Een echte burger gaat exotisch in de echt

Hoe weerzinwekkend de meeste familietradities ook mogen zijn, het is onverstandig om ze helemaal te negeren. Dat bleek toen we een decennium of wat geleden en masse ophielden met trouwen. Opeens werd het huwelijksbootje beschouwd als een noodgreep voor kleinburgers die er hun partner mee wilden claimen; uitgebalanceerde volwassenen haalden hun neus ervoor op.

Maar de boycot liet een leemte achter. Bruiloften waren immers een onmisbare catharsis van familiehaat: je kon er nog eens op de vuist gaan met een dronken oom, betast worden door een ongeschoren oudtante of ondergepiest door een onzindelijk achterneefje. Bruiloften waren het sap van de stamboom.

Gelukkig maakt het boterbriefje een gestage come-back. Ontnuchterende statistieken van scheidingen ten spijt liggen de boekenwinkels vol handboekjes voor een perfecte trouwdag en kun je op de trouwbeurs shoppen voor een totaalpakket. Op Internet kun je bij alt.wedding over je bruidsschat opscheppen en Bruid & Bruidegom Magazine maakt een mooie coverstory van je fotoalbum.

Wie van de mooiste dag tevens de laatste wil maken kan tijdens de vrije val in de echt treden, wie rampspoed verwacht kan een bruiloftsverzekering uitkiezen (keert uit bij nationale rouw en vroegtijdige beëindiging van relatie).

De populairste trouwtrend is momenteel trouwen in het buitenland. Zo'n achthonderd paartjes geven elkaar jaarlijks het ja-woord in een vreemde taal. En dan niet in Turnhout of Aken, maar op het subtropische strand van Malibu, tussen de Goofy's van Disneyland, op een Mexicaans Galjoen of tussen de Navajo's in het reservaat. Hoe exotischer hoe beter.

Vanzelfsprekend kost zo'n bruiloft-met-honeymoon een vermogen, en je kunt je afvragen wat voor idioten bereid zijn om hun spaarcentjes ervoor weg te spoelen. In de eerste plaats zijn dat de hardcore tortelduifjes. Dwepers die de mooiste dag van hun leven willen beleven zonder dronken oom, ongeschoren oudtante of onzindelijk achterneefje. Nare egoïsten.

Dan zijn er de recidivisten. Zij hebben een criminele ex-schoonfamilie en zijn als de dood dat een dronken ex-echtgenoot met kettingzaag de taart komt aansnijden. Dus duiken ze onder in een Amerikaans Indianenreservaat waar een medicijnman hen in de echt verbindt.

De engste categorie zijn de neokolonisten. Dat zijn levensgenieters die exotische rituelen misbruiken voor het fotoalbum. Ik heb ooit een reportage gezien van een Hollands paartje dat thuis al voor de kerk getrouwd was (het waren atheïsten!) en het op Bali nog eens zachtjes over wilde doen. Compleet met sarong om de kont en bloemen in polderpermanentjes gingen ze samen met een lokale priester 'islamitisch' bidden. Ze verstonden geen woord Balinees en begrepen niets van het ritueel, maar gaven het feest een gezellige vaderlandse dimensie met een cassetterecorder vol Oud Hollandsche Kerkmuziek. Cultuurverkrachting op z'n grofst.

Als deze welvaartsexcessen doorzetten, kan de buitenlandse bruiloft nog wel eens een ernstige bedreiging gaan vormen voor de familietraditie. Want al bestaan er sociale trouwvakanties waarbij je je beste vrienden kunt meenemen, op echte bruiloften horen juist ongewenste gasten thuis. En een vogeltjesdans in plaats van Navajo-geneuzel, een kotsende collega in plaats van een antropologisch correcte priester. Het zijn de parasieten en de gênante momenten die een trouwdag zo onvergetelijk maken.