Maak van uw huisdier een aromatisch huiskind
Je zou twee soorten huisdiereigenaars kunnen onderscheiden: de Onverschilligen en de Liefhebbers. De eerste categorie bestaat voornamelijk uit ongeïnteresseerde ouders, die een beest voor hun kind hebben gekocht om van het gezeur af te zijn.
Zodra de koter het dier beu is raakt de verzorging in het slop en is diens lot beslecht: Hammie de Hamster zal bezwijken aan dehydratie (Jantje vergeet Hammie's waterbakje een week lang bij te vullen), Guppie de Goudvis aan chloorvergiftiging (Mamma maakt Guppie's kom met Glorix schoon) en Sloompie de Moerasschildpad aan ochtendurine (Pappa stuurt Sloompie via de wc terug naar de Everglades).
Liefhebbers lijken meer verantwoord met hun aankoop om te gaan. Zij rennen iedere zondag met hun keffer over het strand of brabbelen non-stop met hun twieter in het bejaardetehuis. Maar achter deze goede zorgen schuilt een bedenkelijke motivatie.
Want eigenlijk willen de liefhebbers helemaal geen huisdier. Ze willen een behaard kind dat nooit in de pubertijd komt, een gevederde knuffelkleuter die nooit terugzeurt. Ze willen een weerloos wezentje waar ze hun pathologische compassie op bot kunnen vieren.
Sinds de huisdierenhandel lucht heeft gekregen van deze behoefte is ze haar handel listig gaan opwaarderen. Niet langer presenteert ze huisdieren als behaard speelgoed maar als intuïtieve medebewoners, die met respect behandeld dienen te worden. Dus gevarieerd eten, echte sex en een dekkende gezondheidszorg.
Moest Bello het vroeger doen met een afgekloven been, nu kan hij kiezen uit diëten die aan zijn spijsverteringstype zijn aangepast (Pedigree Sensitive voor de gevoelige maag, Pedigree Light voor de boulimia's); moest Bello voorheen zijn geilheid bevredigen tegen de broekspijp van zijn baasje, nu kan hij in een speciaal hondenbordeel(!) zijn kwakje kwijt. En als Bello ziek wordt hoeft hij niet langer te vrezen voor een terminaal spuitje van de dierenarts maar kan hij rekenen op een volwaardige chemotherapie bij de specialist of een alternatieve kuur van de homeopaat.
Bello is een medemensje geworden. Die vermenselijking neemt perverse vormen aan. Zo werd er onlangs de eerste echte dierenparfumlijn gelanceerd. Hadden de dierentandpasta's (rundsmaak), de dierenflosh (1x per dag) en dierenshampoo's (volumevergrotend en in 'Wash and Go'-vorm) met enige goede wil nog een hygiënisch nut, de luchtjes dienen uitsluitend om Perzische katten en kanaries knuffelbaarder te maken. Niet langer mogen de stakkers naar zichzelf stinken. Ze moeten geuren naar lenteweien vol klaprozen.
Zeer geschikt dus voor het Aaihondenproject, waarbij bejaarden urenlang honden mogen kroelen om (zelf) tot rust te komen. Meest snobby parfumlijn is Jean Pau, per flesje bijna 20 gulden. Het produkt is verkrijgbaar in variaties van sensuel tot frais et doux. Volgens de vertegenwoordiger geschikt voor 'iedereen die erg veel om zijn huisdier geeft'.
Probleem is dat de meeste dieren - met name honden - over een veel krachtiger reukvermogen beschikken dan mensen. Ze moeten hun geparfumeerde vacht of verenpak dus ervaren als een dichtgespijkerde Hema-winkel waarin alle parfumflesjes kapot zijn gegooid. Bovendien zit er in parfums vaak paarde-urine verwerkt waardoor ze de aandacht trekken van bronstige politiehengsten.
Een identiteitscrisis voor iedere zichzelf respecterende Lorre of Lassie is onvermijdelijk. De volgende stap in de vermenselijking zullen dierentherapiegroepjes zijn, waarbij de dieren hun frustratie onderling kunnen uitblaffen/miauwen/piepen/hinniken.
Het leed zal gemakkelijk te raden zijn: van seksueel misbruik door hitsige baasjes (poedel: "Als ik 'Jean Pau' op heb wordt Baasje helemaal gek") tot kaalknuffeling door bejaarden van het Aaihondenproject. Huisdieren zijn tegenwoordig beter af met een Onverschillig baasje - vastgebonden aan een boom rest hen tenminste nog zelfrespect.
