Gortdroge reportageserie De Deurwaarde

Gezien de populariteit van roddelbladen en biografieën moet de mens een onverzadigbare fascinatie voor andermans leven hebben. Het is niet belangrijk of dat leven vol ellende en euforie zit of een aaneenschakeling van sleurmomenten is (veel kunstenaars en schrijvers leven opmerkelijk eentonig), als het maar een gevoel van superioriteit geeft, een 'gôh wat was die Picasso eigenlijk een impotente zak' Erlebnis.

In het verlengde hiervan kunnen de saaiste baantjes de leukste televisie-items opleveren. We zien graag hoe anderen harder sloven, erger op hun kop krijgen en minder verdienen dan wijzelf. Dat geeft een 'nou dan heb ik het zo slecht nog niet op de zaak' Erlebnis. RTL5 zendt een reportage-serie uit over een beroep dat bepaald niet jaloersmakend is maar niettemin de nieuwsgierigheid prikkelt: 'De Deurwaarder'.

Er zijn maar weinig mensen die van jongs af aan deurwaarder hebben willen worden. Begrijpelijk, want de profielschets is bepaald niet aantrekkelijk: je moet over een dikke huid beschikken en een lelijk ski-jack, je mag geen gevoel voor humor hebben of neiging tot empathie. Je moet bereid zijn om een duivelspact met de wet te sluiten en iedere querulant zonder aanziens des persoons een poot uit te draaien. Een goede deurwaarder is de marinier onder de ambtenaren.

Jammergenoeg laat RTL5 ons niet in diens dynamiek delen: we krijgen de saaiste momenten te zien. Vooral de uitzettingen vallen tegen. Iedere keer als de deurwaarder, geflankeerd door politie-agenten en vuilnismannen, een koevoet in de deur van een wanbetaler zet, blijkt de vogel gevlogen.

Geen knokparij met sportschoolzonen en tierende Big Mama's, geen bloedvergieten tussen politieknuppels en pitbulls. In plaats daarvan krijgen we onderricht in de bureaucratische afwikkeling. We zien hoe de deurwaarder de afgeleefde ruimte inschat en kunnen in subschrift lezen hoeveel schade er is gemaakt, wie er voor opdraait en waar de spullen worden opgeslagen.

Hoe saai dit beroep ook lijkt, een blik in een opengebroken huis ervaar als je een blik in iemands onderbroek of dagboek. Zeer voyeuristisch. Een afgeleefd junkie-hok met kapotte matrassen en drie maanden poep op de grond. Een dichtgetimmerde flat van een kluizenaar met duizenden oude kranten en overal kattelijkjes. Wanneer is het met deze mensen misgegaan? Opeens begrijp je waarom deurwaarders zulke droge zakken moeten zijn: een normaal mens zou onderdoor gaan aan zijn Zou-mij-dit-ook-kunnen-overkomen Erlebnis.