Meidenmagazine Viva vindt overgewicht ook mooi
Een 'vlotte meiden lekker gek doen waar je zin in hebt' blad. Dat was de Viva pakweg twintig jaar geleden toen mijn zussen hem lazen. Zoals elke Hollandsche jongen had ik een hekel aan mijn zussen, en zeker aan vlotte meiden die lekker gek doen waar ze zin in hebben. Dus dood aan de Viva.
Nou heb ik altijd vriendinnen uitgekozen die zo min mogelijk op mijn zussen leken; geestige, scherpe, intelligente vrouwen. Toch heb ik ze allemaal wel eens met de Viva betrapt. Een desastreus effect op mijn sex-drive had dat - zeg maar de opmaat voor mijn huidige mid-life crisis. Tijd om het monster opnieuw in de ogen te zien.
Quasi hippe modeshows afgewisseld met 'wees trots op je gevoelens' reportages. Da's nog steeds de formule van de Viva. Klinkt integer, in de praktijk betekent dat op de linker pagina uitgehongerde tienermodellen en op de rechter een kruistocht tegen anorexia.
Met koppen als 'Het kan me niet meer schelen wat ik weeg!' worden dikkerds gerehabiliteerd, en in fotorubriek Any Body poseert een vrouw van 91 kilo in naakte glorie. Puur natuur zogenaamd, maar omdat haar hoofd buiten kader valt maakt haar lichaam een extra lompe, anonieme indruk. 'Ik doe niet aan de lijn, omdat ik mezelf accepteer zoals ik ben', beweert ze. 'Lul maar raak bolle', denken de lezers als ze in haar bio'tje bij 'relatie' 'geen' lezen. Mooi dik is ook lelijk.
De Viva wil haar lezers graag wijsmaken dat ze eigengereide, autonome persoonlijkheden zijn. En wat is overtuigender dan kopij van lezers die zich presenteren als eigengereide, autonome persoonlijkheden. 'Openhartige afscheidsbrieven' is de noemer, en jawel hoor: een eigengereide moeder die haar minnaar dumpt ('Je bent ontzettend goed in bed, maar geen man op wie ik kan bouwen') en een autonome dikkerd die haar diëtiste wegbonjourt ('Ik ben tevreden met 72 kilo!'). Een wonder dat ik er nooit een van mijn exen ontvangen heb ('Je bent ontzettend slecht in bed en ik kan niet op je bouwen!').
Eigengereide meiden willen nog wel eens doorglijden naar feminisme. Niet gelijk in de penisnijd van Opzij, maar meer in het 'ik laat me niks zeggen door mannen maar hou van een lekkere macho in bed' feminisme van Lydia Rood. Dus een column in Viva. 'Mannen zijn altijd langer aan het woord dan vrouwen. Dat is onderzocht', begint haar stukje waarin ze het 'ik weet alles beter mannentype' aanpakt. Ik herken mijzelf onmiddellijk en dank god dat ik een macho in bed ben. Verder een collage van hippe vuilnisbakken, opgewarmde gossip ('Wie zag als eerste de billen van Brad Pitt?'), en een eye-opener over vaginisme.
Het is me nog steeds een raadsel waarom mijn 'exen de Viva lazen. De onderwerpen en vooral de toon ('Nou Moe!') veronderstellen een infantiele, bijna pre-menstruele geest. Zou Viva in hen een stukje oertrut gekoesterd hebben? Het stukje dat ze bij mij nooit kwijt konden? Misschien had ik twintig jaar met mijn zussen moeten meelezen. Dan was ik nu een eigengereide, autonome dikke travestiet geworden. Zonder mid-life crisis.
