Abortus als economische overweging
Zaterdag gekeken naar de actualiteitenrubriek 'Reporter' van de KRO. In de gids stond ze namelijk omschreven als 'een rubriek die op een andere manier de actualiteit belicht', en och: de programmamakers hadden de moeite genomen om de docu zelf in elkaar te draaien in plaats van bij de BBC aan te kloppen. Voordeel van de twijfel.
'Reporter' ging over kindermoord in India. In India worden jaarlijks duizenden pasgeboren meisjes gedood omdat hun ouders het zich niet kunnen veroorloven om de relatief 'onrendabele' meisjes op te voeden. De ziekenhuizen stellen de moeders in de gelegenheid hun baby anoniem bij het ziekenhuis af te leveren, maar van deze mogelijkheid wordt bijna geen gebruik gemaakt.
De obsessieve voorkeur voor jongens is overigens ook terug te vinden in de hogere millieus; hier is het echter geen overlevings- maar een statuskwestie. Rijke moeders doen bij iedere zwangerschap een beroep op kwakzalvers, die dan (tegen absurde honoraria) met behulp van de echoscopie het geslacht van de vrucht bepalen, zodat eventueel tot abortus kan worden overgaan. Een en ander heeft tot gevolg dat nog maar één op de vier kinderen in India van het vrouwelijk geslacht is.
'Reporter' brengt het syndroom duidelijk en vlot in beeld. Jammergenoeg ondergraven de journalisten hun reportage met een lichte hang naar sensatie en met een onverwachte naïviteit: het ene moment is de toon opgefokt ("Moordenaars!") en wordt er gebruik gemaakt van een tenenkrommende visuele impacttruc (namaak bliksem), en even later lopen de makers als schapen achter een lokale politiechef aan, die het als een persoonlijke taak ziet om de moordende ouders achter hun vodden te zitten, maar met de juridische nauwkeurigheid van een Idi Amin lukraak onder de dorpelingen huishoudt.
Belangrijkste minpunt is echter de arrogante, typisch Hollandse wijsvinger. Natuurlijk, respect voor 'anderslevenden' kent zijn grenzen, en zelfs wij - in onze klompenoase mogen kritiek leveren op culturen die kinderen besnijden en mijnen laten ruimen. Maar is het niet wat pedant om straatarme ouders in India als gevoelloze kindermoordenaars af te schilderen omdat ze te arm zijn om aan ons glorieus gezinsideaal te beantwoorden? En hebben ze in India niet enigszins andere opvattingen over de dood dan wij in Purmerend?
Die visie werd treffend geïllustreerd door een van de 'moordenaressen'. Zij verweet de moeders die hun kind na negen maanden dracht aan het ziekenhuis afstaan een gebrek aan moederliefde; ze vond dat een ware moeder haar kindje beter aan de God des Doods kan afstaan dan aan vreemden. Haar houding was allesbehalve onverschillig. Laat staan moordzuchtig.
