Succes Power Rangers door campy monsters

Producent Fox van 'Children's Network' had zo weinig vertrouwen in het concept dat ze het zeven jaar op de plank liet liggen. Ik persoonlijk zou er nooit een stuiver in gestoken hebben: de kinderserie ' Power Rangers', twee middagen in de week op RTL5 te zien.

'Power Rangers' gaat over zes Amerikaanse scholieren die op cruciale momenten veranderen in futuristische karateka's om dan intergalactische monsters tegen de grond slaan. De serie brengt wereldwijd miljoenen dollars aan advertenties en merchandizing op, maar ik vind het een lelijk ratjetoe van verouderde vormgeving, Aziatische overdrijving en trendy engagement. Goed dat er nooit iemand naar mijn mening vraagt.

'Power Rangers' oogt en klinkt alsof het tien jaar geleden gemaakt is. De kleuren zijn schreeuwerig disco, de outfits verkapte racemotorpakken, de special effects pre-Terminator II en de soundtrack is hardrock in plaats van rap. Allemaal ouwe koek. Haaks hierop ligt een trendy, politiek correct vernislaagje. Zo zijn de Rangers keurig raciaal uitgebalanceerd; de hoogblonde Billy en de melkblanke Cat worden geholpen door licht-aziatische, licht-mexicaanse en licht-negroïde mede-Rangers, al spelen de ariërs natuurlijk de hoofdrollen.

Verder zijn de Rangers gezegend met een Hoger Sociaal Bewustzijn; ze willen niet alleen monsters neermeppen, maar ook het universum verbeteren, walvissen redden en oude dametjes de straat overhelpen. Een nobel streven, dat echter zelfs door kleuters moeilijk serieus te nemen is. Want werkelijk iedere scène druipt van de zelfspot en slapstick, terwijl het geweld zo vet is aangezet dat het als aerobic overkomt. 'Power Rangers' is camp voor kleuters.

Dit ratjetoe kan verklaard worden uit het feit dat de serie gebaseerd is op een Japanse origineel, 'Sentai' genaamd. Deze serie stamt uit de jaren tachtig (laatste restje discotijdperk), en daarnaast staan Japanse actieregisseurs erom bekend hun films dicht te smeren met overdreven geweld en slapstick. Met andere woorden: de Amerikaanse producenten hebben klakkeloos zitten klonen. Of sterker nog: ze hebben de knokscènes, die door gemaskerde en dus onherkenbare stuntlui gespeeld worden, integraal van het origineel overgenomen en vastgeplakt aan recente opnames met de Amerikaanse acteurtjes. Kostenbesparend.

Maar deze analyse is geen verklaring voor het succes van de serie. Wat zou het geheim zijn? Ik vermoed dat de kids zich helemaal niet identificeren met de brave Rangers (laatst waren ze bezig met het aanleggen van een bloementuin voor een sociaal woningproject!), maar met de in-slechte monsters. Die monsters zien er namelijk veel interessanter uit (opengewerkte geraamtes), zijn veel geestiger ("Wat stinkt daar toch zo? O, natuurlijk, het zijn mijn ingewanden!") en lekker gemeen (slaan ook elkaar op de bek). Niet voor niets doen juist deze monsters het goed in de speelgoed-merchandising. Tijd dat ze eens voor zichzelf opkomen en die Rangers uit de serie slaan.