Britse Uebercampserie over geheim agenten

Het begrip 'camp' is de laatste jaren door een overdosis aan populariteit volledig vertroebeld. Met name parodieën worden nogal eens voor camp versleten, terwijl camp eigenlijk het resultaat is van een oncontroleerbaar proces.

Het fenomeen is geboren op campussen in Amerika waar pubers uit verveling naar gedateerde en daardoor melig geworden series zaten te kijken. Bonanza en Lassie bijvoorbeeld, waren twintig jaar na lancering lachwekkend geworden omdat de steeds rauwer wordende tijdgeest hun truttigheid en hypocrisie ontmaskerd had. Camp is het resultaat van een rijpingsproces. Campfilms en -series zijn gemaakt door serieuze cineasten die indertijd probeerden pretentieuze of commerciële snaren te raken.

Bewuste campfilms zoals die van regisseur John Waters ('Cry Baby') ontlenen hun bestaansrecht dan ook hoogstens aan een nichterige incrowd-meligheid. Daarnaast bestaan er oude televisieseries die hun genre zo geslaagd wisten te parodiëren dat ze de tand des tijds doorstaan hebben en nu voor camp aangezien worden. Neem de sixties-serie De Wrekers, op herhaling bij Veronica.

John Steed en Emma Peel. Ze werken voor de Britse geheime dienst maar hun carte is zó blanche dat ze meer op freelance agenten lijken. Specialisme van Steed en Peel is stijl. John Steed is vergroeid met zijn driedelig grijs, en maakt de vijand pas af nadat hij deze hoffelijk begroet heeft - de gentle-mankiller die Roger Moore altijd heeft willen zijn. Emma Peel is een zwarte band karateka wier spottende Sharon Stone-glimlach en wise cracks geilheid overstijgen en de vijand doen stotteren voordat ze het loodje leggen.

Vol flair werpt het duo zich op volstrekt absurde mysteries en complotten: duivemelkers die hun vogels voor fotospionage gebruiken, megalomane paraplufabrikanten die snobs opleiden voor een derde supermacht. Moord is luchtig, bloed ontbreekt: stripverhalen voor kinderzieltjes. Op een geheel ander niveau echter, wordt de volwassenen kijker verwend met knallende dialogen, vette cultuurknipogen (Engelse schurken hebben namen als Tarquin Ponsoby-Frythe), en een merkwaardige sensuele spanning tussen Steed en Peel (ze deden 'het' natuurlijk nooit, maar je kunt op je klompen aanvoelen dat hun seks lekker pervers geweest zou zijn). Niks geen kinderpret.

De Wrekers waren en zijn uniek. Ze parodieerden een uitgehold spionagegenre in een tijd dat televisie nog serieus werd genomen, en creëerden een stijl die nog steeds niet melig overkomt. Toch zou een serie als De Wrekers anno 1995 niet meer gemaakt kunnen worden, omdat de kijker nu serieuze series als 'The Bold & The Beautiful' al meteen als camp ervaart. De tijden zijn te spottend geworden voor parodie. Maar je zult zien: over een jaar of twintig zijn we afgekickt op camp, wordt 'The Bold' serieus genomen, en zijn De Wrekers nog steeds leuk.