Er is iets niet pluis in EO-serie The Waltons
Bij ons thuis was het geen pretje vroeger. Mijn moeder, een psychotische kunstenares met de schurft aan huishouden, voerde ons iedere dag diepvrieserwtjes met runderhart in Saroma. Ze koesterde een diepgewortelde minachting voor mijn vader, een geroyeerd arts die zich met AH-sherry bedronk en sloffen naar ons hoofd slingerde als we door het Journaal heen praatten. Een kleine hel, dat was het.
Maar nog niet half zo erg als bij The Waltons van de EO. De Waltons eten misschien elke dag verse biefstuk en gooien nooit met slippers, maar jezus, wat is er veel mis aan die lui. Misschien deed de serie het daarom zo goed.
Amerika, eind jaren dertig. De naweeën van The Great Depression teisteren het land. Heel Amerika? Nee, ergens op het platteland woont een blank, heteroseksueel, drugsvrij gezin dat gewoon de schouders eronder zet. Neem oudste zoon John-Boy, een ferme knaap die van aanpakken weet. Overdag werkt hij op het land en 's avonds schrijft hij een echt boek.
Ooit wil hij gaan studeren in de grote stad. John-Boy is gek op zijn familie. Lachen kan hij met opa, die scherpe grapjes maakt en dan een tik van oma krijgt. Knuffels krijgt hij van moeder, die haar handen vol heeft aan wassen & koken & sokkenstoppen, maar altijd een momentje vrijmaakt voor haar oogappel. En dan is er natuurlijk pa, die heel goed hout kan hakken en precies weet hoe je een schuur moet bouwen. Huiselijke harmonie.
Echter. Wie goed oplet merkt dat er is iets mis is met John-Boy. Hij is wel heel erg bezig om bij iedereen in de smaak te vallen. Hij bedelt voortdurend om karweitjes, is altijd en eeuwig opgewekt, helpt iedereen een handje. John-Boy is behaagziek tot in het zorgwekkende. Waar dit op duidt? Precies: incest.
Mijn theorie is dat John-Boy door pa en opa seksueel misbruikt wordt. Dat verklaart waarom moeder - die Het Geheim natuurlijk kent - zo dwangneurotisch met haar onzinklusjes bezig is. En waarom ze 's nachts altijd ligt te piekeren. Dat verklaart ook waarom oma zo vinnig is op opa. Waarom Pa zo demonstratief hout loopt te hakken als John-Boy langsloopt. Waarom John-Boy zo graag wil gaan studeren. En waarom John-Boy nooit eens bij een vriendin in d'r bloesje graait.
Zouden de EO-kijkers dit stille leed aanvoelen? Herkennen ze het? Arme John-Boy. Als hij die vreselijke geheimen in zijn boek opgeschreven heeft, zal de EO-meneer de passages er vast uitgescheurd hebben. Want dat soort viezigheden passen niet in een christelijk universum. Gewoon hard doorwerken en niet zeuren. Wat heb ik eigenlijk een onbezonnen jeugd gehad.
Ingezonden brief n.a.v. Het geheim van John-Boy Walton
Na de discussie of bloot wel of niet gepast is op een bushokje, wordt in de rubriek 'Zappen' van 17 oktober jl. wel weer eens duidelijk gemaakt hoeveel invloed de vrijheden van de media op de jeugd hebben. Verpest door soaps en films, waarin seks, machtsmisbruik en combinaties daarvan worden gepresenteerd als spil van de samenleving, wordt een serie waar je een kind met gerust hart naar kan laten kijken -zonder bang te zijn dat er een deel van de onschuld verloren gaat, als irreëel afgeschilderd.
Het alledaags geluk uit de jaren dertig getoond in de serie 'De Waltons' zou niet mogelijk zijn. Als het werkelijk zo is dat huiselijke harmonie zon zeldzaamheid is geworden, da’t men het bestaan ervan wantrouwt en meteen op zoek gaat naar de ernstige ontwrichting die aan deze façade ten grond slag moet liggen, is het dar niet iets waar we wat lange stil bij zouden moeten staan?
Heleen Nijhuis
