Vrouwen-in-de-bak serie Vrouwenvleugel

Van jongs af aan ben ik als de dood om ooit in de gevangenis te belanden. Niet omdat ik zoveel kraken zet, maar omdat ik te veel Amerikaanse gevangenisfilms gezien heb. Hierin zijn bewakers steevast sadisten die je dagelijks komen afranselen, is je celmaat een overbehaarde worstelaar met anale driften, bestaat je eten uit Brinta-klonten met maden en moet je poepen op een open plee. Ik krijg al krampen bij het idee.

Vrouwengevangenissen maken een stuk aangenamer indruk. Daar zijn de bewakers weliswaar nukkige kogelstootsters, maar bestaan de gedetineerden uit sexy meiden met natte T-shirts en krappe sportbroekjes, die de hele dag wulps lopen te basketballen. In Amerikaanse exploitatiefilms tenminste. In de oer-Nederlandse televisieserie Vrouwenvleugel is dat wel anders. Maar of het realistischer is...

Toegegeven: ik heb slechts anderhalve aflevering gezien. Maar die waren op zich al fascinerend genoeg. Wat me het eerst opviel was dat de personages in de serie geen asociale wijven zijn zoals in de Bijlmer, maar een rariteitenkabinet vormen dat voor een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking moet doorgaan: een zestigjarige kakmadam die whisky drinkt uit een shampoofles en tegen iedere vrouw aanrijt die voor haar voeten komt ("Gewoon lekker beffen"), een Surinaamse vrouw die een etnische coming out bij een landgenoot wil afdwingen ("Black is beautiful, baby!"), en een naïef volksmeisje dat met de pil stopt omdat ze met een bewaker gaat trouwen. Ja hoor.

Verder doet de gevangeniskantine met haar artfilm-poster(!) denken aan een hippe lerarenkamer, en zijn de bewakers - voornamelijk mannen - tegen alle regels in voortdurend aan het flirten met de gevangenen.

De thema's gaan niet over depressie of heroïneverslaving, maar over alle mogelijke vormen van seksuele afwijzing. Het laatste beetje straatwaarschijnlijkheid wordt onderuit gehaald door de dialogen, die gaan van: "Jij kunt ook nooit eens de zon in het water zien schijnen!" of: "Laten we de boel nu niet laten escaleren!" en: "Ik ben nu geconditioneerd om over mijn schouder te kijken!"

Vrouwenvleugel is geschreven door ex-televisiepresentatrice Marjan Berk. Deze Berk schrijft ook boekjes en columns, en ik vermoed dat ze aan eenzelfde gevangenisfobie lijdt als ik. Ze heeft heel dapper besloten haar angsten te overwinnen door er een scenario over te schrijven, maar heeft helaas nagelaten om research te doen. Anders gezegd, ze is ze er op los gaan fantaseren en heeft al haar ouwe trutfrustraties op een hoop gegooid en tussen tralies gepropt.

Vrouwenvleugel oogt als een politiek correcte soap over vrouwen-in-de-overgang die worstelen met een cursus correct Nederlands. Maar misschien ben ik al te veel verpest door de seksueel correcte soft pornofilms over gedetineerde schoolmeisjes die worstelen met hun nymfomane neigingen.