Jonge Wilde Peter Klashorst schnabbelt bij Teleac

Alleen de hardnekkigste zappers zullen om zijn dood gerouwd hebben: televisiekunstschilder Bob Ross. Bob had een 'hoe maak ik binnen een uur een Rembrandt' programma bij Super Channel. Hij zag er weerzinwekkend uit, maar kon in de tijd van een scheet een berglandschap uit zijn tubes knijpen, compleet met sneeuwtop, dennebomen, meertje en boshut-met-rokende-schoorsteen. Bob Ross kon je de indruk geven dat kunstschilderen een peulenschil was.

Niet dat ik ooit geprobeerd heb hem na te doen, het ging mij om zijn stem: Bob had een warme, kalmerende bariton waar ik prima bij in slaap kon vallen ("And now we're gonna use some Van Dyke-brown, just a tip, just a little..."). Hoe erg ik Bob en zijn banale vakmanschap mis merk ik nu Peter Klashorst, een échte kunstschilder, aanklungelt in de Teleac-cursus 'Verven met Acryl'.

Zoals u misschien weet was Peter Klashorst twintig jaar geleden een Jonge Wilde, oftewel een punkschilder die onstuimig doeken volkliederde, herrie maakte met een bandje en voortdurend streng uit zijn doppen keek. Peter wilde integriteit uitstralen - de Johnny Rotten onder de kunstschilders. Inmiddels is Peter van middelbare leeftijd en als de dood dat hij als Tamme Ouwe de annalen ingaat. Daarom probeert hij zijn schnabbel bij Teleac zo rauw mogelijk te presenteren, in street wise Mokums.

"Ik ga fandaag een stilleven schilderen," bijt hij ons toe. "Een hamburger, een sak patat en een milkshake. Iconen fan dese tijd. Hij pakt een paar ketchupflessen vol acryl en begint te kliederen. Dikke strepen, waarin we vaag het McDonald’s menu herkennen. Dan vult hij met blauw de achtergrond op, de "negatiefe form". Nog steeds vage strepen — geen stilleven.

Hij gaat zenuwachtig door met detailwerk, de maanzaadspikkels op de hamburger. Nog steeds geen stilleven. "'t Is maar een impressie, 'k heb maar een half uur," verexcuseert hij zich. Dan is de tijd om. Klashorst capituleert. "Het belangrijkste aan schilderen is gewoon dat je het leuk findt," verzucht hij.

Klashorsts stilleven lijkt op een schilderij van iemand die de Beginnerscursus 'Stilleven Met Acryl' nooit heeft afgemaakt. Geeft niet; wat mij stoort is Klashorst zelf. Die nukkigheid. Hij kan niet presenteren, wil niet presenteren. Zo relaxt als Bob Ross overkwam, zo opgefokt is Klashorst. Hij struikelt over stopwoordjes ('bij foorbeeld', ‘of so') en kijkt ons aan alsof wij z'n zelfverloochening op ons geweten hebben.

Ook Teleac kan Klashorsts didactiek moeilijk pruimen, want de les wordt voortdurend onderbroken met reportageflitsen van een oude Engelse verffabriek, waar Klashorst in laboratoriumjas 'rondleiding' geeft. "Dit is nou authentiek ferfmaken!" glundert hij bij de potten. Het zijn de enige momenten dat Klashorst natuurlijk overkomt. Zonde. Hij had de Johnny Rotten onder de verfmengers kunnen zijn.