EO-programma Omega ontmaskert heilige kinderen
Als atheïst ben ik wel eens jaloers op mijn religieuze medemens. Meeswingen in een gospelkoor, zelfkastijding, duiveluitdrijving, voettocht naar Santiago - da's pas intens leven. Maar het lijkt wel of een dergelijke devotie alleen in andere culturen voorkomt, of ze niet met onze zwarte kousennatuur rijmt.
Neem ons schrijnend gebrek aan religieuze wonderen. Ooit gehoord van een Rotterdams Jezusbeeldje dat ging bloeden? 'Wij hebben geen wonderen nodig om te geloven' lijkt het motto hier. Praatprogramma Omega van de EO boog zich over het fenomeen Heilige Kinderen, oftewel kinderen die voetbalstadions vullen met donderpreken. In andere landen wel te verstaan. Gods stem of afgoderij?
"Vindt u ook niet dat kinderen kinderen moeten blijven? En hoe zou u het vinden als uw buurjongen van acht een boodschap van God aan u doorgeeft?" Nog voor Omega van start is spreekt presentator Otto zijn scepsis uit over het fenomeen. Hij heeft een aantal gasten uitgenodigd die zijn argwaan - uiteraard - moeten bevestigen. Onder wie een dominee (gekscherend 'kind in hart en nieren' genoemd door Otto), een relischrijfster met borduurblik, en een kankerdokter uit Amerika. Allen – uiteraard- in den Here.
Ze krijgen een filmpje te zien over de Indonesische Rebekka die al sinds haar vijfde Gods woord predikt. Nooit bijbelstudies gedaan: een spontaan medium. Een wonder? Omega's gasten beginnen met relativerende praatjes. De dominee merkt op dat predikende kinderen wel vaker in de geschiedenis opduiken, de schrijfster vertelt dat het ook in Nederland voorkomt dat tieners 100 procent voor God gaan, de dokter legt uit dat doodzieke kinderen vaak Gods woord verkondigen. Niets aan de hand dus.
De stemming slaat echter om als er sensationele beelden volgen van Rebekka die 50.000 aanbidders in extase brengt en licht begint uit te stralen. De dominee: "Kijk, het is natuurlijk levensgevaarlijk als kinderen als heiligen vereerd gaan worden!" De schrijfster: "Je kunt wel zien wanneer de duivel aan het werk is!" De dokter: "Bij dit soort stadiontaferelen wordt het kind vereerd, niet de boodschap!" Et cetera. De Nederlandse God is een nuchter type. Die houdt niet van wonderen.
En Otto's interpretatie? Volgens hem kon je het fenomeen Heilige Kinderen verklaren uit de verkilling van de maatschappij. We zouden te afgesloten zijn geraakt voor gewone preken en daarom zou God ons via een omweg - de kinderen - alsnog proberen te bereiken. Hun woord wordt immers minder argwanend aangehoord.
Maar. Dat zou betekenen dat God van zieltjes, die nog geen volwassen opvattingen over hem hebben ontwikkeld en geen keuze hebben gemaakt, gebruik maakt om zijn evangelie te verspreiden. Da's behoorlijk pervers. Dan klinkt 'wonder' een stuk devoter.
