Beroepszeikerd dwingt dubieus respect af
Ik wil graag nonchalant overkomen. Casual kleding, vlotte babbel, ironische grijns, slungelig loopje. Vinden vrouwen waanzinnig sexy. Wat ze niet weten is dat ik ook een verschrikkelijke zeikerd ben. Een kritisch consument zogezegd.
Als ik een videorecorder koop of een fototoestel, wil ik alles weten. Urenlang hoor de winkelier uit. Ik probeer hem te betrappen op tegenstrijdigheden, op leugens, op gebrek aan kennis. Hondsvermoeiend voor de middenstand, weerzinwekkend voor mijn partners. Gelukkig voor mijn sexleven ken ik mijn grenzen: bij dagelijkse boodschapjes hou ik me in. In de BBC-docu The Complainers (bij VARA's Zembla) zag ik hoe erg ik had kunnen zijn.
"Dat zijn wel erg weinig frietjes hè! En de cola, is die wel tot aan het maatstreepje gevuld!? Daar geloof ik niets van!" Bij iedere opmerking wordt de manager van MacDonald's tien jaar ouder. Hij is slachtoffer van Alan. Alan is werkloos en actief kritisch consument. Als hij boodschappen doet, een hamburger koopt of gaat tanken wil hij waar voor zijn geld. We volgen hem naar de supermarkt waar hij een discussie begint met de bedrijfsleider over de prijs van de Pepsi. "Moet ik geloven dat dit de laagste prijs is!? In de hele stad? Belt u de concurrent eens op, zien of het klopt!"
Dan is een pompstation aan de beurt. Alan wil perslucht voor zijn autoband. "Moet ik daarvoor betalen? We ademen het de hele dag gratis in, maar hier moet ik ervoor betalen!?" Op naar de volgende supermarkt. "Voel dan! Deze peren zijn toch veel te hard. Die kun je toch niet eten!?" De reactie van de middenstand is steeds geduldig en beleefd. De meest assertieve manager kwam niet verder dan een zuchtend: 'Kennelijk zit u wat dwars...'.
Het is vooral zijn eigen leven dat Allan met zijn gezeik ruïneert. Vrienden heeft hij niet meer en zijn vrouw is bij hem weggelopen. "Helemaal gek ik werd ik ervan,, zegt ze met een wanhopige blik. Toch heb ik bewondering voor Alans bierkaaienkarakter. Hij zegt wat iedereen denkt. En legt de verantwoordelijkheid bij de luie consument. "We zijn niet voor onze rechten opgekomen. Als ik mijn mond opendoe, doen anderen maar wat graag mee. Maar je moet bereid zijn tot het bittere eind door te vechten."
Alan is het Breekijzer onder de huisvrouwen. Maar wat ik het mooist vond was dat zijn vrouw — een bloedmooie dame die na achttien(!) jaar van hem gescheiden is — ondanks het gezeik van hem is blijven houden. "Hij is de enige in mijn leven", bekende ze met een tragische glimlach. Haar Don Quichotte. Wat romantisch. Mischien moet ik toch eens met een vriendin gaan shoppen bij AH. En dan lekker zeiken.
