Simeks huiveringwekkende interviewtechniek
Ik ken mensen die romans schrijven. Ik praat daar liever niet met hen over. Niet omdat ik jaloers ben, maar omdat ik zelf allang een meesterwerk had moeten schrijven. Komt er maar niet van, boodschappen doen enzo. Wat niet wil zeggen dat het nooit zal gebeuren. Sterker nog, ik ga er zometeen mee beginnen. Het gaat ‘Brandend Schaamhaar' heten en wordt vijfhonderd pagina's dik. Waar het over gaat weet ik nog niet, maar het zal verschillende lagen hebben en aan het eind stort er iemand in een ravijn. '
'Brandend Schaamhaar' zal een revolutie ontketenen in de literatuurwereld (NRC: 'Céline verpletterd'). Regen aan prijzen. Maar dan de interviews. Wie heeft voldoende in zijn mars om mij te interviewen? Adriaan is met de VUT, Ischa koud onder de grond, Theo heeft passie maar geen bagage, Karel heeft niets en niets. "Kijk eens naar Simek," raadde een vriendin mij aan. Simek Ontmoet!
"Maarteen!" roept een boomlange kerel met glas bier in zijn hand. "Maarteen!" Hij rent door struikgewas achter een andere man aan. "Waat ein verwarring!" roept de reus. Hij heet Martin Simek en zijn accent is Tjechisch. De andere man is Maarten 't Hart, een aardige bioloog die aardige boeken schrijft.
Maartens hondje Roef is 'em gesmeerd en nu holt 't Hart achter Roef aan en Simek achter 't Hart. Geen ideale setting voor een intellectueel gesprek zou je zeggen, maar daar is Simek ook helemaal niet op uit. Simek wil emotie. Simek wil doordringen tot het gevoelsleven van zijn slachtoffer. En de uitgeputte 't Hart is er rijp voor.
"Maarteen," vraagt Simek als de bioloog op een boomstronk zit uit te hijgen. "Viend jij het vervelend daatje neefje ook Maarten 't Gart heet?" "Maarteen, vertrouw jij je famielie?" "Ben jij gaatdragend, Maarteen?" "Maarteen, wie heb jij ien je leven gegaat?" 't Hart, die over de nesttechniek van stekelbaarsjes had willen babbelen, zit erbij als een geslagen hondje. Hij mompelt iets over een nare rij-examinator en tuurt naar het struikgewas. Als Roefje nu maar terug kwam.
Martin Simek mist de meest rudimentaire interviewtechnieken. Maar hij heeft wel degelijk een strategie: hij fingeert een voortdurende staat van verbazing, de verwondering van een kind. Daar kan hij mee wegkomen vanwege het Danny Christiaan-effect: buitenlanders-die-gebrekkig-Nederlands-spreken, daar zijn we hier gek op, dat vinden we zo charmant.
Gelijkertijd is Simek een en al fysiek overwicht. Met zijn enorme sportlichaam, blikkerende gebit en staarblik hangt hij over zijn gesprekspartner alsof hij die ieder moment kan bevruchten. Een monsterlijk kind. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet of ik Simek wel aan zou kunnen. "Rein, geb jij braandend schaamgaar?" Ik laat mijn meesterwerk nog even liggen. Moet toch nog boodschappen doen.
