Comedy rond psychiater uit Cheers voedt heimwee
Het komt nogal eens voor dat, nadat een succesvolle televisieserie gestaakt is omdat de kijkcijfers terugliepen, een populair personage eruit gelicht wordt om deze solo een nieuw project te laten dragen. Denk aan Archie Bunker die na 'All in the Family' in 'Archie's Place' mocht doorkankeren, of Mr. T die na 'The A-team' in 'Mr T.' opnieuw zijn biceps kon aanspannen. Dergelijke reanimaties werken zelden of nooit.
De reden ligt voor de hand: de makers gaan voorbij aan het feit dat de wisselwerking met de andere, vaak net zo vertrouwde personages uit de oorspronkelijke serie essentieel was voor de meerwaarde van de solist. De populariteit van Captain Kirk is ondenkbaar zonder mr Spock of dr McCoy, die van J.R. Ewing twijfelachtig zonder Bobby of Sue Ellen.
Hoe dan ook, we kunnen de theorie met vers materiaal toetsen nu 'Cheers' gestopt is en psychiater Frasier een eigen serie heeft gekregen, simpelweg 'Frasier'. Oftewel: hoe leuk is Frasier zonder biertank Norm, macho Sam, know-it-all Cliff en trut Rebecca? Afgelopen donderdag was de eerste aflevering.
Na de scheiding van zijn vrouw blijkt Frasier naar zijn geboorteplaats Seattle verhuisd te zijn om daar als radiopsychiater de kost te verdienen. Het baantje streelt zijn ego, maar zijn universum wordt ruw verstoord als zijn vader bij hem komt inwonen. Deze half invalide ex-politieman, die met zijn afzichtelijke televisiestoel Frasier's zorgvuldig gecomponeerde 'eclectische' interieur ondermijnt, is in alle opzichten het tegenbeeld van zijn zoon: rauw, ongeletterd en eerlijk.
Bovendien heeft pa een hond, Eddy Spaghetti genaamd ("No he doesn't eat pasta, he's got worms") die de neiging heeft Frasier onophoudelijk aan te staren, en een verzorgster, die niet alleen onverstaanbaar plat Engels praat maar tevens helderziend is (tegen Frasier: "You're a florist, aren't you! I can see these things"). Voer voor psychiaters dus.
De schrijvers hebben zich gerealiseerd dat de belangrijkste troef van Frasiers personage in Cheers bestond uit het contrast tussen zijn snobby intellectualisme en de volkse directheid van de overige stamgasten. Dat contrast wordt in 'Frasier' met de nieuwe bijrollen weer succesvol uitgewerkt in - uiteraard - kwaliteitsdialogen. Maar probleem is dat nu alle humor uit dit conflict moet voortkomen, waardoor de gimmick te veel nadruk krijgt en flauw wordt.
Verder kunnen Frasiers radiosessies een prima setting zijn voor zijn beruchte psycho-cliché's, we kunnen hierbij niet om de gezichtsuitdrukkingen van zijn slachtoffers lachen zoals bij Cheers. Jammer dus. Maar ach, eigenlijk zit ik net als Frasier om de zaak heen te draaien, 't Is niet zo dat ik 'Frasier' niet leuk genoeg vind, ik mis gewoon de smoelen van Norm, Cliff, Sam, Rebecca en de rest. Ik mis Cheers.
