Schlagerfestival houdt huis in Nederland
Niets moeilijkere dan van Schlagermuziek te leren houden. De teksten gaan over Liebe auf Mallorca, de accoorden dreinen mee met de zangmelodie, de artiesten kleven aan elkaar van banaliteit. De Schlager is het dieptepunt van volksmuziek. Toch heb ik er een band mee. Dat zit zo. Ooit werd ik via het uitzendbureau als bijrijder meegestuurd met een Duitse chauffeur. Hij ging in München aan de rol en dumpte mij bij zijn familie. Da's makkelijk verdienen, dacht ik. Een hel was het.
De familie was into Schlagers en had de hele dag de radio aan staan, extra hard omdat Oma doof was. Een weekend lang ben ik gebrainwasht met duizenden Schlagers. Op zondagavond knapte er iets: ik kon me niet langer afsluiten. Ik begon de Schlager te absorberen, probeerde haar te doorgronden. Een wanhoopsdaad die zich hardnekkig in mijn onderbewustzijn heeft genesteld. Dat bleek toen de TROS het Schlagerfestival uitzond: ik keek door de ogen van een purist.
"Lieve dames, beste heren, het is vandaag 25 jaar geleden dat het Schlagerfestival geboren werd!", galmt presentator Dennie Christian door het bomvolle Cultureel Centrum in Kerkrade, terwijl een funky gitaartje de stemming erin moet brengen. Mijn haren gaan overeind staan. Een funky gitaartje op een Schlagerjubileum? Dat is zoiets als een synthesizer op een punkconcert! En wat doet Dennie Christian hier, hij is een overloper die in het NEDERLANDS is gaan zingen!
De eerste band komt op. 'Tic tac, wo ist die Party?', heet hun liedje. Klinkt veel te hip en swingend voor een Schlager. Ook de look is fout. De zangeressen dragen geen glittermantelpakjes maar houseleggings, de heren geen leren bandplooibroeken maar Armani's. En waar zijn de zonnebanksmoelen en permanentjes gebleven? En de olijke blikken in de camera? De Tic Tacs blijken niet de enigen: het festival is vergeven van de stijlbrekers, tot en met een Australische singer-songwriter toe. Het publiek klapt nietsvermoedend door. Zelfs toen Nederlander Frans Bauer tot De Toekomst Van De Schlager werd uitgeroepen.
Ik zal nooit van Schlagers kunnen houden. Maar als kenner doet het me zeer dit primitieve genre ten onder te zien gaan, als een stam Beierse Aboriginals die hun tam tam inruilen voor een sampler. Het wrange is dat de degeneratie van binnenuit komt.
De Schlagerartiest, ooit met meezingers begonnen om zakken te vullen, kan de muzak niet langer verdragen en probeert het genre stiekem op te waarderen tot middle of the road - hij wil van het Schlagerfestival een Songfestival maken. Schande. Zeker omdat de fans, kansloze huisvrouwen en seniele bejaarden, te simpel zijn om te merken dat hun idolen niet langer op de ideale schoonzoon lijken en de liedjes niet langer meeklapbaar zijn. Dat hun Schlager geslacht is.
