De morele teloorgang van een zwaargewicht
Alle slagersvitrines, universiteitskantines en snackbarkrukken hangen vol met Oranjeprullaria. Radiostations braken non stop Oranjeschlagers uit. Het NOS-journaal staat bol van de lulkoekspecials over verzakende Oranjegoden. Overal en alles is voetbal, voetbal, voetbal. Doodziek word je ervan. Gelegenheidspatriottisme. Nee, geef mij maar Amerikaans boksen. Niet dat ik daar ene moer van af weet, maar ignorantie belet me niet om fan te zijn van de foutste zwaargewicht aller tijden: Mike Tyson.
Het fenomeen Tyson leerde ik bij toeval kennen tijdens een boksdocumentaire van de BBC: een journalist had hem uitgenodigd om archieffilms van beroemde wedstrijden te becommentariëren. Zo op het eerste gezicht leek deze Tyson met zijn bodybuilderspostuur en kleine gluuroogjes de zoveelste psychopatische beuker uit de boksgeschiedenis.
Zodra hij echter zijn mond open deed, leerde je een enthousiaste, intelligente, bijna verlegen jongeman kennen, een gentleman van wie je hoopt dat je dochter er ooit mee thuiskomt ("Pap, dit is nou Mike! Hij doet veel aan sport!"). Ik was diep onder de indruk.
Een maand of wat later zag ik hem weer op de televisie. Ditmaal in de ring. Mij was verteld dat het er niet toe deed wie zijn tegenstander was; bij Tyson's wedstrijden wedt men niet op een winnaar maar op een ronde - de ronde waarin Tyson zijn tegenstander knock out slaat. Al na drie klappen begreep ik waarom: Tyson bokste als een psychopatische beuker die zijn tegenstanders niet knock out, maar morsdood wil slaan. Wat kon die man een vreselijke klappen uitdelen! Ik heb sindsdien iedere wedstrijd van Tyson gevolgd, en natuurlijk steeds op de eerste ronde gewed.
Vorige week was er weer een BBC-documetaire over Mike. Tyson. Dit keer echter een treurig verslag van zijn teloorgang. Want nadat zijn trainer was gestorven kwam Tyson onder invloed van gangsters, trouwde hij een opportunistische bitch, stortte hij zich gefrustreerd in het nachtleven, verloor hij zijn lust om te winnen, en raakte hij zijn titel kwijt in een pijnlijk slecht gevochten wedstrijd Mr. Hyde was uit de ring gestapt en had zich in Dr. Jekyll genesteld.
En toen Tyson op het dieptepunt van zijn roem was geraakt, zakte hij nog een kilometer verder door: hij verkrachtte een achttienjarige schoonheidskoningin. De rechter stuurde hem voor zes jaar de gevangenis in.
Eerst wilde ik niet geloven dat deze gentleman tot zoiets laags in staat was - 't moest en zou een set-up van de mafia zijn. Maar toen ik de vader van het meisje, een uitgesproken Tyson-fan, met een gebroken stem over zijn dochter hoorde praten, realiseerde ik me dat Tyson inderdaad wel eens schuldig zou kunnen zijn. En al hoop ik nog steeds dat hij na zijn vrijlating de beste zwaargewicht aller tijden wordt, ik zou nu toch niet meer willen dat hij met mijn dochter mee naar huis kwam.
