weet proeft tussen de regels door wat bloedlust in AK56. De toon van de wapenrecensies is wel erg verlekkerd ('Bererta Cougar: Vlekvrije Italiaan') en om de effectiviteit van het 'fluisterstille FN P90-geweer' te onderstrepen haalt ze de gijzelingsactie in Lima aan, waarbij veertien terroristen met het wapen werden afgemaakt. Wat een betrouwbaar mechaniek!
Ook breekt ze een lans voor Amerikaanse vrouwen 'die zich niet langer als slachtoffer willen opstellen' en massaal pistolen aanschaffen (zal je daar merken in de rij van AH).
En waarom lopen AK56-verslaggevers in camouflagepakken? En waarom gebruiken ze op de schietbanen menselijke silhouetten in plaats van schietschijven? Ik vermoed dat AK56 't liefst op levende mensen zou willen oefenen. Niet uit bloeddorst, maar gewoon omdat je 'live' toch het best kunt zien hoe de kogelinslag van je testwapen is. Een heel redelijk argument eigenlijk.
