Gehandicapte zeur zoekt verlossing bij prostituee

De NCRV zond vorige week een opmerkelijke documentaire van de BBC uit: 'Seks met een handicap'. Ze ging over Kim, een spasticus die bijna alle controle over zijn spieren kwijt is. Hij is gekluisterd aan zijn rolstoel, afhankelijk van verzorgers en kan niet praten. Communiceren doet hij door zeehondachtige geluiden uit te stoten en met zijn kromgetrokken wijsvinger op een schemaatje basis-reacties aan te wijzen ('Yes', 'I don't know' en dergelijke). Kim is zwaar invalide.

Geestelijk is Kim echter helemaal in orde. Scherp en cynisch - bepaald geen zielige stakker. En dat wil hij de wereld graag laten weten. Met behulp van een geleende voice-over vertelt hij vol wrok over zijn lijdensweg; over de middeleeuwse inrichting, waar hij dertig jaar lang overgeleverd was aan de grillen en het sadisme van verzorgers ('The Gods', zoals hij ze noemt) die hem dwongen zijn eigen stront op te eten; over het onbegrip en de vooroordelen die hij ontmoet; en over zijn obsessieve seksuele frustraties.

Vooral over dat laatste. Want zijn voorplantingsorgaan functioneert uitstekend, terwijl hij - op zijn drieënveertigste - nog steeds maagd is: "Since puberty I've been aware of my sexuality. Unfortunately, no one else has." Die onblusbare seks-drive vreet zozeer aan hem dat hij, bij gebrek aan 'natuurlijke' seksuele contacten, besluit om zich door een prostuée te laten ontmaagden.

Een hele stap, en in Engeland zelfs een onmogelijke. Hij moet ervoor naar Amsterdam uitwijken waar hij via de Stichting Alternatieve Relatiebemiddelling in contact komt met een prostituee die gespecialiseerd is in seks met minder validen. Voor honderd gulden per anderhalfuur.

'Seks met een handicap' valt zowel tegen als op door een aantal onnodige en onverwachte minpunten. Om te beginnen is de (VHS?-) beeldkwaliteit ronduit belabberd, en de vormgeving onsmakelijk hip - alsof een MTV-stagiair met de home video van een inrichting heeft staan klooien. Verder komt de dame van lichte zeden, die met haar Florence Nightingale-geduld haar beroep toch een uniek sociaal academisch tintje geeft, nauwelijks aan het woord. Een gemiste kans.

Belangrijkste obstakel van de documentaire is echter de uitstraling van Kim. Toegegeven, het is verfrissend om een gehandicapte eindelijk eens onomwonden over dit weggemoffelde en doodgezwegen maar o zo zwaarwegende aspect van invaliditeit te horen - "I don't want your pity, I want your sex!" - maar zijn houding is zo akelig vastberaden dat je geen enkele sympathie voor hem kunt opbrengen: dit is geen man die naar erotiek of seks hunkert, maar een dwingeland die koste wat het kost zijn viriliteit wil bewijzen. Als hij 'gezond' was geweest, zou zijn houding alom als stuitend zijn ervaren.

Maar misschien wordt de emancipatie van het invalidenwezen niet eens geschaad door dit onsympathieke portret. Immers: een botte macho dwingt nu eenmaal meer respect af dan een zielige maagd.